όσα θάφτηκαν

Βιαστής γίνεσαι, δεν γεννιέσαι

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας έκρινε παμψηφεί αθώους τους τέσσερις κατηγορούμενους για το βιασμό δεκαπεντάχρονης μαθήτριας το 2006, στο Λύκειο της Αμαρύνθου, στην Εύβοια. Το 2006, στην Αμάρυνθο, μία δεκαπεντάχρονη μαθήτρια από τη Βουλγαρία, συνοδευόμενη από τη μητέρα της, κατήγγειλε στο αστυνομικό τμήμα το βιασμό της από τέσσερις συμμαθητές της. Το περιστατικό το βιντεοσκοπούσαν με το κινητό τους τρεις μαθήτριες, ωστόσο το βίντεο «χάθηκε» και δεν έφτασε ποτέ ως στοιχείο στην υπόθεση.

Η τοπική κοινωνία στράφηκε κατά της μαθήτριας, καταγγέλλοντας τη για… ψευδομαρτυρία. «Τους έθιγε συνέχεια τον ανδρισμό τους. Τι θέλατε να κάνουν τα παιδιά;» «Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει. Μικρά είναι, θα ξεχάσουν». «Τι περιμένατε να κάνει η κόρη με το ποιον της μητέρας. Άκουσα ότι η μάνα δούλευε σε μπαρ στην Ερέτρια». «Τα αγόρια είναι πολύ καλά παιδιά, φοβερά άτομα, από τις καλύτερες οικογένειες. Καμία σύγκριση».

Οι τέσσερις κατηγορούμενοι προέρχονται από γνωστές οικογένειες του χωριού. Ένας ήταν γιος καθηγητών κι ένας άλλος γιος αστυνομικού.

Τελικά, μητέρα και κόρη, μετά το βιασμό, έφυγαν για πάντα από την Αμάρυνθο και την Εύβοια. Σήμερα, οι καθηγητές και ο διευθυντής γνωστού ιδιωτικού σχολείου απ’ όπου αποφοίτησε και το οποίο της έδωσε υποτροφία, διαβεβαιώνουν τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το άμεμπτο ήθος της. Η μικρή μαθήτρια τιμωρείται, όμως, για το τριπλό έγκλημά της:

- Είναι φτωχή, ήταν εργαζόμενη και παράλληλα αριστούχα μαθήτρια.

- Είναι από τη Βουλγαρία.

- Είναι γυναίκα.

Πότε θα ξεστραβωθούμε;

Με «λουκέτο» κινδυνεύει η Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης, καθώς τα χρέη πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο ευρώ. Οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν τέσσερις μήνες, ενώ στον αέρα βρίσκονται περισσότερα από 300 άτομα με προβλήματα όρασης.

Η σχολή λειτουργεί από το 1947 και παρέχει τόσο προνοιακές όσο και εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε τυφλούς στη Βόρεια Ελλάδα, ενώ δέχεται άτομα και από νησιά. Υπάρχουν περίπου 20 οικότροφοι που φιλοξενούνται στο χώρο της σχολής, ενώ άλλοι 10 πάνε καθημερινά. Το ίδρυμα εξυπηρετεί, επιπλέον, 250-300 άτομα. Λειτουργεί φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης, αναγνωρισμένο από το υπουργείο Παιδείας, εργαστήρια υπολογιστών, τμήμα ξένων γλωσσών, ειδικό δημοτικό σχολείο, ενώ φιλοξενούνται στο χώρο τυπογραφείο και ειδική βιβλιοθήκη.

Εργαζόμενοι και μαθητές της σχολής πραγματοποίησαν πορεία στη Θεσσαλονίκη, από το ίδρυμα μέχρι τη Νομαρχία. Δηλώνουν απογοητευμένοι καθώς όχι μόνο ο νομάρχης δεν βρισκόταν εκεί, αλλά ούτε έστω ένας υπεύθυνος.

«Κλείδωσαν ακόμα και τις πόρτες μην τυχόν και ανέβουμε πάνω και δημιουργήσουμε πρόβλημα», λένε οι τυφλοί. Καταγγέλλουν επίσης το σαμποτάρισμα από τα ΜΜΕ, καθώς κανένα δεν πρόβαλλε το γεγονός.

Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης

Διαβάζεις αυτό: «Απειθαρχία στις συνθήκες, ρήξη και έξοδος από την Ε.Ε., για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων». Διαβάζεις και τούτο: «Η πάλη για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την Ε.Ε.». Πρόκειται για αποσπάσματα από δύο διαφορετικά κείμενα. Ποιος εχέφρων νους θα θεωρούσε πως οι φορείς των εν λόγω απόψεων, όχι μόνο δυσκολεύονται να συγκλίνουν, αλλά επιπλέον εξ αφορμής τέτοιου… δυσαναπλήρωτου ιδεολογικού χάσματος, τα πνεύματα οξύνονται, το «ωραίο κλίμα» χαλάει κι ανταλλάσσονται χαρακτηρισμοί; «Ολισθηρός δρόμος», «παρελκυστικές τακτικές» και άλλα τέτοια ανασύρονται από το συρτάρι όπου είναι τακτοποιημένα για την «κατάλληλη περίπτωση που…». Ενώ, ας πούμε, αν επιτυγχάνονταν σύγκλιση, τότε δώσ’ του τα αντίστοιχα πανηγυρικά για «πολυπόθητη ενότητα», «αναγκαίο μέτωπο», «τρίτος πόλος».
Το αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β’, εν προκειμένω, θα καταλήξουν σε κοινή εκλογική στάση, μικρή σημασία έχει πλέον. Κι αυτό, όχι λόγω προεξοφλημένης εμβέλειας του εκκολαπτόμενου ενωτικού εγχειρήματος. Ζούμε εποχές που έρχονται στην κυριολεξία τα πάνω-κάτω. Ποιος μπορεί να προδικάσει τα όρια μιας γνήσιας ριζοσπαστικής και -γιατί να το φοβηθούμε;- επαναστατικής πολιτικής δύναμης που συγκροτείται, συγκεντρώνει δυνάμεις και διεκδικεί την αυτονομία της και το ρίζωμα στην κοινωνία; Αλλού είναι το αγκάθι. Όχι στην «έξοδο από την Ε.Ε.». Πώς μια Αριστερά κατάντησε «ευρώπληκτη», όμως, με εντελώς ανάποδη έννοια από όσα η ίδια ξόρκιζε;
Σε ορισμένα μυαλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μάλιστα, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτιμούν, ακόμη και σήμερα, ως καθοριστική «χαμένη ευκαιρία» την αποτυχία συμμαχίας παραμονές των εκλογών του Μάη του 2012, με όσους τότε μόλις είχαν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι -σημειωτέον- παλινδρόμησαν τον Ιούνη, μετά κολύμπησαν σε χίλια κύματα ωσότου βρήκαν πυξίδα στο Σχέδιο Β’ και… καπετάνιο, επίσης. Κι έτσι πέρασε ο καιρός κι εντελώς συμπτωματικά φτάσαμε ξανά σε εκλογές. Ε, μη χαθεί κι αυτή η ευκαιρία! Γράφτηκε, άλλωστε, πως ο κόσμος της αντίστασης αναμένει με αγωνία την έκβαση των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχεδίου Β’.
Κανείς δεν δικαιούται ούτε το τεκμήριο της ορθής εκτίμησης, ούτε την μονοπώληση της λαϊκής έκφρασης. Το κυριότερο ζητούμενο των καιρών, ο εκ θεμελίων επαναπροσδιορισμός της ίδιας της έννοιας της πολιτικής, αφορά και το περιεχόμενό της και την εκδήλωσή της στη ζωή των κοινών ανθρώπων, εντέλει τη χρησιμότητά της. Πού αλλού θα κριθεί η χειραφέτηση της πολιτικής, παρά στις πηγές της ηθικής και της αλήθειας;
Κι οι ΣΥΡΙΖΑίοι να μη χασκογελάνε, τα θέματα μεταξύ Αντάρσυων και Αλαβανικών δεν τους είναι και τόσο ξένα…

Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69