Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών εμπεριέχουν μηνύματα και για την Αριστερά, η οποία παρά τις εμφανέστατα κακές επιδόσεις της σε αυτές δεν μπορεί ή και δεν θέλει να τα αναγνωρίσει. Συνολικά όλοι οι εκπρόσωποι των κομμάτων της Αριστεράς κοινοβουλευτικής και μη, ασχέτως αν κατέγραψε κάποια άνοδο σε ποσοστά –γιατί σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις κατέγραψε μείωση σε απόλυτο αριθμό ψήφων– με πανηγυρισμούς ή χωρίς είδαν την επιβεβαίωση της δράσης, των σχεδίων και βέβαια της ύπαρξής τους. Μάλιστα, προκαλεί εντύπωση ότι από όλες τις ανακοινώσεις λείπει έστω και μια μικρή αναφορά στην ενδεχόμενη ψήφο διαμαρτυρίας που εισέπραξαν με αποτέλεσμα ορισμένοι να κρατήσουν κάποια ποσοστά, αλλά ακόμη κυριότερα σε εκείνη που δεν εισέπραξαν δεδομένης της απώλειας περίπου 1.400.000 ψήφων από τα τρία «μεγάλα» συστημικά κόμματα. Ούτε βέβαια γίνεται κάποια νύξη για το αν η Αριστερά βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο μίνιμουμ της επιρροής της, λαμβάνοντας απλά και μόνο τους παραδοσιακούς ψήφους του χώρου που είναι λίγο πολύ δεδομένοι.
Το ΚΚΕ
Το ΚΚΕ σε επίπεδο επικράτειας βρέθηκε πέμπτο με απώλεια 30 χιλιάδων ψήφων αλλά και μια θέση κάτω από αυτήν που είχε στις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Ωστόσο το επίπεδο της αποχής του επέτρεψε να ανεβάσει το ποσοστό του περίπου 1,5 μονάδα. Αυτά τα αποτελέσματα στον Περισσό τα βρίσκουν ιδιαίτερα ελπιδοφόρα και ενδεικτικά της επιτυχίας της δράσης του ΚΚΕ. Μάλιστα το ΚΚΕ διαπιστώνει ότι η ψήφος που εισέπραξε είναι διαφορετική από όλα τα άλλα κόμματα γιατί ο/η ψηφοφόρος πρέπει να έχει «ξεπεράσει» τα αδιέξοδα της Ε.Ε., των μονοπωλίων, του συστήματος και της ανάθεσης. Ωστόσο με μείωση ψήφων σε απόλυτο αριθμό και με τέτοια απώλεια ψήφων από το συστημικό στρατόπεδο, το ΚΚΕ δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί γιατί δεν μπόρεσε να πάρει έστω το 10%, όχι του συνόλου, αλλά των ψήφων που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη όμως και αν επιχειρήσει κανείς να απολογήσει την παρουσία του ΚΚΕ σύμφωνα με τα κριτήρια που το ίδιο θέτει, γεννιούνται προβληματισμοί. Καταρχάς, το ΚΚΕ έχει κατορθώσει παρότι την τελευταία δεκαπενταετία στην Ελλάδα έχουν συμβεί μεγάλα γεγονότα –θετικά και αρνητικά– να διανύει με όλα αυτά βίο παράλληλο. Πράγμα που παράγει οξύμωρα αποτελέσματα με το βασικότερο να είναι ότι, σε αυτά τα χρόνια, όλες τις στιγμές που υπήρχε ανάταση και άνοδος του λαϊκού κινήματος το ΚΚΕ βρισκόταν σε ιστορικό χαμηλό και το αντίθετο συμβαίνει σήμερα που τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Επιπλέον, η ενίσχυση του ΚΚΕ στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα, δεν φαίνεται να μπορεί να ανασχέσει όσα προωθούνται σε αυτούς τους τομείς. Είναι εύκολο να μιλά κανείς για επιμέρους παραδείγματα, τα οποία έχουν αξία, αλλά αυτές τις σημειακές επιδόσεις τις είχε το σχέδιο του ΚΚΕ και πριν 15 χρόνια. Όπως για παράδειγμα, είναι δύσκολο με βάση τον απολογισμό του ΚΚΕ να απαντήσει κανείς στο γιατί ενώ στα πανεπιστήμια οι δυνάμεις του είναι πρώτες τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Γενικώς προκύπτει η απορία, αν το ΚΚΕ δεν βλέπει πρόβλημα όταν έχει κακά ποσοστά γιατί το σχέδιο του είναι άλλο, αλλά δεν βλέπει και πρόβλημα όταν για μια πενταετία σχεδόν το σχέδιο του κοντεύει να πιάσει το υποκειμενικό του ταβάνι και τα πράγματα παραμένουν ζοφερά. Είναι εφικτό να υπάρξει πρόβλημα; Δεδομένης της συγκυρίας πώς ερμηνεύονται οι πανηγυρισμοί στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις;
