Του Θεόδωρου Τσελεπή
Δεν ξέρω αν για το παρακάτω κείμενο χρειάζονται ιδιαίτερες πολιτικές γνώσεις ή γνώσεις ψυχολογίας.
Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες η παρακάτω διευκρίνιση δεν θα ήταν απαραίτητη. Επειδή όμως στη ζωή και περισσότερο στην Αριστερά τίποτα δεν είναι αυτονόητο, δεν μπορώ να το αποφύγω.
Δηλώνω λοιπόν, κατηγορηματικά, πως δεν είμαι και δεν θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο ή λιγότερο Αριστερό από κανέναν σύντροφο του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ.
Προς τι, όμως, αυτός ο πρόλογος; Γιατί εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθώ (όχι με ιδιαίτερη ανησυχία) τις άκαρπες προσπάθειες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμπορευτεί με το Σχέδιο Β΄ του Αλέκου Αλαβάνου.
Αν αυτοί οι δύο χώροι, με τόσα κοινά, δεν καταφέρνουν να συναντηθούν παρά τις προσπάθειες μηνών, τότε κάτι δεν πάει καλά με την Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της.
Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω αυτό που είχε πει ο Ken Loach σε μια συνέντευξή του, με αφορμή την ταινία του Γη κι Ελευθερία: «Ο φασισμός είναι ένας, η Αριστερά πολλοί».
Για κάποιους στην Αριστερά υπάρχει η αντίληψη πως συμπόρευση, συμμαχία, μέτωπο μπορούμε να έχουμε μόνο αν συμφωνούμε σε όλα, εκ των προτέρων. Δηλαδή, να πάμε σε γάμο μόνο κι αν συμφωνήσουμε εκ των προτέρων στο όνομα που θα δώσουμε στο παιδί που θα κάνουμε. Αλλιώς, ας πάει χαράμι ο έρωτάς μας κι ας τραβήξει καθένας τον μοναχικό του δρόμο.
Όμως αυτό, σύντροφοι, δεν είναι συμμαχία. Αυτό δεν είναι καν Αριστερά. Γιατί η Αριστερά, πάνω από όλα, πρέπει να βάζει το συμφέρον του λαού. Και το συμφέρον του λαού αυτή τη στιγμή είναι μια ενωμένη Αριστερά που θα χωρά ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί αν συνέβαινε αυτό, η ακροδεξιά συμμορία που παριστάνει την κυβέρνηση θα είχε καταρρεύσει εδώ και καιρό. Γιατί δεν θα ήταν μια απλή αριθμητική πρόσθεση ποσοστών, αλλά μια δυναμική που θα έδινε ελπίδα, θα σάρωνε τα μνημόνια και τους υπηρέτες τους και θα άλλαζε τη ζωή του ελληνικού λαού.
Απαιτούνται, όμως, δύο προϋποθέσεις για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Η μία προϋπόθεση είναι να ιεραρχείς σωστά τις προτεραιότητές σου. Ποιο είναι σήμερα το κυρίαρχο και το σημαντικό. Να ξέρεις ποια είναι η στρατηγική σου και ποια η τακτική σου. Να είσαι έτοιμος να υποχωρήσεις από τις θέσεις σου όχι για να κερδίσεις κοινοβουλευτικά, αλλά για να πετύχεις την ανατροπή.
Η άλλη προϋπόθεση είναι το μέτρο. Να έχεις μέτρο και σεμνότητα ως ηγεσία και ως πολιτικός χώρος. Να μη θεωρείς τον εαυτό σου ως μοναδικό υπερασπιστή του λαού. Να μη θεωρείς τον εαυτό σου ως μοναδικό γνήσιο αριστερό κι επαναστάτη.
Δυστυχώς, όμως, αυτές οι πολύ βασικές προϋποθέσεις δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν και πολύ φοβάμαι πως δεν θα υπάρξουν ποτέ.
Έχω μάθει να είμαι πολύ επιφυλακτικός με όσους μιλάνε επαναστατικά και δρουν συντηρητικά. Έχω μάθει να είμαι πολύ επιφυλακτικός με όσους μιλούν στο όνομα του λαού και της εργατικής τάξης. Έχω μάθει να είμαι πολύ επιφυλακτικός με όσους περιγράφουν την κρίση, την ανεργία, την φτώχεια, χωρίς να τη βιώνουν.
Έχω μάθει να είμαι επιφυλακτικός με τους Αριστερούς. Όχι με την Αριστερά.
