Τι δείχνει το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών της 17ης Απρίλη
Σε μια εξαιρετικά σημαντική χρονική συγκυρία, λίγες μέρες μετά την τελευταία επίσκεψη της τρόικας στη χώρα και τις τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο, πραγματοποιήθηκαν οι φοιτητικές εκλογές στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι αποτέλεσαν μια διαδικασία άχρωμη και άοσμη, που «πέρασε και δεν ακούμπησε», σε αντιδιαστολή με το εύρος του προβληματισμού, των αναζητήσεων, της κινητικότητας που υπάρχουν, με πρόσφατο παράδειγμα τις πολύμορφες κινητοποιήσεις ενάντια στο Σχέδιο Αθηνά.
Η αποχή, που αυξήθηκε για ακόμα μια χρονιά, φαίνεται να αποτελεί το μεγάλο νικητή, αποτυπώνοντας την απόσταση και την απέχθεια που αποκτά η πλειοψηφία της σπουδάζουσας νεολαίας με τον εκφυλισμό και το μαρασμό των διαδικασιών του επίσημου φοιτητικού συνδικαλισμού. Οι μνημονιακές παρατάξεις, κυρίαρχα η ΠΑΣΠ και δευτερευόντως η ΔΑΠ, παρά την πτώση που σημείωσαν, δεν στριμώχτηκαν επί της ουσίας, δε στοχοποιήθηκαν, δεν ηττήθηκαν, με αποτέλεσμα το εκλογικό αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται προκλητικά, κύρια από τη Ν.Δ. και τον Αντ. Σαμαρά, σαν δήλωση συναίνεσης στη γενοκτονική πολιτική απέναντι στη νέα γενιά και την πορεία αποικιοποίησης της χώρας.
Η φοιτητική Αριστερά
Την ίδια στιγμή η φοιτητική Αριστερά μοιάζει ζαλισμένη και χωρίς προσανατολισμό, να εντοπίζει μικρές νίκες μέσα στις μεγάλες ήττες. Όταν η παράλυση και το νέκρωμα των συλλογικών διαδικασιών, τα καπελώματα, οι μικρο-διαγκωνισμοί, ο ενδοαριστερός εμφύλιος κυριαρχούν στους φοιτητικούς συλλόγους, δεν είναι και τόσο λογικό, το ΜΑΣ (ΚΝΕ) και η ΕΑΑΚ να πανηγυρίζουν για μια εκλογική άνοδο μερικών εκατοντάδων ψήφων πανελλαδικά. Μπροστά στην αδυναμία χιλιάδων φοιτητών να τελειώσουν τις σπουδές τους, μπροστά στη μαζική μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού της χώρας στο εξωτερικό, χρειάζονται πολλά παραπάνω σε επίπεδο γραμμής, προσανατολισμού και εξοπλισμού, από τις φωνασκίες και τα συνθήματα περί λαϊκής εξουσίας, γενικόλογης αντικαπιταλιστικής ανατροπής ή «αποχώρησης τώρα από το ευρώ και την ΕΕ».
Για την Αριστερή Ενότητα (στην οποία συμμετέχουν οι οργανωμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε ένα ταρακούνημα. Δεν είναι κακό, αν το αξιοποιήσουμε. Η μείωση των ψήφων της ΑΡΕΝ δείχνει με τρόπο ζωηρό και επιτακτικό την ανάγκη για αλλαγή πορείας. Η δυσκολία της να θέσει σαν άμεση ανάγκη την εκδίωξη του τροϊκανού ειδικού καθεστώτος, οι εμμονές, σε πολλές περιπτώσεις, μήπως και ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και αποκτήσει πιο κεντρική πολιτική αναφορά, οι αδυναμίες να σταθεί δίπλα στους σύγχρονους προβληματισμούς και τις αγωνίες των νέων, η ενασχόλησή της με δευτερεύοντα θέματα αλλά και ο συχνά κλειστός και όχι όσο θα έπρεπε δημοκρατικός (επί της ουσίας) τρόπος λειτουργίας και απόφασης, εμποδίζουν όχι απλά μια καλή εκλογική καταγραφή, αλλά γενικότερα μια πιο ουσιαστική κίνηση και ανάπτυξη. Χρειάζεται γρήγορα μια άλλη ταυτότητα και φυσιογνωμία αν θέλουμε και πιστεύουμε ότι μπορεί να αποκτήσει δυναμική αυτό το εγχείρημα.
Μπορούμε να πάμε αλλιώς; Μπορεί σήμερα στην Ελλάδα να υπάρξει ένα πολιτικό κίνημα νεολαίας για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, για τη διέξοδο της νέας γενιάς; Μπορούμε σήμερα να έρθουμε πιο κοντά με την τεράστια μάζα των συμφοιτητών μας που ζορίζονται, δυσκολεύονται, αγωνιούν; Μπορούμε σήμερα να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της νεολαίας να μη φύγει από τον τόπο της; Μπορεί σήμερα οι νέοι να συμβάλουν σε μια μεγάλη πορεία ανοικοδόμησης και ανασυγκρότησης της χώρας, να αποκτήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία; Μπορούμε σήμερα να γίνουμε πιο απλοί, πιο χρήσιμοι, πιο δημοκρατικοί, ουσιαστικά και όχι λεκτικά, να αντικαταστήσουμε τη «δημοκρατία» των μηχανισμών με την πραγματική δημοκρατία, τη συμμετοχή, τη χειραφέτηση; Μπορούμε, τέλος, να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια «Αριστερά» και τη σχέση που αυτή θα έχει με τη νεολαία, ξεκόβοντας με δυσφημιστικές και παραλυτικές συνήθειες και αντιλήψεις;
Οι απαντήσεις μπορούν να είναι καταφατικές και τότε όσες μπανανόφλουδες και να πατήσουμε δε θα μας ρίξουν κάτω.
