Του Δημήτρη Ουλή
Δεν αντέχω άλλο να βλέπω την κοινωνία μας να χιπστεροποιείται. Και έχω πλέον ελάχιστες αντοχές απέναντι στο ιδεολόγημα της «πολιτικής ορθότητας»: την μεταμοντέρνα αυτή πνευματική χολέρα, η οποία διαχέεται μολυσματικά δεξιά και αριστερά, αξιώνοντας τη συνολική απονεύρωση της ζωής. Τα πάντα να γίνουν λεία και ντεκαφεϊνέ, ακίνδυνα και πλαστικά, σαν παιδότοπος σε φαστφουντάδικο. ΄Ολα να σιδερωθούν και να περαστούν με βερνίκι καθωσπρεπισμού, προκειμένου να τηρηθούν οι τύποι, οι συμβάσεις, τα προσχήματα. Ρουθούνι να μην ανοίξει, τίποτε και κανείς να μη θιγεί. Διότι, στην αντίθετη περίπτωση, κινδυνεύεις να θεωρηθείς δογματικός ή απόλυτος, αγενής ή άκομψος, μονομερής ή ιδεοληπτικός.
Σκέφτομαι ότι η πολιτική ορθότητα παράγει διαρκώς τα δικά της εκφραστικά σχήματα και το δικό της λεξιλόγιο. ΄Ετσι που οι λέξεις να μην αντανακλούν πλέον τίποτε από την εγγενή σκληρότητα των πραγμάτων και την αντίσταση που αυτά προβάλλουν στην αξίωσή μας να τα αφομοιώσουμε. Ο λόγος της πολιτικής ορθότητας έχει ουδέτερο πε-χα, και είναι ειδικά κατασκευασμένος ώστε να μην ερεθίζει την επιδερμίδα, να μην δημιουργεί ρυτίδες και συσπάσεις στο πρόσωπο. Είναι ένας λόγος που έχει υποστεί λίφτιγκ.
Να μας λείπει. Και δεν πα να λένε ό,τι θέλουν τα ποτάμια και οι ποταμίσιοι. Προχθές έτυχε τα βήματά μου να διασταυρωθούν με μια πανέμορφη γυναίκα και ορεκτική, λυσίκωμη μελαγχροινή, περδικοστήθωτη, με κριθαρένια επιδερμίδα. Περπατούσε και το ’νιωθα ότι κάτω από τα ψηλοτάκουνά της στέναζαν τα πεζοδρόμια. Περνώντας από μπροστά μου, μονολόγησα επίτηδες, για να με ακούσει: «Σουλτάνα μου!». Προς τιμήν της, δεν έδειξε να ενοχλείται. Αντίθετα, χαμογέλασε. Θα ήθελα ωστόσο να ρωτήσω τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της στήλης, αν θεωρούν την παραπάνω συμπεριφορά μου σεξιστική. Και αν πιστεύουν ότι η τάση μου να ελκύομαι σταθερά από χυμώδη βυζαντινά και ανοιξιάτικα μισοφόρια, με κατατάσσει αυτόχρημα στη χορεία των φαλλοκρατικών γουρουνιών.
Τα ίδια στην πολιτική και τη θρησκεία. Παρά τα λάθη και τα πάθη μου, εξακολουθώ να δηλώνω ελευθεριακός σοσιαλιστής. Αλλά και ταπεινός δούλος του Ιησού. Γεγονός το οποίο εκλύει μέσα μου ευθεία αντιπάθεια για τους νοσταλγούς του Χίτλερ και του Στάλιν, καθώς και για τις δύο ροζ πολιτικές κουμπάρες –την κεντρο-δεξιούλα και την κεντρο-αριστερούλα. Όπως εξάλλου με φέρνει σε ριζική αντιπαράθεση με την νεοπαγανιστική αναβίωση, την νεο-εποχίτικη μαρμίτα και τη φονταμενταλιστική χοντροκοπιά. Θα ήθελα ωστόσο και πάλι να ρωτήσω: μήπως οι συγκεκριμένες ταυτίσεις μου με καθιστούν πολύ απόλυτο; Μήπως πάσχω από ιδεοληψίες; Μήπως είμαι ρατσιστής απέναντι σε εκείνους με τους οποίους διαφωνώ;
Πολιτική ορθότητα. Να μην παίρνεις ποτέ σαφή και ξεκάθαρη θέση για τίποτε, να φοβάσαι να κατονομάσεις τη ρίζα του κακού και τον αντίπαλο, να αναδιπλώνεσαι και να παφλάζεις διαρκώς μέσα σε διατυπώσεις του τύπου «ναι μεν αλλά». Να είσαι ένας χλιαρός καφές. Και μάλιστα ντεκαφεϊνέ.
