πολιτισμός

Πριν από λίγους μήνες μια εβραϊκή κοινότητα της Ελβετίας αξίωσε και πέτυχε τη ματαίωση μιας έκθεσης που είχε ετοιμαστεί για να τιμηθεί η μνήμη του σπουδαίου Ελβετού αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ. Λίγο αργότερα άλλη κοινότητα, στη Γαλλία αυτή τη φορά, πετύχαινε την απάλειψη του ονόματος Λουί Φερντινάν Σελίν από τον κατάλογο τιμωμένων συγγραφέων στις Εθνικές εκδηλώσεις μνήμης. Πριν από λίγες μέρες το κακό τρίτωσε. H έκπληξη αυτή τη φορά έφτασε από το Κοινοβούλιο της Αυστρίας, όπου η πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε να ματαιώσει προγραμματισμένη συναυλία του μνημειώδους έργου Μαουτχάουζεν του Μίκη Θεοδωράκη, η οποία είχε προγραμματιστεί να δοθεί στην τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού στην αυστριακή Εθνοσυνέλευση.

Mόνο αηδία και τρόμο μπορεί να νιώσει κάποιος μπροστά στη βαρβαρότητα μιας συμπεριφοράς που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, αποτιμώντας την με την αξία μιας βιντεοκάμερας, αλλά και στην «αντίποινη» πράξη μιας αλήτικης συμμορίας όταν «απαντά» με τη δολοφονία ενός αθώου μετανάστη που έκανε το λάθος να κυκλοφορεί πρωινές ώρες στα Kάτω Πατήσια.

Η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Τα κανάλια της τηλεόρασης μας αποθαρρύνουν, η πραγματικότητα μας αποθαρρύνει, οι άνθρωποι μας αποθαρρύνουν.
Όμως, ευτυχώς που υπάρχουν και οι ιστορίες - αληθινές ή ψεύτικες δεν έχει σημασία. Γιατί είναι μερικοί άνθρωποι που ακόμα τις αγαπούν, τους αρέσει να τις ακούνε και να τις διηγούνται στον κόσμο. Μια τέτοια ιστορία μας διηγείται και η Αγγελική Δαρλάση, μια ιστορία με τίτλο Το δέντρο που είχε φτερά.

Για τα σαράντα χρόνια του Θεάτρου Στοά ο Θανάσης Παπαγεωργίου δεν δίστασε να ξανανεβάσει το έργο του Παναγιώτη Μέντη κι ας έχουν περάσει μόνο 15 χρόνια από την προηγούμενη φορά. Ευτυχώς, φυσικά, για όσους από εμάς δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε το πρώτο ανέβασμα που είχε σημειώσει, τότε, πολύ μεγάλη επιτυχία. (Τη σεζόν ’96-’97 ο γράφων ήταν τελειόφοιτος του ΕΜΠ κάτι που σημαίνει μηδέν ελεύθερος χρόνος). Πρόκειται για την ιστορία της Άννας, μιας συνηθισμένης κοπέλας, που μικρό κορίτσι στη δεκαετία του ’50, βιώνει την καταπίεση της μάνας της. Μεσήλικας πια, κλεισμένη σε ψυχιατρική κλινική, στοιχειώνεται από τη δεσποτική, τυραννική της φιγούρα και ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον διαταραγμένο ψυχισμό της.

Με ένα ολιγόλογο δελτίο Tύπου, το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού (ΥΠΠΟΤ) μας ενημέρωσε ότι «Τη νύχτα της 15ης Απριλίου σημειώθηκε κλοπή αρχαίων αντικειμένων στην οικία Τραυλού, βοηθητικό κτίσμα εντός του αρχαιολογικού χώρου της Ελευσίνας. Το Κέντρο Λήψης Σημάτων του ΥΠΠΟΤ ενημέρωσε αμέσως την Άμεση Δράση. Κατά πάγια τακτική το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού διέταξε Ένορκη Διοικητική Εξέταση, ενώ την υπόθεση ανέλαβε αμέσως το Τμήμα Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας της Ελληνικής Αστυνομίας, το οποίο ζήτησε απόλυτη μυστικότητα προκειμένου να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι έρευνές του».

Θανάσης Βέγγος. Ο «καλός μας Άνθρωπος». Από τις σπάνιες στιγμές που μπορείς χωρίς δισταγμό να χρησιμοποιήσεις κεφαλαίο Α. Ο άνθρωπος που ταυτίστηκε με έναν ολόκληρο λαό, που σαν βιοπαλαιστής μοχθούσε κόντρα σε δυσκολίες κι εμπόδια να επιβιώσει, που έτρεχε να μην χάσει το τρένο της μεταπολεμικής ανάπτυξης και αγωνιούσε να γευτεί κάτι λίγο από αυτήν, με δύναμη πάντα την αστείρευτη θέλησή του και πάνω απ’ όλα το ήθος του. Ένα ήθος που τον έκανε να ξεχωρίζει και να στέκει σαν παράδειγμα.

Τις μέρες που πέρασαν ζήσαμε έναν απίστευτο επικοινωνιακό βομβαρδισμό. Ο γάμος της χρονιάς με τον Χάρι και την Κέιτ. Η οσιοποίηση του πάπα Ιωάννη Παύλου. Η δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν…
Τι θέλουν να πουν οι ποιητές;