περίπτερο ιδεών

Γέμισε ο τόπος εξτρεμιστές. Οι φορτηγατζήδες την πέσανε κανονικά στους μπάτσους έξω από το υπουργείο. Και οι ναυτικοί κατεβαίνουν με τα ματσούκια στο λιμάνι και σταματούν τα καράβια. Οι περισσότεροι δεξιοί, οι πρώτοι, οι περισσότεροι ΚΚΕ, οι δεύτεροι. Αμφότεροι κατά της βίας των διαδηλώσεων, αλλά τώρα κάνουνε τσαμπουκάδες. Το μαχαίρι τούς πονάει και εκτρέπονται. Και πού είσαι ακόμα!

Ανήκω στην κατηγορία των αριστερών που, από το 1980, πήγαμε σπίτι μας, τρόπος του λέγειν. Είχαμε παλέψει με το κίνημα επί μία δεκαετία υπερεντατικά, είχαμε φάει τα μούτρα μας και αποσυρθήκαμε ηττημένοι.
Στα ίδια γραφεία έμειναν ελάχιστοι, καλόγεροι. Οι ολοσχερώς απογοητευμένοι δεν ξαναγύρισαν ποτέ στο κίνημα. Διασκορπίστηκαν και άλλαξαν ζωή. Κάποιοι άλλαξαν και στρατόπεδο. Μερικοί προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ. Οι περισσότεροι απλώς απενεργοποιήθηκαν. Υπήρξαν όμως αρκετοί που διοχέτευσαν τη δραστηριότητά τους έξω από κόμματα και οργανώσεις, μέσα από άλλα κανάλια και δίκτυα, καλλιτεχνικά, πολιτισμικά, πανεπιστημιακά, περιβαλλοντικά, αυτοδιοικητικά κ.λπ. Και κάποιοι, όχι αμελητέοι, έβαλαν τον εαυτό τους σε κατάσταση παρατεταμένης αναμονής ώσπου κάτι καινούριο να φανεί.

Η κοινωνία δεν εξαιρείται από τη φύση, όπως πιστεύει ο αλαζόνας άνθρωπος. Κι όταν οι τεκτονικές της πλάκες εξαντλήσουν τα όρια τριβής τους, αναζητώντας μία νέα εσωτερική ισορροπία, η ενέργεια που παράγεται είναι ασύλληπτη, όλα σείονται και όλα αλλάζουν.

Προχτές, το μεσημέρι, στην πλατεία Βικτωρίας, εμφανίστηκαν οι ακροδεξιοί που δραστηριοποιούνται εγκληματικά στον Άγιο Παντελεήμονα και την πλατεία Αττικής. Είχαν οργανώσει τηλεοπτική εμφάνιση με φόντο τους μετανάστες που εκείνη την ώρα κάθονταν ειρηνικά στην πλατεία, άντρες και γυναίκες, και συζητούσαν ή συνόδευαν τα μικρά παιδιά που δεν υπάρχει κανένας παιδικός σταθμός να τα δεχτεί.