Το ΜέΡΑ25
Το ΜέΡΑ25 με τη σειρά του δηλώνει ότι διατήρησε τα ποσοστά του και πλέον έχει βγει «γαλβανισμένο» από τις μάχες που έδωσε, ενώ καλεί στην περαιτέρω ενίσχυση της ενότητας της Αριστεράς. Και πάλι βέβαια η διατήρηση των ποσοστών συνοδεύεται με τη μείωση των ψήφων σε απόλυτο αριθμό αλλά αυτό φαίνεται να περνάει στα ψιλά γράμματα. Ωστόσο, το σχέδιο του ΜέΡΑ25για την οικοδόμηση ενός μετωπικού σχηματισμού της αριστεράς, ο οποίος μάλιστα θα φτιαχτεί από τα (πρόθυμα) απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φαίνεται πως περισσότερο αποδοκιμάζεται παρά γεννά κάποιες ελπίδες. Είναι ερώτημα για παράδειγμα τι θα είχε καταγράψει το ΜέΡΑ25 χωρίς δύο-τρείς προσωπικότητες που διαθέτει εξ αρχής αλλά και πως γίνεται παρά την αύξηση των συνεργασιών που κάνει να λαμβάνει λιγότερες ψήφους από όταν κατέβαινε εντελώς μόνο του. Άραγε είναι παράλογη η διαπίστωση ότι οι εκλογικές συγκλίσεις της ήδη ανυπόληπτης Αριστεράς, δημιουργούν μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι ενδιαφέρον;
Η Νέα Αριστερά
Αντίστοιχα ήταν και τα αποτελέσματα για τη Νέα Αριστερά που αρκέστηκε στο να διαπιστώσει το κακό αποτέλεσμα, συνεχίζοντας ακλόνητη γιατί «η Αριστερά στα δύσκολα φαίνεται». Σε αυτή την περίπτωση τα αποτελέσματα δεν δείχνουν απλά αδυναμίες σε κάποιο σχέδιο, αλλά γενικό μαύρισμα. Δεν προξενεί καμία εντύπωση στη Νέα Αριστερά ότι ενώ τα βασικά της στελέχη έχουν διατελέσει υπουργοί και βουλευτές με τον ΣΥΡΙΖΑ και βαυκαλίζονται για το έργο τους, βρέθηκαν ουραγοί; Πώς συνάδει αυτό με τη «μεγάλη» οργανωτικά και πολιτικά διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ που όμως δεν μπόρεσε καν να βγάλει έναν ευρωβουλευτή; Από την άλλη, για την Νέα Αριστερά διαβάζουμε ήδη άρθρα που κάνουν λόγο για καλό αποτέλεσμα αφού εξασφαλίζει μια ορισμένη χρηματοδότηση – τόσο καλά δηλαδή…
Το υπόλοιπο εξωκοινοβούλιο γνώρισε μια μικρή αύξηση των ψήφων του, έπειτα από τη συντριβή των προηγούμενων εκλογών και το πανηγυρίζει κι αυτό με τη σειρά του, επειδή βλέπει την επιβεβαίωση της αυθυπαρξίας του.
Συμπερασματικά
Συνολικά η Αριστερά σε αυτές τις εκλογές, αυτοεπιβεβαιώθηκε μέσα από ποσοστά και βολικά μαθηματικά. Ακόμη και όσοι επιχειρούν να δουν μια μείωση, βολικά διαλέγουν τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου 2023, αντί για του Μαΐου 2023, όπου λόγω πόλωσης κατέγραψαν χαμηλότερες επιδόσεις. Η αποχή και η καταδίκη των συστημικών κομμάτων μοιάζει σε αυτή τη φάση ξένη προς την Αριστερά και αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει. Όπως αντίστοιχα δεν φαίνεται να προβληματίζει ότι πέρα από ψήφο διαμαρτυρίας η Αριστερά σήμερα λαμβάνει και ψήφους απελπισίας από εκείνους που θέλουν να ψηφίσουν κάτι προοδευτικό. Η αδυναμία να αναγνωριστεί η κατάσταση και να ακουστούν τα καμπανάκια που χτυπάνε, αντί να οδηγεί σε προβληματισμό, οδηγεί στην εμμονική δοκιμή σχεδίων που εδώ και χρόνια είναι φανερό πως έχουν εξαντλήσει την προοπτική τους. Αντίθετα, φαίνεται να υπάρχει συγκρατημένη αισιοδοξία για κάποιους συσχετισμούς που διατηρούνται στον μικρόκοσμο της Αριστεράς και δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία και τα ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα και κινδύνους που αντιμετωπίζει.
