Εάν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου έβλεπε το φως μια συγκυβέρνηση σαν αυτή που συγκροτήθηκε την περασμένη Κυριακή στο Ισραήλ, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι. Κι έπειτα όλοι θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν γιατί αναδύθηκε αυτό το σχήμα, και ποιοι δυναμικοί διεθνείς παράγοντες το στηρίζουν, αντί να παριστάνουν (όπως κάνουν τώρα τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ) ότι είναι μια φυσιολογική και βιώσιμη εξέλιξη. Με πρωθυπουργό όχι τον Γιαΐρ Λαπίντ, εμπνευστή του επιεικώς ετερόκλητου συνασπισμού, αλλά τον υπερ-ακροδεξιό έποικο Ναφταλί Μπένετ (που το κόμμα του πήρε μόλις 6,2% στις τελευταίες εκλογές, αλλά δεν έμπαινε στην οκτακομματική κυβέρνηση εάν δεν του έδιναν την πρωθυπουργική καρέκλα), το νέο σχήμα συγκεντρώνει τους πάντες πλην του Νετανιάχου και των πιστών συμμάχων του. Παρ’ όλα αυτά, υπερψηφίστηκε εντελώς οριακά: 60 βουλευτές υπέρ, 59 κατά και 1 αποχή!
Οπωσδήποτε βασική συγκολλητική ουσία ήταν η επιθυμία απαλλαγής από το σύστημα Νετανιάχου. Ίσως όμως η εξήγηση αυτή να μην επαρκεί για να δικαιολογήσει πώς συνυπάρχουν στο νέο εύθραυστο σχήμα από τους ακραίους ρατσιστές σαν τον Μπένετ, την Σακέντ και τον Λίμπερμαν (που υποστηρίζουν ανοιχτά την ανωτερότητα της εβραϊκής φυλής και την εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων, ώστε το κατοχικό κράτος να γίνει θρησκευτικά ομοιογενές και φυλετικά καθαρό!) ως τον απερίγραπτο «ισλαμιστή» αποστάτη Μανσούρ Αμπάς – που διέσπασε την παλαιστινιακή Κοινή Λίστα και στηρίζει την κυβέρνηση Μπένετ με μοναδικό απτό αντάλλαγμα την ανακήρυξή του σε… υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ! Για τη λεγόμενη ισραηλινή (κεντρο)αριστερά, δηλαδή τους soft σιωνιστές του Εργατικού Κόμματος και το Μέρετζ, που επίσης συγκυβερνούν, δεν αξίζει πολύς λόγος: το μοναδικό αντάλλαγμα που απέσπασαν ήταν λίγες υπουργικές καρέκλες και αόριστες υποσχέσεις για αύξηση των δαπανών για υγεία και παιδεία. Κατά τα άλλα, το πρόγραμμα της οκτακομματικής κυβέρνησης παραμένει στη γραμμή ενός επιθετικού σιωνισμού και «υπόσχεται» μόνο περαιτέρω αστάθεια, μαρτύρια και συνέχιση του κουρελιάσματος του διεθνούς δικαίου.
Στήριξη από τη Δύση (και όχι μόνο…)
Οι επίσημες διεθνείς αντιδράσεις δείχνουν μια στήριξη της συγκυβέρνησης Μπένετ από τις δυτικές ηγεσίες, που θεωρούν ότι το νέο σχήμα, ακριβώς λόγω των αντιθέσεων που το διαπερνούν, μπορεί να είναι προσωρινά πιο συμβατό με τα σχέδια τους για «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής. Άλλωστε αυτά που «πέτυχε» ο Νετανιάχου (από την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα ως την επίσημη προσάρτηση των κατεχόμενων συριακών Υψωμάτων του Γκολάν) έχουν ήδη κατοχυρωθεί με τη βούλα της Δύσης, είτε κραυγαλέα είτε σιωπηρά – ανάλογα με το βαθμό υποκρισίας κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης. Καμία ισραηλινή κυβέρνηση (πόσο μάλλον η συγκεκριμένη!) δεν θα επιστρέψει στη διεθνή νομιμότητα. Η απαλλαγή από τον Νετανιάχου κάθε άλλο παρά θα σημάνει ανατροπή της επιθετικής πολιτικής του…
Έτσι ο Μπάιντεν έσπευσε να συγχαρεί τον νέο πρωθυπουργό και να εκφράσει την ελπίδα ότι τώρα θα «ενισχυθεί περαιτέρω η στενή και μόνιμη διμερής σχέση μας». O Τζόνσον στο συγχαρητήριο μήνυμά του δήλωσε ότι «είναι μια συναρπαστική στιγμή για το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ στην κοινή προσπάθεια για την προώθηση της ειρήνης και της ευημερίας». Κυριολεκτικά copy-paste της δήλωσης του Τζόνσον ήταν και τα συγχαρητήρια που έστειλε στον Μπένετ ο Σαρλ Μισέλ εκ μέρους της Ε.Ε. Αλλά και ο Πούτιν, εκπρόσωπος μιας Ρωσίας που πάντα διατηρούσε ειδικές σχέσεις και διαύλους με το Ισραήλ, ευχήθηκε στον Μπένετ «να διευκολύνει ένα νέο στάδιο εποικοδομητικής συνεργασίας σε όλα τα πεδία, προς το ζωτικό συμφέρον των λαών μας και της ρωσοϊσραηλινής συνεργασίας που ενισχύει την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή»! Όλα αυτά τα συγκινητικά απευθύνονται σε κάποιον που θεωρεί τους Παλαιστίνιους κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου…
