πολιτισμός

Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στη Νέα Ορεστιάδα.

Tης Σοφίας Κολοτούρου

Η γενιά μου μεγάλωσε με την επίσημη εκδοχή που μάθαμε στα σχολεία: Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν ένας από τους κορυφαίους μας ποιητές, δημοσίευσε, τελευταία φορά, ποιήματα στη συγκεντρωτική του έκδοση το 1971 (και τη συλλογή Υ.Γ. το 1983) και στη συνέχεια βυθίστηκε στη σιωπή, μέχρι το 2005 που πέθανε. Τελεία.
Δεν ήταν παρά στα 2008 όταν μου το «ψιθύρισαν» μυστικά στο Ίντερνετ. «Μανούσο Φάσση έχεις διαβάσει;» «Ποιος είναι αυτός;» είπα εγώ. «Μα, δεν ξέρεις; Είναι ψευδώνυμο του Αναγνωστάκη με το οποίο είχε δημοσιεύσει μερικά σατιρικά στη δεκαετία του 1980». Δεν ήξερα. Έψαξα πολύ για να τα βρω, καθώς δεν υπήρχαν πουθενά. Τελικά, ένας φίλος είχε την καλοσύνη να μου δωρίσει το δικό του βιβλίο την ημέρα της γιορτής μου, σημειώνοντας στο εξώφυλλο: «Δεν βρήκα αντίτυπο κανένα στο εμπόριο, γι’ αυτό το λόγο σου χαρίζω το δικό μου…».

Toυ Μανόλη Λαμπρίδη.

[…] Η επαναστατική Πράξη που, ως «παράνομη» πράξη, αποβλέπει στην καταστροφή των δομών της κοινωνίας και τη δημιουργία νέων πρωτότυπων τρόπων συμβίωσης, είναι η πιο ριζική έμπρακτη κριτική του Δικαίου και της κοινωνίας.
Ωστόσο, οι αστοί -και οι μικροαστοί που δεν θέλουν φασαρίες- δεν πιστεύουν πώς είναι δυνατή η καταστροφή του δεδομένου τούτου των κοινωνικών δομών. Δεν μπορούν να συλλάβουν ότι είναι στ’ αλήθεια δυνατή ριζική έμπρακτη κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας, ότι το μοντέλο του καπιταλισμού είναι υπερβατό. Εκείνο που φοβούνται είναι αλλαγή στο φορέα εξουσίας, έξωση από την κυριαρχία.

Γράφει ο Τρύφων Χρυσοφρύδης

Kατ’ έτος, συντάσσονται και δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες κατάλογοι με βιβλία κατάλληλα για τις θερινές διακοπές. Το ότι σε λίγο δεν θα υφίστανται διακοπές, επιβεβαιώνει απλώς ότι οι εν λόγω κατάλογοι έχουν αυτόνομη αξία. Το ότι το καλοκαίρι σχεδόν τελείωσε, επιβεβαιώνει ότι επρόκειτο κατ’ ουσίαν για πρόσχημα. Αυτή τη διπλή παραδοχή μπορούμε να την αναπτύξουμε ως εξής: Είναι, καταρχάς, προφανές ότι όποιος αναλάβει τη συγκρότηση τέτοιων καταλόγων, εμπλέκεται στους μηχανισμούς διαμόρφωσης μαζικού γούστου (δηλαδή, όρων μαζικής κατανάλωσης) κι απ’ τα εγκώμια που συσσώρευαν καθ’ όλο το έτος οι κριτικοί υποχρεώνεται να συγκρατήσει μόνον όσα απηχούν κομφορμισμό.

Του Σταύρου Γεωργά

Οποιοδήποτε κείμενο απαντάει σωστά, αρκεί να ξέρεις τι να το ρωτήσεις. Ως προς αυτό, το λογοτεχνικό κείμενο μοιάζει με κάθε άλλο. Η διαφορά προκύπτει όταν αναζητήσεις την κατάλληλη ερώτηση. Τότε θα δεις ότι το λογοτεχνικό κείμενο, εφόσον αξίζει το όνομά του, σ’ την υπαγορεύει ή έστω σ’ την υποβάλλει. Κι έτσι, διαβάζοντας λογοτεχνία, κατ’ ουσίαν εκπαιδεύεσαι να θέτεις την εκάστοτε ορθή ερώτηση, που μπορεί και νά ‘ναι πιο κρίσιμη όταν τεθεί σε κείμενα άσχετα με τη λογοτεχνία. Μαθαίνεις να διαβάζεις «με ευαίσθητα δάχτυλα», που θά ‘λεγε ο Νίτσε.

Ένα κείμενο του  Τζανφράνκο Σανγκουινέτι.