Θυμάμαι, πριν από αρκετά χρόνια, σε μια διαδικτυακή εκπομπή γνωστού εκδότη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο να χτυπάει οργισμένος με τη γροθιά του το τραπέζι, διότι κάποιος από το ακροατήριο τον αμφισβήτησε. Ο Βενιζέλος του PSI και του κρυμμένου USB (λίστα Λαγκάρντ) έγινε έξαλλος με έναν πολίτη, ο οποίος είχε κάθε δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του – μη σας πω και υποχρέωσή του. Κι όχι, δεν είναι η εξαίρεση πολιτικού ο Βενιζέλος που συμπεριφέρθηκε κατ’ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο.
Όσο μεγαλύτερη είναι η ανικανότητά τους, τόσο γιγαντώνεται και το θράσος τους που πλέον έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Όσο πιο διευρυμένη η διαπλοκή και η διαφθορά, τόσο γιγαντώνεται η αδιαντροπιά τους που όχι απλώς ξεφεύγει από το κόσμιο επίπεδο, αλλά καταντάει οχετός που συχνά σοκάρει, παρ’ ότι θα έπρεπε να έχουμε συνηθίσει…
Είμαι της άποψης πως δεν θα πρέπει να κάνουμε διάσημο τον κάθε ανόητο πολιτικίσκο, αναπαράγοντας τις χυδαιότητές του, αλλά δυστυχώς μπροστά μας ξεδιπλώνονται πρωτόγνωρες καταστάσεις. Πρωτοκλασάτοι υπουργοί και παρηκμασμένοι βουλευτές κάνουν δριμεία επίθεση σε πολύπαθους πολίτες, στοχοποιώντας και υπονομεύοντάς τους. Τους πνίγει το δίκιο ή παίζουν το τελευταίο χαρτί τους;
Τα ΜΜΕ, από την άλλη, συνεχίζουν να μας τροφοδοτούν με τα προσυνεννοημένα σενάρια, συμμετέχοντας -με το αζημίωτο πάντα- στη συγκάλυψη κάθε λογής εγκλήματος που εκπορεύεται από την κυβέρνηση. Κι αν σας φανεί κάποια στιγμή πως υπάρχει ελπίδα και θεωρήσετε πως «επιτέλους, βγαίνει όλα στο φως», μην πέσετε στην παγίδα˙ είναι απλώς ένα πυροτέχνημα, ένα σινιάλο, μια προειδοποίηση με συγκεκριμένο αποδέκτη.
Η παραχάραξη της αλήθειας έχει πληρωθεί με αίμα αθώων και ανυποψίαστων νέων ανθρώπων και η Δικαιοσύνη είναι ένα άδειο κέλυφος και το σημείο όπου «οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού λαού» έχει αντικατασταθεί, με μεγάλη επιτυχία με «το θέλημα της εξουσίας».