Σιωνιστές και ισλαμιστές ενωμένοι υπό δυτική μπαγκέτα
Το διεθνές εβραϊκό λόμπι επίσης χαιρέτισε τη νέα «κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα φέρει στο Ισραήλ σταθερότητα και το ίδιο πνεύμα ενότητας που επιδείξαμε στην τελευταία σύγκρουσή μας με τους τρομοκράτες της Χαμάς» (Ρόναλντ Λόντερ, πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκου Συμβουλίου). Τέλος, όσον αφορά την περίπτωση του τραγικού «υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ» Αμπάς, η ακραία ιδιοτέλεια, και μάλιστα ενώ είναι ακόμα φρέσκα τα μνήματα των εκατοντάδων Παλαιστινίων αμάχων που δολοφονήθηκαν από την πολεμική μηχανή του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, μάλλον δεν είναι η μοναδική εξήγηση. Ο ισλαμισμός του κουμπώνει μια χαρά με την καθ’ υπαγόρευση της Ουάσιγκτον αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων (και την επίσημη πλέον εγκατάλειψη των «Παλαιστινίων αδελφών» στο έλεος όχι του Αλλάχ, αλλά του κάθε σιωνιστή ακροδεξιού) των πλέον σκοταδιστικών αραβικών κρατών με το κατοχικό κράτος.
Το πιο σημαντικό από αυτά, η Σαουδική Αραβία, μπορεί να κρατά τα προσχήματα (δεν προχώρησε σε επίσημη αποκατάσταση σχέσεων), αλλά οπωσδήποτε έκλεισε το μάτι στον Αμπάς και ενθάρρυνε την αποστασία του από τη θεωρούμενη «υπερβολικά ριζοσπαστική» παλαιστινιακή Κοινή Λίστα. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από την άλλη, ντρέπονται λιγότερο: «Θα εργαστούμε μαζί για να προωθήσουμε την ειρήνη και να μπούμε σε μια νέα εποχή συνεργασίας» έγραψε στο μήνυμά του ο εμίρης Αμπντουλάχ μπιν Ζαγιέντ. Και ο πρίγκιπας Σαλμάν αλ Καλίφα, διάδοχος του απολυταρχικού Μπαχρέιν, στο συγχαρητήριό του κείμενο ευχήθηκε «η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ να ενισχύσει την ανάπτυξη, τη σταθερότητα και την ειρήνη»! Οι δύο τελευταίες «εξοχότητες» λένε (και έμπρακτα προωθούν μέσω και του απαραίτητου για να υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ισλαμιστή) όσα απεργάζονται «διακριτικά» και τα υπόλοιπα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα…
«Δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη»…
Ο ισραηλινός γελοιογράφος Άμος Μπίντερμαν δείχνει τον Νετανιάχου να φεύγει, αλλά παίρνοντας μαζί του και την… πρωθυπουργική κατοικία! Απεικονίζει έτσι μια υπαρκτή πτυχή της αλλοπρόσαλλης ισραηλινής πραγματικότητας, αφού ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να διαμένει στην επίσημη πρωθυπουργική κατοικία – και μάλιστα κανείς δεν γνωρίζει εάν και πότε σκοπεύει να μετακομίσει! Η αλήθεια είναι ότι ο Νετανιάχου, υπόδικος αλλά κάθε άλλο παρά διατεθειμένος να αποδεχθεί την έξωσή του (προχθές δήλωσε σε συγκέντρωση οπαδών του «Θα επιστρέψω πολύ νωρίτερα απ’ όσο νομίζουν»), διαθέτει πάντα βαθιά ερείσματα τόσο στο βορειοαμερικανικό σιωνιστικό λόμπι, όσο και σ’ αυτό καθαυτό το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τις προσπάθειες του Μπάιντεν να τεθεί επικεφαλής της πειθάρχησης και «επανένωσης» της Δύσης, εμφανίστηκαν ήδη ρωγμές στο δυτικό μπλοκ και σε ό,τι αφορά την ισραηλινή περίπτωση. Αποκορύφωμα των παραφωνιών ήταν μέχρι στιγμής η επίσκεψη που πραγματοποίησε αυτήν την εβδομάδα στην πρωθυπουργική κατοικία η Νίκι Χέιλι, πρώην πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ. Μετά, Η Χέιλι πόσταρε μια φωτογραφία από τη συνάντησή της με τον Νετανιάχου συνοδευόμενη από ένα λιτό μήνυμα που όμως έλεγε πολλά: «Είναι πάντα πολύτιμη εμπειρία να περνάς χρόνο με τον πρωθυπουργό(!) Νετανιάχου. Η συμβολή του στην ασφάλεια και την ευημερία του Ισραήλ είναι ιστορική. Δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη»…
