– Η έκφραση «είμαστε όλοι στρατιώτες του κόμματος» καλό είναι να αποφεύγεται αν δεν την πιστεύουμε πραγματικά. Εκτός κι αν υπονοεί ότι τα μέλη είναι στρατιώτες αλλά υπάρχουν απαραίτητα και οι αξιωματικοί καριέρας. Ζητάμε πειθαρχία από τη βάση, φοβόμαστε μήπως εισέλθουν στις Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ ιδιοτελή στοιχεία αλλά δεν θίγουμε το θέμα των προσωπικών φιλοδοξιών και σχεδιασμών στα υψηλά κλιμάκια του κόμματος. Αυτό με αφορμή το ρεπορτάζ μας για τη στελέχωση των ψηφοδελτίων για τις αυτοδιοικητικές.
– Κάτι άλλο με αφορμή το ίδιο θέμα. Το να εμφανίζεσαι σαν σπαθοφόρος του ενιαίου κόμματος που έχει θυσιάσει τα πάντα γι’ αυτό, ενώ κάποιοι άλλοι «διατηρούν τη δομή τους» και «ενδιαφέρονται μόνο για το μαγαζάκι τους» είναι εύκολο όταν είναι στη σφαίρα της θεωρίας. Όταν είναι όμως κανείς να κάνει ορισμένες επιλογές, εκεί φαίνεται τι πραγματικά ισχύει και πώς ιεραρχεί ο καθένας το καλό του ΣΥΡΙΖΑ, της τάσης του και του εαυτού του.
– Στη Βόρεια Ελλάδα ακούστηκε το εξής σε συνάντηση νομαρχιακού οργάνου: Θα κάνουμε ένα σοκ σοσιαλισμού τις πρώτες εκατό μέρες στην κυβέρνηση και έτσι, με κάποια βασικά μέτρα, θα κερδίσουμε την υποστήριξη του κόσμου. Αληθοφανές ακούγεται. Μάς βγάζει κι από τη δυσάρεστη θέση ν’ αγωνιστούμε, να οικοδομήσουμε κλπ. Μετά την «αυτονομία των κινημάτων» τώρα έχουμε και «θεραπεία σοκ» εξ αριστερών.
– Εδώ και μέρες φίλος μου εκμυστηρεύτηκε ότι προσπαθεί να ηρεμήσει νεαρή -στην ηλικία και στο κόμμα- συντρόφισσα μετά από όσα βίωσε κατά την εκλογή υποψηφίου δημάρχου σε πόλη της Θεσσαλίας. «Δεν ξαναπατάω εκεί μέσα, οι άνθρωποι δεν παίζονται». «Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, υπάρχουν κι αυτά, μην απελπίζεσαι». Υπάρχουν κι αυτά;
– Επιτελεία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν αρχίσει αγώνα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Με κριτικές γι’ αυτό ή το άλλο ζήτημα. Λες και η πολιτική είναι κουβεντούλα και ακαδημαϊκή συζήτηση. Αφήνω απ’ έξω αυτούς που μόνο έτσι αποκτούν υπόσταση ή πασχίζουν να δημιουργήσουν «θέσεις» για την πάρτη τους. Οι υπόλοιποι όμως που υποτίθεται ότι «βλέπουν» θετικά το ενδεχόμενο να υπάρξει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τι θα κάνουν στην πράξη; Θα στηρίξουν έστω κριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα δουλέψουν για την καταψήφισή του; Και, τέλος πάντων, πώς ακριβώς θα προχωρήσει έτσι η γραμμή τους να ενωθεί η Αριστερά σε ένα ανταγωνιστικό πρόγραμμα;
– Σκέφτομαι το χάρτη των αυτοδιοικητικών και την αναμονή για τα χρώματα που θα έχει το βράδυ των εκλογών. Η Ελλάδα όμως δεν υπάρχει μόνο εκείνο το βράδυ. Ένας χάρτης θα μπορούσε καθημερινά να υπάρχει και να έχει διάφορα χρώματα. Τι χρώμα έχουν σήμερα χωριά, πόλεις, νομοί και περιφέρειες; Μπλε, κόκκινο, μαύρο, λευκό; Σίγουρα δεν έχουν μόνο ένα χρώμα, συνυπάρχουν πολλά. Ποιο κυριαρχεί; Ποιο δυναμώνει; Τι κάνουμε καθημερινά γι’ αυτό; Όλοι μας.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά
στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
