πολιτισμός

Η λύση η οποία - όπως δείχνουν τα πράγματα - θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια στις επιλογές για το καλοκαίρι είναι αυτή του κάμπινγκ

Καθώς ανοίγουμε τη ρώσικη κούκλα, εμφανίζεται μια μικρότερη και πανομοιότυπη, που κι αυτή περιέχει, με τη σειρά της, το σμικρυμένο ομοίωμά της. Και θα μπορούσαμε, θεωρητικά, να παίζουμε αυτό το (έτσι κι αλλιώς αναγωγικό, απλουστευτικό λοιπόν και επισφαλές) παιγνίδι επ’ άπειρον, αρκεί να θυμόμαστε ότι το μέγεθος έχει κι αυτό σημασία, ότι δηλώνει μιαν ουσιαστική τροποποίηση, ότι δηλαδή η μια κούκλα προκύπτει απ’ την άλλη διά μετασχηματισμού, όπως θα μετασχηματίζαμε ένα σύνολο εξισώσεων για να ισχύσουν σε διαφορετικό αδρανειακό σύστημα... Υπ’ αυτόν τον όρο, ναι, είναι σκόπιμο να δείχνουμε διαρκώς ότι η επίθεση κατά του (να πω «δημόσιου»; πρέπει να επιμείνουμε ότι πρόκειται για ταυτολογία) Πανεπιστημίου «εμφανίζεται» αμέσως, αρκεί ν’ «ανοίξουμε» τη Μεγάλη Κούκλα του γενικού πολέμου ο οποίος μαίνεται εδώ και καιρό.

Με ένα ολιγόλογο δελτίο Tύπου, το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού (ΥΠΠΟΤ) μας ενημέρωσε ότι «Τη νύχτα της 15ης Απριλίου σημειώθηκε κλοπή αρχαίων αντικειμένων στην οικία Τραυλού, βοηθητικό κτίσμα εντός του αρχαιολογικού χώρου της Ελευσίνας. Το Κέντρο Λήψης Σημάτων του ΥΠΠΟΤ ενημέρωσε αμέσως την Άμεση Δράση. Κατά πάγια τακτική το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού διέταξε Ένορκη Διοικητική Εξέταση, ενώ την υπόθεση ανέλαβε αμέσως το Τμήμα Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας της Ελληνικής Αστυνομίας, το οποίο ζήτησε απόλυτη μυστικότητα προκειμένου να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι έρευνές του».

Της Μαρίας Πετρίτση. Τετάρτη πρωί, γύρω στις έντεκα, αρχές Ιουνίου. Περπατώ στην οδό Αθηνάς, κάπου στο ύψος της Βαρβάκειου Aγοράς, στο κέντρο της Αθήνας. Κυκλοφορώ κάτω από τον καυτό ήλιο με βαμβακερό φουστάνι και σανδάλια, άλλα ρούχα δεν αντέχει το κορμί με τέτοια ζέστη. Άργησε να ‘ρθει το καλοκαίρι φέτος, απ’ ό, τι φαίνεται όμως η ζέστη του μπήκε βιαστικά, θα μας διαλύσει.

Δύο κοινωνικές ομάδες θα μπορούσαν να αρνηθούν την ανάγκη δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου στην Αθήνα το οποίο θα επέτρεπε να ανασάνουν, επιτέλους, οι πολίτες από το μέχρις ασφυξίας χτισμένο περιβάλλον. Είναι αυτοί που ουδέποτε αγάπησαν -ή αδιαφόρησαν- για το εφιαλτικό γιγάντωμα της πόλης και εκείνοι που, διαχρονικά, λεηλάτησαν τον ελεύθερο δημόσιο χώρο της. Η πρώτη δεν παρεμβαίνει ενεργά στα πράγματα. Ωστόσο, διευκολύνει με την απάθειά της τη δεύτερη να επιτελέσει με λιγότερες αντιστάσεις το καταστροφικό, μα εξαιρετικά επικερδές έργο της.