πολιτική

Όλα για το «κορόιδο»

Δικαιολογώντας τα σκληρά μέτρα ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι καταφέρνουν ένα συντριπτικό πλήγμα στους φοροδιαφεύγοντες κι έτσι δεν θα συνεχίζει να πληρώνει ως συνήθως το γνωστό «κορόιδο». Η κλάκα της κοινοβουλευτικής ομάδας περήφανη χειροκροτούσε τον αρχηγό για την έξυπνη ατάκα του. Το «κορόιδο», ο εργαζόμενος λαός εν προκειμένω, γίνεται ξανά στόχος, αφού ξηλώνονται πράγματα που μόλις πριν από λίγο καιρό θα ήταν αδιανόητα. Καλείται -επισήμως αυτή τη φορά- να ξαναπιαστεί κορόιδο, μεγάλο κορόιδο, «για το καλό του» φυσικά. Για να δούμε: θα βρουν ανταπόκριση το ψέμα και η ρεμούλα του ΠΑΣΟΚ, θα συνδράμουν τα κορόιδα τη συγκίνηση του αρχηγού του ή θα ακουμπήσει στα στηρίγματα του Καρατζαφέρη και του Μητσοτάκη;

Ομοψυχία

Λίγο πριν εξαγγελθούν και επίσημα τα περίφημα μέτρα εξαθλίωσης των εργαζομένων και ενώ όλα τα ΜΜΕ ολοκλήρωναν τη διατεταγμένη επιχείρηση προετοιμασίας και τρομοκράτησης του λαού, επιστρατεύτηκε από το κρατικό κανάλι άλλος ένας «Αριστερός» να βοηθήσει το έργο της… σοσιαλιστικής κυβέρνησης.

Ο Μίμης Ανδρουλάκης: Επικαλέσθηκε την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας, λαϊκής συστράτευσης και παλλαϊκής στήριξης της προσπάθειας του Γιώργου να σώσει την πατρίδα απ την καταστροφή. Και απευθυνόμενος στην Αριστερά, είπε το εξής: Ας θυμηθούνε ότι ο Ζαχαριάδης, όντας φυλακισμένος του Μεταξά, δεν δίστασε να καλέσει τους κομμουνιστές να τον στηρίξουν, όταν κινδύνευε η πατρίδα. Κάτι αντίστοιχο πρέπει να γίνει και σήμερα.

Στο διπλανό MEGA,τον ίδιο ρόλο είχε αναλάβει έτερο ιστορικό στέλεχος, της «επάρατης» όμως αυτός. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης:

Η Ν.Δ. πρέπει να στηρίξει την κυβέρνηση. Και οι κομμουνιστές πρέπει να βοηθήσουν. Εγώ και με τον Χαρίλαο και με τους κομμουνιστές παλιότερα, στην Κρήτη, είχα βρει κοινή γλώσσα.

Και τι δεν κάνει το σύστημα όταν νιώθει πως κινδυνεύει…

Καρατζαφέρης χέρι - χέρι με Παπανδρέου

«Θα ματώσουμε, θα ιδρώσουμε, θα δακρύσουμε, αλλά η Ελλάδα θα διασωθεί» είπε και στηρίζει όλα τα μέτρα (και τους κλέφτες, στην ίδια συντροφιά ανήκουν). Σε άλλη δήλωση ανάφερε ότι μικρός έπινε μουρουνόλαδο όταν πονούσε η κοιλιά του, δεν του άρεσε αλλά έτσι έγινε καλά. Και άλλοι για το καλό του τόπου έδιναν ρετσινόλαδο στους απείθαρχους. Στην ίδια συντροφιά βρίσκονται οι γόνοι τους…

Ευρώπη σε τρικυμία

Έχουμε και λέμε: Ευρώπη των 27 χωρών, ευρωζώνη των 16, νέα Ευρώπη (φιλοαμερικανικών χωρών) και παλαιά Ευρώπη, ευρωπαϊκός νότος ή PIGS, γαλλογερμανικός άξονας όπου η Γαλλία δεν καλοβλέπει και υπονομεύει την κυριαρχία της Γερμανίας, Αγγλία που μετέχει μεν στο διευθυντήριο αλλά θέλει μια χαλαρή οικονομική ένωση. Ευρώπη της κρίσης, του ανταγωνισμού, του ευρώ, του αντικομμουνισμού, του ΝΑΤΟ, του ρατσισμού. Ποια η απάντηση σε αυτήν την Ευρώπη και τον υπαρκτό ευρωπαϊσμό της; Όλα οδηγούν σε ένα συμπέρασμα που, όμως, το φοβάται η σκέψη της επίσημης Αριστεράς. Στις αρχές του 20ού αιώνα υπήρξαν σκέψεις και προτάσεις που οδήγησαν στην έξοδο από το βύθισμα των κοινωνιών. Σήμερα τι; Ποια η εναλλακτική λύση;

Δεν έχει όρια η κοροϊδία;

Και ξαφνικά μας κατέκλυσε ένα τσουνάμι κοινωνικής ευαισθησίας και ανθρωπιάς και αναβίωσαν οι καλύτερες στιγμές των εθνικών σωτήρων και ευεργετών. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο… Κι` έγινε ο λαϊκισμός ανθρωπιά και η υποκρισία προσφορά και η «σωτηρία της ψυχής» θεατρική παράσταση και η σωτηρία του συστήματος υπέρτατος αγώνας. «Κινδυνεύει η Πατρίς!», να βάλουμε, λοιπόν, όλοι πλάτη.

