Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω ποίημα του Θανάση Γαλανάκη με αφορμή την επέτειο της διαστημικής αποστολής των ΗΠΑ στη Σελήνη.
Ἕνα κουτάκι μέλλον
οὕτω γὰρ ἠγάπησεν…
Ἀναλογίζομαι μελαγχολία πόση
καὶ συντριβὴ θὰ εἶχε νιώσει
ὁ κοσμοναύτης
μὲς στὴ στολή του περπατώντας στὴ Σελήνη
λίγο ἀφότου εἶχε ἁπλώσει τὴ σημαία
κι εἶχε γυρίσει ἀπ’ τὸ κενὸ στὸ ὄχημά του,
ἂν τὸ κλειδὶ στὴ μίζα μέσα δὲ γυρνοῦσε
κι ἔμενε μόνος σ’ ἕναν κόσμο ὡς αὐτοκράτωρ
δίχως κανέναν νὰ μοιράσει λίγη ἀγάπη,
δίχως κανέναν νὰ ἁντλήσει λίγη πίστη,
δίχως κανέναν νὰ τοῦ ἀσκήσει ἐξουσία,
ἀπέναντί του ὅλο νὰ βλέπει τὸν παλιό του
κόσμο ποὺ ἄφησε πρὶν φύγει γιὰ ταξίδι
– τὸν μόνο «κόσμο» ποὺ ὄντως «κόσμος» ὅλος εἶναι,
κι ἂς παραπαίει σιγὰ-σιγὰ μὲς στοὺς αἰῶνες.
Μελαγχολία, λέω, πόνο, ἄπειρη θλίψη
ὁ κοσμοναύτης θἆχε νιώσει ἂν ἡ μίζα
δὲν τοῦ ἐπέτρεπε στὸ σπίτι νὰ γυρίσει
κι ἔμενε πίσω στὴ Σελήνη μ’ ἕνα μέλλον
ποὺ ἀντὶ στὸν κόσμο τὸν δικό του νὰ κομίσει
στὰ χέρια τοῦ ‘μενε ἀμανάτι λὲς καὶ πῆγε
σὲ σπίτι φίλων μὲ κουτὶ γεμάτο πάστες
γιὰ μιὰν ἐπίσκεψη καὶ μπέρδεψε τὴ μέρα.
Θανάσης Γαλανάκης
