Ο μήνας του μέλιτος για τη Ν.Δ., και συνολικά για τον πολιτικό κόσμο, μετά τις εκλογές, έχει παρέλθει. Οι μπόρες είναι μπροστά μας και η γεωπολιτική, ως έκφραση της ανακατανομής ισχύος με όλα τα μέσα –και τα στρατιωτικά– έχει έρθει, διαψεύδοντας ορμητικά ψευδαισθήσεις και όνειρα.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, δεν είναι οικονομικό. Δεν είναι κατά βάση οικονομικό. Γιατί περάσαμε από τη σφαίρα της οικονομίας στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα αγορών, περιφερειών, δρόμων και διόδων μέσω της γεωπολιτικής. Το δίκαιο του ισχυρού είναι το μόνο δίκαιο μέσω του οποίου όλοι οι παίκτες μπαίνουν στο «παιχνίδι».
Δεν θα αναλύσουμε πάλι πόσο ταραγμένη είναι η ζώνη από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή. Ούτε ότι συγκεντρώνονται όροι ρήξεων και στρατιωτικών αναμετρήσεων. Ο πόλεμος στη Συρία, έδειξε και στον πιο αισιόδοξο ότι πολλά κρίνονται στο πεδίο των μαχών και όχι της οικονομίας.
Ο ταραξίας της περιοχής, η Τουρκία, προβάλλει έναν δικό του σχεδιασμό. Αυτόν δεν μπορούν να τον παρακάμψουν, όπως κάποτε, οι ισχυροί (ΗΠΑ και Ρωσία). Η Άγκυρα έχει δυναμώσει τόσο, ώστε δεν υπολογίζει σοβαρά την Ε.Ε. συνολικά, ή τις ξεχωριστές δυνάμεις που την απαρτίζουν. Άρα, κάθε διευθέτηση στην περιοχή, περνά μέσα από τη «συνεννόηση» και τον συνυπολογισμό της Τουρκίας. Αυτό το γνωρίζει καλά κι ο Ερντογάν, γι αυτό παίζει σκληρό πόκερ στο μεγάλο τραπέζι. Δεν παίζει μονόπολη ή φιδάκι, αλλά με όλα τα μέσα.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν έναν μεγάλο πονοκέφαλο, που συνίσταται σε δύο λέξεις: 1974 και Προσφυγικό. Μοιάζουν με εφιάλτη και κανένας προστάτης δεν μπορεί να προσφέρει λύση, να προστατέψει τους εγχώριους ευνοούμενούς του.
Το «1974»
Οι επεκτατιστές της Άγκυρας, επαναλαμβάνουν διαρκώς και κλιμακωτά, ότι δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν σε ένα νέο 1974 αν αυτό καταστεί αναγκαίο για να διασφαλίσουν τα τουρκικά συμφέροντα. Δίπλα στο ψηφισμένο από τη Βουλή τους casus belli εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει, τώρα επισείεται το νέο «1974». Ως νέα απειλή πολέμου όπου και όπως νομίζουν οι Τούρκοι επεκτατιστές ότι υπερασπίζουν τα «δίκαιά» τους.
Χρειάζεται η ανάκτηση όλων των σημαντικών παραγόντων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με γνώμονα και κριτήριο τη δημοκρατική διέξοδο και αναγέννηση της χώρας. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική και εθνική
Το «1974», λοιπόν, συμπληρώνει το casus belli, που ισχύει από το 1995, αλλά και την ανοιχτή αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης. Έρχεται τη στιγμή που η Τουρκία διεκδικεί μέχρι και μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Η κυριότητά τους είναι δική τους, λένε, αφού αποτελούν συνέχεια της τουρκικής χερσονήσου, ενώ η κυριαρχία δόθηκε στην Ελλάδα με την συνθήκη της Λωζάνης, την οποία αμφισβητούν.
Σημειώνεται, λοιπόν, μεγάλη κλιμάκωση, πίεση και απειλή σε βάρος της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας. Το παράξενο έγκειται στη συμπεριφορά της Ελλάδας απέναντι σε αυτή. Σαν να μην την ακούει, να μην την αισθάνεται, να αποδέχεται ότι πρέπει να διευθετηθούν ξανά όλα τα θέματα, και όχι μόνο αυτό της υφαλοκρηπίδας των νησιών (θέση που είχε η χώρα από το 1974). Και όχι μόνο. Η Ελλάδα θέλει να εμφανίζεται ως η χώρα που επιθυμεί την πιο γρήγορη και απρόσκοπτη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., την ώρα μάλιστα που οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κάνουν τα στραβά μάτια, αποβλέποντας σε καλές σχέσεις με την Άγκυρα.
Τι έγινε όμως το 1974; Η Ελλάδα υπέστη μια ήττα από την Τουρκία, η οποία εξαπέλυσε τον Αττίλα 1 και 2 στην Κύπρο, βομβαρδίζοντας, σκοτώνοντας, αιχμαλωτίζοντας χιλιάδες Ελληνοκυπρίους. Αλλά και δημιουργώντας πάνω από 200.000 πρόσφυγες, οι οποίοι εγκατέλειψαν να εδάφη που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι. Αυτή η ήττα, κατά κάποιο τρόπο, «ανταλλάχτηκε» με την πτώσης της χούντας, και αυτό είναι ένα δύσκολο και περίπλοκο θέμα με προεκτάσεις, ένα ιδιαίτερο και βαθύ, θα λέγαμε, τραύμα.
