περίπτερο ιδεών

Ο Μάικλ Μουρ έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα σε ένα σύστημα που έχει πολλά φίλτρα ασφαλείας για να αποκλείει τους πολιτικά ενοχλητικούς. Και τα έχει καταφέρει χρησιμοποιώντας, όχι μόνο εναλλακτικούς φορείς της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις που επιδιώκουν το κέρδος. Η υπερκάλυψη του οικονομικού στόχου που θέτει η παραγωγός εταιρεία για κάθε ταινία του Μουρ, εξασφαλίζει την επόμενη. Το Sicko κόστισε 9 εκατομμύρια δολάρια και απέφερε 36.

Ένας τόπος εκτός τόπου και χρόνου. Όχι τώρα. Εδώ και χρόνια, αυτή η οντότητα που λέγεται κράτος/έθνος/χώρα/λαός είναι άουτ. Αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Άλλα ζει κι άλλα βλέπει και σκέφτεται. Είτε πρόκειται για την οικονομία, είτε πρόκειται για την πολιτική.

Όλοι οι δείκτες ήταν σαφείς. Τεράστιος δανεισμός που θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε αδυναμία αποπληρωμής των χρεών, ούτε καν των τόκων των χρεών. Σχεδόν ολική αποβιομηχάνιση. Ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργία, αγροτική παραγωγή, τα πάντα μίκρυναν απελπιστικά. Εκποίηση των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων που συγκροτούσαν τον κορμό της εντόπιας υποδομής (ΟΤΕ, ΔΕΗ, τράπεζες κ.λπ.). Τουρισμός με αύξηση εισόδων και μείωση εσόδων, με παράλληλη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και μετάλλαξη των τοπικών κοινωνιών σε εργαζόμενους και «θέρετρα» των τριών μηνών εργασίας και ζωής. Παρασιτικός νεοπλουτισμός. Διαφθορά, σπατάλη, αντιπαραγωγικές επιλογές, υπέρμετροι εξοπλισμοί, ακατάσχετος δημόσιος και ιδιωτικός δανεισμός. Παπάδες απ’ το μεσαίωνα και νεοφασίστες με πέπλο στα παράθυρα. Ξενοφοβία και πατριδοκαπηλία σε έξαρση. Ατομισμός και αποξένωση. Τι άλλο χρειάζεται για να πάρει κανείς την κατηφόρα;

Κάθε νηφάλιος και χωρίς δουλείες οικονομολόγος, κοινωνιολόγος ή δημοσιογράφος μπορούσε να προβλέψει την κατάληξη. Αλλά οι νηφάλιοι και οι αδέσμευτοι δεν παίζουν στο σύστημα. Οι πολιτικοί βολεύονταν μια χαρά με τις πλαστές στατιστικές, όπως και η Γκόλντμαν Σακς, η Ντόιτσε Μπάνκ και οι άλλοι μεγαλοδανειστές και μεγαλοσύμβουλοι, προπομποί του κάπο-ντι-κάπι-των-ληστών Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ούτε ήθελαν να δουν πού πάει ο τόπος, ούτε να το πουν στους μακάριους πελάτες τους, τους ψηφοφόρους, που μάθαιναν να ζουν με εκούσια και ακούσια τύφλωση. Με δανειστικές ζωές αντί για δανειστικές βιβλιοθήκες. Και να ξαναψηφίζουν τα ίδια κόμματα και πρόσωπα κατ’ επανάληψιν και ανεξαρτήτως έργου, με την καθοριστική συμβολή των διαπλεκομένων ΜΜΕ, κυρίως εφημερίδων, περιοδικών και τηλεοράσεων, που μέσα σε μια εικοσαετία κατάφεραν να καναλιζάρουν την κοινή γνώμη, με θέματα εκτός θέματος, αποκλεισμούς, συκοφαντίες, σαβουροφαγία, αγραμματοσύνη και χλιδή μικροαστικού κιτς. Οι σίριαλ κίλερς δημιούργησαν και τα σίριαλ θύματα. Βιαστές και βιασμένοι μια οικογένεια. Για να υποδεχτούν ή να ανεχτούν ξανά, ως το φαεινότερο και δραστικότερο αναπτυξιακό μέτρο που εμπνεύστηκε το επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου, την επαναφορά 50.000 κουλοχέρηδων, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που θα αποτελειώσει οικονομικά, ηθικά και πολιτισμικά ό,τι έχει απομείνει από μια κοινωνία που κάποτε «ήταν άλλη». Μια κοινωνία που χαίρεται από τον καναπέ της επειδή μετά τους πανάκριβους Ολυμπιακούς Αγώνες, το παράνομο The Mall και την πολυκατοικία-μουσείο στου Μακρυγιάννη, απέκτησε επιτέλους και τις -με σαμπάνια και πούρο- εθνικές της πουτάνες!

Απ’ την κλειδαρότρυπα,

Γκαούρ

Υ.Γ. Ελπίδα, όσοι κρατάνε κόντρα!