Το 57ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών δεν είναι σαν τα άλλα σχολεία: σύγχρονο κτίριο, στους πρόποδες του Δασυλλίου και με θέα στη θάλασσα, ιδανικό περιβάλλον για κάθε μαθητή. Κι όμως, το σχολείο «αιμορραγεί» και κινδυνεύει να κλείσει. Οι μαθητές φέτος είναι όλοι κι όλοι 38, από τους οποίους 20 είναι Ρομά και 17 παιδιά αλβανικής καταγωγής. Το μόνο «Ελληνόπουλο», ένας μικρούλης της πρώτης δημοτικού, η οικογένεια του οποίου ήρθε από τη Γερμανία.
«Το σχολείο έχει γκετοποιηθεί» λέει ο Νίκος Μακροδήμος, προϊστάμενος του 57ου, καθώς ως τριθέσιο –πλέον– δεν δικαιολογεί θέση διευθυντή.
Ο κ. Μακροδήμος δεν κρύβει την ανησυχία του για ενδεχόμενο κλείσιμο του σχολείου από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά. «Εδώ και καιρό κυκλοφορεί η φήμη» λέει, συμπληρώνοντας ότι το κτίριο είναι αντικείμενο διεκδίκησης τόσο από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση όσο και από το Δήμο Πατρέων. «Είναι λογικό να μας πουν ότι για τόσο μικρό αριθμό μαθητών δεν μπορούν να κρατήσουν ανοιχτό το σχολείο», σημειώνει.
Η οργανικότητα του 57ου μειώθηκε φέτος ακόμη περισσότερο, καθώς άλλες επτά οικογένειες –αλβανικής καταγωγής αυτή τη φορά– έγραψαν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία. «Το τριθέσιο υστερεί σε πολλά πράγματα. Οι μαθητές δεν είχαν αγγλικά, μουσική, δεν είχαν γυμναστή» λέει ο κ. Μακροδήμος. Ακόμα και η δασκάλα που ανέλαβε το τμήμα ένταξης αποσπάστηκε σε δύο εβδομάδες!
Από την προκατάληψη…
Κι όμως, το συγκεκριμένο σχολείο έσφυζε από ζωή, με πάνω από 120 μαθητές, όταν πρωτολειτούργησε ως παράρτημα του Στρούμπειου το 1996. Τι μεσολάβησε;
Πριν από περίπου επτά χρόνια, ένας ευαισθητοποιημένος γιατρός απευθύνθηκε στο σύλλογο δασκάλων, προκειμένου να εγγραφούν στο σχολείο πέντε-έξι τσιγγανόπουλα που διέμεναν στον καταυλισμό του Ρίου. «Δεχθήκαμε με χαρά», λέει ο Αλέκος Ταρνάρης, τέως διευθυντής του 57ου. Η διάθεση, όμως, των δασκάλων να βοηθήσουν ώστε τα παιδιά αυτά να ενταχθούν στην εκπαίδευση, δεν βρήκε σύμφωνους πολλούς γονείς.
«Ξεσηκώθηκαν και άρχισαν μαζικά να παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο» λέει, υπογραμμίζοντας ότι «οι μαθητές μεταξύ τους δεν είχαν πρόβλημα, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων». Η «αιμορραγία» συνεχίστηκε και τις επόμενες χρονιές, μέχρι που το 2006 οι δάσκαλοι έλπισαν ξανά στην προοπτική το σχολείο να γίνει διαπολιτισμικό. Ακόμα περιμένουν τις υπογραφές από το υπουργείο…
…στο μαρασμό
Σήμερα, με τέσσερις δασκάλους και 38 μαθητές το σχολείο κινδυνεύει με λουκέτο. «Πλέον, τα περισσότερα σχολεία είναι πολυπολιτισμικά. Δεν πρέπει να υπάρχει ρατσισμός και προκαταλήψεις», λέει ο κ. Μακροδήμος, σημειώνοντας ότι η απορία των μαθητών του στο 57ο «αν είναι Έλληνες» είναι ίδια με εκείνη των ομογενών μαθητών που δίδασκε μέχρι πέρσι στην Ουγγαρία. Ο συνάδελφός του που δίδαξε πάνω από δέκα χρόνια στο σχολείο, σκύβει το κεφάλι σκεφτικός. «Η δουλειά του δασκάλου, εδώ, καταξιώνεται. Ο δάσκαλος είναι για τα παιδιά που έχουν ανάγκη» καταλήγει ο κ. Ταρνάρης με πίκρα.
Κατερίνα Παγουλάτου
