Αφήγημα πολιτικής φαντασίας: Η Αριστερά του μέλλοντος

(Περίληψη προηγούμενου: Δικηγόροι παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες σε ανυπεράσπιστους, ταβερνιάρηδες φαγητά σε άπορους και εθελοντές φροντίζουν ηλικιωμένους.)

Στη γειτονιά έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση με αφορμή μία πρόταση για τη δημιουργία ενός παιδικού σταθμού. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο δημοτικός σταθμός είναι υπερπλήρης και το μεγάλωμα ενός παιδιού από χαρά έχει γίνει δυσβάστακτο βάρος. Οι γονείς που δεν έχουν λεφτά για να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικούς σταθμούς αυξάνονται, όπως αυξάνονται και οι χωρισμένες μητέρες με παιδί ή παιδιά. Μία κοπέλα είκοσι οκτώ ετών, με ένα κοριτσάκι, μόνη της, που βγάζει μόλις 800 ευρώ, δουλεύοντας πολλές και συχνά ακατάστατες ώρες σε ένα πολυκατάστημα, έχει αγχωθεί τόσο πολύ που σκέφτεται να παντρευτεί με κάποιον που δεν τον πολυαντέχει, μόνο και μόνο για να πάρει μια ανάσα με το παιδί. Αλλά οι απόψεις διίστανται. Μία συντρόφισσα με εμπειρία από αντίστοιχη προσπάθεια στη δεκαετία του ’70, επισημαίνει ότι η λειτουργία ενός παιδικού σταθμού είναι εφικτή, αλλά προϋποθέτει μεγάλη αφοσίωση από μια σταθερή ομάδα εθελοντών, εκ των οποίων μερικοί πρέπει να διαθέτουν γνώσεις ή να έχουν πείρα από μεγάλωμα παιδιών. Κάποια άλλη, όμως, τονίζει ότι επειδή η ανάγκη είναι πολύ μεγάλη και επιτακτική, πρέπει να προχωρήσουμε στην υλοποίηση της πρότασης. Ποσφέρεται, μάλιστα, η εποχή, γιατί έχουν πέσει πολύ τα νοίκια των μαγαζιών και των σπιτιών που θα μπορούσαν να μετασκευαστούν σε παιδικό σταθμό. Ένας ωραίος χώρος που μέχρι πρότινος ήταν εστιατόριο, νοικιάζεται μόνο 600 ευρώ! Σ’ αυτό το σημείο, όμως, υποστηρίχθηκε έντονα και η άποψη ότι πρέπει να συντονιστούν οι μητέρες μεταξύ τους, να φυλάνε οι ίδιες τα παιδιά εναλλάξ, ανάλογα με τις βάρδιες και τη διαθεσιμότητά τους. Επίσης, θα μπορούσαν να αναλαμβάνουν κάποιες άνεργες μητέρες τη φροντίδα για μερικές ώρες κάθε μέρα, με μια μικρή αμοιβή από συνεισφορές. Έτσι, έχει λυθεί σε κάποιο βαθμό και το πρόβλημα της μεταφοράς των παιδιών από και προς το σχολείο. Όπως και το μπέιμπι-σίτινγκ για δυο-τρεις ώρες τα βράδια, προκειμένου οι μαμάδες (και οι μπαμπάδες) να μπορούν να πάνε σε μια εκδήλωση ή σ’ ένα θέατρο με πρόσκληση. Κάτι που αποδείχτηκε πολύ πιο απλό απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Τελικά, καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο ότι μέσα από την πρακτική εφαρμογή των ιδεών μας, με βάση τις πραγματικές ανάγκες μας, αλλάζουν και οι αντιλήψεις για την πολιτική δράση. Χρόνια ολόκληρα περιμέναμε τον κόσμο, τους «άλλους», τους διπλανούς και παραδιπλανούς μας, να κατέβουν στις διαδηλώσεις, θεωρώντας ότι αυτός ήταν ο πιο σημαντικός και -γιατί όχι- ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης σε πολιτικές αντιλαϊκές και κόμματα αδιάφορα και εχθρικά. Ούτε τώρα, κατεβαίνουν όλοι στις διαδηλώσεις, αλλά αρκετοί απ’ αυτούς που ευεργετούνται από τις κοινές δράσεις, πέρα από τη συντροφικότητα και τη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ όλο και περισσότερων ανθρώπων, από μόνοι τους προσπαθούν να μας συντρέξουν. Η Γιώτα μας έδωσε χώρο στην αποθήκη της για να φυλάμε τα πανό που κατεβάζουμε στις πορείες και η Αντιγόνη φέρνει από την εταιρία που δουλεύει χαρτί για τον εκτυπωτή.
Τα «λοτζίστικς» της πολιτικής δουλειάς!

Σχόλια