Νά σου λοιπόν ο εφοπλιστής κ. Ρέστης που θέλει να προσφέρει κάτι τις, να και η κ. Μούσχουρη που χαρίζει ένα βουλευτικό μισθό, παρών και ο κ. Άδωνις που προσφέρει 1.000 ευρώ, από κοντά και ο γιος του σανοπώλη, κ. Καρατζαφέρης -πιο γαλαντόμος αυτός- να προσφέρει απλόχερα 5.000 ευρώ.

Πού τα καταθέτουν όλα αυτά; Σ` ένα ταμείο που δεν υπάρχει, αλλά είναι στις προθέσεις του προέδρου της Βουλής… να δημιουργηθεί. Να δείτε που στο τέλος θα μας πούνε και… χαζούς.

Γιούχα…

…εισέπραξε ο Αργύρης Ντινόπουλος, βουλευτής της Ν.Δ., που έσπευσε να χαιρετίσει συγκέντρωση ακροδεξιών στο ξενοδοχείο «Πρέζιντεντ». Από το γιούχα δεν γλίτωσε ούτε και ο Κοραντής του ΛΑΟΣ, πρώην διοικητής της ΕΥΠ, όπως και ο Αλ. Χρυσανθακόπουλος, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και νυν του ΛΑΟΣ στην Αχαΐα. Το πολιτικό ακροατήριο του ΛΑΟΣ, στο οποίο ήθελε να απευθυνθεί ο Α. Ντινόπουλος, ποιος ξέρει με τι υπολογισμούς, φώναζε τα άκρως δημοκρατικά συνθήματα «Να τους κρεμάσουμε τους προδότες» και «Οι προδότες στο Γουδί», αναφερόμενο στους βουλευτές και στο νόμο για την ιθαγένεια. Πήγε για μαλλί ο πονηρός βουλευτής και βγήκε κουρεμένος.

Το σημείο J

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες το σημείο G παρ΄ότι αναζητείται εναγωνίως, δεν έχει εντοπιστεί ακόμα. Όμως σύμφωνα με νέες επιστημονικές ανακοινώσεις εντοπίστηκε το σημείο J (άλλο G και άλλο J) το οποίο δεν βρίσκεται χαμηλά, αλλά στον εγκέφαλο. Αμερικανοί νευροεπιστήμονες ανακοίνωσαν ότι, για πρώτη φορά, ανακάλυψαν μια περιοχή στον εγκέφαλο που αντιδρά στην αδικία και την ανισότητα, οδηγώντας τους ανθρώπους να ικανοποιούνται όταν μοιράζονται εξίσου το διαθέσιμο πλούτο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσουν σε άλλους μερικά από τα δικά τους χρήματα. Η ανακάλυψη-ορόσημο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείo.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί επιστήμονες παραδέχτηκαν ότι ακόμα είναι ασαφές σε ποιο βαθμό αυτή η αποστροφή στην ανισότητα και στην αδικία είναι εγγενής, προϊόν μάθησης ή περιβαλλοντικών επιδράσεων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως είπαν, «οι άνθρωποι που ξεκινάνε πλούσιοι, όταν βλέπουν έναν άλλο άνθρωπο να παίρνει χρήματα, αισθάνονται να μειώνεται η ενοχή τους που εκείνοι έχουν περισσότερα από τους άλλους».

Αν ισχύει η νέα «επιστημονική» θεωρία τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί από δύο πλευρές: είτε για λόγους δικαιοσύνης και άρα ενεργοποίησης του σημείου J που θα οδηγήσει τον κόσμο να αποδεχθεί τη «θυσία», είτε –ισχυρότερη εκδοχή και όχι ακριβώς λόγω του σημείου αυτού- το αίσθημα περί δικαιοσύνης μέσα στην κρίση και στον πανικό να οδηγήσει στη δίκαιη σκέψη να αντιστρέψει το κυβερνητικό επιχείρημα, «δεν υπάρχει σάλιο γι αυτό θα σας πηδήξουμε» με το ορθότερο γιατί δεν τους πηδάμε εμείς, να φύγουν νύχτα και έτσι να σωθεί η κοινωνία απ’ το σκοτάδι;

Στο προηγούμενο φύλλο, στη στήλη αυτή, παρουσιάσαμε την καταστροφική όψη της χρεοκοπίας, ως βίαιη επιλογή των πιστωτών μιας χώρας. Ίσως είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς άλλη όψη για μια έννοια που είναι συνδεδεμένη με τον οικονομικό μαρασμό και τους εργαζόμενους. Οι περισσότερες εμπειρίες κρατικής χρεοκοπίας, στους τέσσερις αιώνες ιστορίας της, ήταν οδυνηρές για τα φτωχότερα στρώματα.

Μπορεί να υπάρξει, άραγε, μια «καλή χρεοκοπία»; Δηλαδή, μια χρεοκοπία που δεν θα επέβαλαν οι δανειστές στη χώρα, αλλά η χώρα στους δανειστές της; Μια μερική ή ολική παύση πληρωμών;