Η τότε πολιτική ηγεσία αρνήθηκε να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου, γιατί θα έβγαιναν στη φόρα σοβαρές πλευρές και αιτίες της ήττας. Από τότε άρχισε κι ο εποικισμός της Κύπρου με πληθυσμό που έρχονταν από την Τουρκία και καταλάμβανε τις περιουσίες των προσφύγων Ελληνοκυπρίων.
Το «1974» σημαίνει για τους Τούρκους τη δυναμική προσφυγή σε πράξεις πολέμου όπου νομίσουν, για να πάρουν όσα νομίζουν ότι τους ανήκουν. Με casus belli και απειλές για νέο 1974 συντελείται η φινλανδοποίηση της Ελλάδας απέναντι στην Άγκυρα.
Οι απειλές αυτές, μένουν αναπάντητες από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο και αυτό είναι εντυπωσιακό για τις διαθέσεις και την έλλειψη σοβαρότητας που επικρατούν. Για τους συμβιβασμούς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν, χρησιμοποιούν το πιασάρικο δίλλημα «συμφωνία ή πόλεμος», αλλά και την καλλιέργεια φόβου. Κρύβοντας ότι η ακραία υποχωρητικότητα είναι αυτή που ανοίγει περισσότερο τις πολεμικές ορέξεις.
Προσφυγικό, Μεταναστευτικό
Θυμίσαμε το προσφυγικό ζήτημα μετά την εισβολή του Αττίλα. Η χώρα μας έχει γνωρίσει και το προσφυγικό του 1922, με την καταστροφή του ελληνισμού της Μ. Ασίας. Αλλά και τεράστια κύματα μετανάστευσης προς τη Δύση. Γνωρίζουμε (παρά τις διαφορές) από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας (ή μετανάστης).
Τώρα, το Προσφυγικό έχει μετατραπεί σε γεωπολιτικό όπλο. Παράλληλα, μπορεί να μετατραπεί, πέρα από όλα τα άλλα, σε εργαλείο «γκριζαρίσματος» περιοχών, και αλλαγής της πληθυσμιακής σύνθεσης σε ευαίσθητες περιοχές.
Οι κλίμακες τρομάζουν. Σε όλο τον κόσμο, οι «πολιτισμένες» και αναπτυγμένες χώρες χτίζουν τείχη για να φράξουν τον ερχομό των προσφύγων που ξεριζώνονται από τους πολέμους, τη φτώχεια, αλλά και την κλιματική αλλαγή. Στην Αμερική, το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό είναι ενδεικτικό (ίδια πολιτική εδώ από Τραμπ, Ομπάμα) και οι εντολές είναι «πυροβολήστε τους στα πόδια για να μην περνάνε».
Οι ροές προσφύγων και μεταναστών από την Ασία και τη Μ. Ανατολή κατευθύνονται προς τη Δύση, και όχι προς τις χώρες του Κόλπου, οι οποίες χρησιμοποιούν μεγάλα τμήματα μεταναστών εργαζομένων. Όποτε το επιχείρησαν, οι πρόσφυγες συνάντησαν εκεί σκληρότερη στάση από αυτή του Τραμπ. Επομένως, μέσω Μ. Ασίας, η διαδρομή περνά από τα ελληνικά νησιά, με σκοπό να καταλήξει με κάποιο τρόπο στην Ευρώπη. Για αυτή τη διακίνηση, έχουν στηθεί μεγάλες μπίζνες.
Παράλληλα, η «φιλελεύθερη» Ευρώπη έχει κλείσει τα σύνορά της και αποκρούει την είσοδο προσφύγων στις βασικές χώρες. Προτιμά να ρίχνει λεφτά στην Τουρκία για να τους κρατά στο έδαφός της, και φροντίζει να λαδώνει το παζάρι αυτό. Δεύτερη άμυνα, όποιοι περάσουν από την Τουρκία προς την Ελλάδα να παραμείνουν εκεί. Αν δεν χωρέσουν, υπάρχουν και κάποιες ακόμα λύσεις στα Βαλκάνια.
Αυτός είναι ο σχεδιασμός προς το παρόν. Αν η Τουρκία έχει ήδη 3 ή 4 εκατομμύρια, τι απαγορεύει να υποδεχθεί η Ελλάδα 300-400 χιλιάδες; Ορισμένοι θεωρούν υπερβολικά τα νούμερα, αλλά δεν είναι καθόλου. Γιατί έτσι σκέπτονται και έτσι ενεργούν.
Όταν υπάρχουν τέτοια προβλήματα στον άμεσο ορίζοντα, σκεφτείτε τι μπορούν να προσφέρουν 6 ουρανοξύστες στο Ελληνικό…
Χρειάζεται η ανάκτηση όλων των σημαντικών παραγόντων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με γνώμονα και κριτήριο τη δημοκρατική διέξοδο και αναγέννηση της χώρας. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική και εθνική.
