Ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας δεν θα αναζωπυρωθεί
Το ποιοι έβαλαν τις τυφλές βόμβες ανάμεσα στους θεατές του Μαραθωνίου της Βοστώνης θα φανεί τις επόμενες μέρες. Η είδηση για Τσετσένους δράστες, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, περιπλέκει τα πράγματα και τα πιθανά κίνητρα, με δεδομένο ότι τα ισλαμιστικά δίκτυα που ενισχύουν το τσετσένικο αυτονομιστικό κίνημα έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι ευνοούν τη γεωπολιτική των ΗΠΑ. Από την πρώτη μέρα διατυπώθηκαν δυο ενδεχόμενα, να πρόκειται για ενέργεια ισλαμιστών τρομοκρατών ή για ενέργεια της εγχώριας ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Βέβαια, οι αμερικανικές Αρχές και Μέσα Ενημέρωσης αποφεύγουν συστηματικά να χαρακτηρίσουν τη δεύτερη «ακροδεξιά», την ίδια στιγμή που με τη μεγαλύτερη ευκολία ενοχοποιούν έμμεσα συλλήβδην τους μουσουλμάνους όταν πρόκειται για ενέργειες ισλαμιστικών εξτρεμιστικών ομάδων. Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη περίπτωση: να είναι ενέργεια άλλων μηχανισμών…
Η καθυστέρηση Ομπάμα να χαρακτηρίσει τη βομβιστική ενέργεια «τρομοκρατική επίθεση», πέρα από άλλους υπολογισμούς, επισημαίνει την υποχώρηση του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας ως διεξόδου της αμερικανικής πολιτικής στη φάση αναδίπλωσης που βρίσκονται σήμερα οι ΗΠΑ. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψαν οι περισσότερες πολιτικές του Λευκού Οίκου που συνδέθηκαν με τον Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας του Τζορτζ Μπους μετά το 2001. Το Αφγανιστάν και η έξαρση των δολοφονικών τηλεκατευθυνόμενων αεροπλάνων σε τρίτες χώρες είναι η ζωντανή απόδειξη. Πολύ περισσότερο ο Πάτριοτ Ακτ και όλο το νομικό, αντιδημοκρατικό πλέγμα που στήθηκε διεθνώς για την αντιμετώπιση τάχα της Αλ-Κάιντα, παραμένει στη θέση του ως είχε. Κάθε τόσο, δε, ο κίνδυνος της τρομοκρατίας θα συνεχίσει να αποτελεί αντικείμενο επίκλησης όταν πρόκειται για επέμβαση σε άλλη χώρα ή για αυταρχικά μέτρα.
Ωστόσο, ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας επικοινωνιακά και πολιτικά έχει εμφανώς χάσει τη δυναμική που είχε στην προηγούμενη φάση για την αμερικανική πολιτική. Στο μεταξύ, όχι μόνο επέβαλε στη θέση του κόσμου πριν την 11 Σεπτέμβρη έναν κόσμο πιο επεμβατικό, θανατικό, αντιδημοκρατικό, τρομοκρατικό, που παραμένει τέτοιος παρά την υποχώρηση της σχετικής ρητορικής, αλλά επιπλέον δημιούργησε όρους ενός πιο εξαπλωμένου παραλογισμού από τον εντοπισμένο «παραλογισμό» της αλ Κάιντα. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες σεχταριστικής βαρβαρότητας που κληροδότησε στο Ιράκ. Μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ και αλλού, στο έδαφος της οικονομικής κρίσης, ο «αντιτρομοκρατικός» ανορθολογισμός ενίσχυσε συνολικά τον πολιτικό ανορθολογισμό και τον εξτρεμισμό ως διέξοδο. Πολύ περισσότερο τον τυφλό αυτό εξτρεμισμό ενίσχυσε η αμερικανική πολιτική σε πολλές άλλες γωνιές του κόσμου ακόμη και άμεση χρηματοδότηση.
Γ.Τσ.
