αρχείο στηλών

Ο «ναυαρί

νος» είναι από τους λίγους, σύμφωνα με τις σχετικές στατιστικές, Έλληνας μπλόγκερ ηλικίας πάνω από 60 ετών. Σε μια χώρα που υστερεί στη διάδοση της χρήσης του ίντερνετ, οι άνω των 50 ετών μπλόγκερς είναι μειοψηφία… Της Τασίας Σταματοπούλου [email protected]Παλιότερη έρευνα σχετικά με τη χρήση του ίντερνετ, διαπίστωνε ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χρήστες και κυρίως μπλόγκερ είναι συνήθως «opinion makers» ή χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για δουλειές.Άλλη μια εξαίρεση λοιπόν ο ναυαρίνος που δηλώνει 63 ετών, συνταξιούχος που ζει στην Αθήνα. Στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνεται η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και… η πολιτική. Γράφει και ο ίδιος διηγήματα, ορισμένα βρίσκονται στο μπλογκ του, άλλα έχουν εκδοθεί.
Ειδικά για τον κινηματογράφο  έχει ανοίξει το «rare windοw», ένα παράθυρο μέσα από το μπλογκ του που σε παραπέμπει στο ειδικό μπλογκ για τον κινηματογράφο, με αναφορές σε σημαντικές ταινίες, πληροφορίες, εικόνες, κριτική.

Αναρτήσεις από τον ναυαρίνο

Η ακρίβεια των οπωροκηπευτικών και οι μηδενικές μας αντιστάσεις!!!
Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση μου έδωσε ένα περιστατικό που συνέβη στο μανάβικο του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Μια υπέργηρη κυρία άνω των 80 ετών πλησιάζει τα κεράσια των οποίων η τιμή βγάζει μάτι, ρωτάει την κοπέλα και γίνεται ο ακόλουθος διάλογος:
- Πόσο έχουν, κορίτσι μου, τα κεράσια;
- Πέντε και τριάντα, γιαγιά!
- Είναι πολύ ακριβά, παιδάκι μου!
- Ναι, γιαγιά, είναι ακριβά!
- Πρέπει όμως να πάρω γιατί μου είπανε τα παιδιά (ίσως κάποια εγγόνια) ότι θέλουν οπωσδήποτε κεράσια!
Παίρνει τη σακούλα, πλησιάζει το τελάρο και αρχίζει να διαλέγει. Τρέχει δίπλα της η κοπέλα:
- Τα κεράσια δεν διαλέγονται γιαγιά, τα βάζουμε εμείς!
-Τα θέλουνε τραγανά τα παιδιά, τα μαλακά δεν τα τρώνε!
Πιστεύω ότι τα λόγια της γηραιάς κυρίας μαζί με παραπλήσιες παρόμοιες γελοίες αιτιολογίες αποτελούν ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο και δείχνουν ανάγλυφα την έλλειψη στοιχειώδους καταναλωτικής συνείδησης που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Ο Έλληνας θα πάρει αυτό που θέλει και δεν διανοείται ποτέ να προβάλει μια στοιχειώδη αντίσταση στη ληστρική κερδοσκοπία και μάλιστα σε έναν κλάδο τροφίμων όπου η αισχροκέρδεια είναι κανόνας.
Όλοι γνωρίζουμε ότι στα συγκεκριμένα είδη οι τιμές πώλησης δεν έχουν να κάνουν με ποσοστά κέρδους αλλά είναι πολλαπλάσιες της τιμής αγοράς. Τα πορτοκάλια π.χ. που φεύγουν 10 λεπτά από το περιβόλι πωλούνται 70 λεπτά, 7 φορές δηλαδή την τιμή αγοράς τους.
Το ίδιο συμβαίνει με τις πατάτες, τις ντομάτες, τα μήλα και όλα αυτά τα είδη, αλλά το αφτί του Έλληνα δεν ιδρώνει: θα πάρει τις ντομάτες 2,50 ευρώ το κιλό και δεν του περνάει από το μυαλό να μην αγοράσει καθόλου και αντί για ντομάτες να στραφεί στο μαρούλι αγοράζοντάς το τρία ευρώ.

Η αβάσταχτη ψυχολογική πίεση των εργαζόμενων!!!
Αναλωνόμαστε διαρκώς αυτό τον καιρό με τα οικονομικά μεγέθη και τις υλικές συνέπειες της κρίσης και του ΔΝΤ στη ζωή μας, χωρίς να τονίζουμε όσο πρέπει τις επιπτώσεις αυτών των πραγμάτων πάνω στην ψυχική υγεία των εργαζομένων. Και δεν μιλάω μόνο για τη γενική αβεβαιότητα του αύριο και τη μεγάλη ανασφάλεια που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, γιατί και αυτοί που έχουνε περισσότερα έχουν ίσως και τη μεγαλύτερη αγωνία, αλλά γι’ αυτό το άγριο και εξουθενωτικό παιχνίδι του τρόμου που βιώνουν κάθε μέρα πολλοί συμπολίτες μας στους χώρους δουλειάς!
Και αν φτάσαμε να τρέμουν, μ’ αυτά που διαδίδονται, ακόμη και οι δημόσιοι υπάλληλοι, σκεφτείτε τι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα. Ιδίως τέτοιες μέρες που εξαγγέλλονται απεργίες τόσο επιτακτικά αναγκαίες και δίκαιες για την υπεράσπιση της κοινωνικής μας αξιοπρέπειας και υπόστασης όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 50 χρόνια! Σκεφτείτε τους συνειδητοποιημένους πολίτες που θέλουν να απεργήσουν και από πάνω τους επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη των απολύσεων. Τους συνανθρώπους μας που συνθλίβονται κάτω από τις χωρίς προσχήματα απειλές των σκυλιών της εργοδοσίας!
Με πήρε προχθές στο τηλέφωνο για να με συμβουλευτεί τι να κάνει μια φίλη μου, εργαζόμενη νέα κοπέλα και συνειδητοποιημένη, και ήτανε στα μαύρα πανιά το κορίτσι.
Είχαν κάνει μια κίνηση για απεργία στην επιχείρησή τους που ήδη έχει προβεί σε επιλεκτικές απολύσεις και ενώ στην αρχή εκδήλωσαν ενδιαφέρον οι 50 από τους 100 εργαζόμενους, σε δύο μέρες φυλλορρόησαν και έμειναν μόνο 5!
Με βαριά καρδιά τη συμβούλεψα να μην απεργήσει!
Γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με χαρακίρι! Δεν ξέρω αν έπραξα σωστά, ξέρω όμως ότι η κοπέλα πέρασε δύσκολες ώρες πηγαίνοντας κόντρα στη συνείδησή της! Όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί μας αυτόν τον καιρό που πέρα από τις οικονομικές συνέπειες που πληρώνουν, υφίστανται και μια τέτοιου είδους καθημερινή ταπείνωση. Ένα μεγάλο τσαλάκωμα της προσωπικότητάς τους, και είναι οι περισσότεροί τους γονείς και μεγαλώνουν παιδιά!

Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Για να ενοχληθεί η ελληνική κυβέρνηση των παχύδερμων υπαλλήλων της τρόικας και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για την κοινωνική εξαθλίωση και τις φασιστικές πολιτικές, πρέπει να κάνει ρεπορτάζ το BBC, το Reuters, η New York Times, η Figaro.