H Παρισινή Κομμούνα – 140 χρόνια από την πρώτη «έφοδο στον ουρανό»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α/συνέχεια.
Μπάλα είναι και γυρίζει…
του Ηρακλή Λογοθέτη Παρακολουθώντας τους αγώνες του Μουντιάλ ακούμε, συχνά-πυκνά, τις μέχρι πρότινος δραστικές κοινοτοπίες για την «παγκόσμια ποδοσφαιρική γιορτή που ενώνει λαούς και πολιτισμούς»....
Λιπάσματα 2017 – Φεστιβάλ στη θάλασσα
Ένα νέο πολιτιστικό φεστιβάλ ξεκίνησε φέτος το καλοκαίρι στον εμβληματικό χώρο των πρώην Λιπασμάτων του Δήμου Κερατσινίου – Δραπετσώνας. Το παλιό εργοστάσιο Λιπασμάτων, με τις...
Ο Κώστας Βάρναλης και το 1821
του Θανάση Μουσόπουλου* Ο βορειοθρακιώτης Κώστας Βάρναλης (1884-1974) που τόσα πρόσφερε στον νεοελληνικό λόγο, τον ποιητικό, τον πεζό, τον δοκιμιακό, σε αρκετά κείμενά του μιλά...
Μη μ’ αφήνεις, μαμά
Του Σταύρου Γεωργά.
Φρήντριχ Χαίλντερλιν Ο Έλληνας προφήτης της επανάστασης και της αγάπης
«Της αγάπης φως! Και τους νεκρούς αυγάζεις, ολόχρυσο εσύ!» (1) Έτσι είμαστε οι άνθρωποι φτιαγμένοι. Για να σκιρτήσει μέσα σου ζωντανός ο εαυτός σου, «σκοτεινώ...
Μετρημένες μέρες από την ομάδα «Ήλιος»
Βασισμένες πάνω στο έργο του Ελίας Κανέτι: Οι Αριθμημένοι, οι Μετρημένες Μέρες θέτουν σημαντικά υπαρξιακά ερωτήματα.
Με κόντρα τον καιρό: H λύση για την Ακρόπολη
Του Κωνσταντίνου Πουλή. Να μη νομισθεί ότι ανήκω σε αυτούς που δεν έχουν ποτέ επισκεφθεί την Ακρόπολη. Την έχω επισκεφθεί και, μάλιστα, δύο φορές. Περίμενα και τις δύο κάτι να συμβεί. Να ανατριχιάσω, να σφιχτεί το στομάχι μου, να λιγοθυμίσω. Σου λέει: «νωθρά τα μάτια που δε δακρύζουν». Εγώ λοιπόν τίποτα. Πέτρες, ντουβάρια, τίποτα. Κανάτια, αρχαία κουζινικά, τίποτα. Αγάλματα, πισινοί, πλεξούδες, τίποτα. Δεν ένιωσα άσχημα, ευτυχώς, γιατί ξέρω τον λόγο: Η Ακρόπολη είναι ψυχρή και μπανάλ. Είναι, μάλιστα, σύμβολο της υποτίμησης του πολιτισμού μας.
Βασίλης Νικολαΐδης: Έχει και η τέχνη την ιδιοτέλειά της…
Είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς τραγουδοποιούς που εμφανίστηκαν στην ελληνική δισκογραφία. Οι δίσκοι του είναι πλέον δυσεύρετοι αλλά -όπως συμβαίνει με ότι έχει αξία- όλο και περισσότερος κόσμος τους ανακαλύπτει με τα χρόνια. Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλάει για την πορεία του, για το ταξίδι του στη Ρουάντα αλλά και το ποίημα Ρουάντα Νησί που δημοσιεύεται -ανάποδα- στο blog του! Συνέντευξη στο Γιάννη Αντωνόπουλο.
Στις τρεις χαράματα, Ομόνοια
Της Μαρίας Πετρίτση. Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω μουσικός. Θυμάμαι τα σαββατοκύριακα, τα άλλα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν μπάλα κι έκαναν ποδήλατο στο δρόμο, εγώ όμως καθόμουν κλεισμένος στο δωμάτιό μου και προσπαθούσα να μαντέψω στην κιθάρα τις νότες των αγαπημένων μου τραγουδιών. Μαθήματα άρχισα κάπως αργότερα, όταν είχα ήδη τελειώσει την Α’ Γυμνασίου.
