Υπάρχει ή δεν υπάρχει ένα κόκκινο νήμα ανάμεσα στις πλατείες το 2011, τα συλλαλητήρια του 2018 και την παλλαϊκή εξέγερση των νησιών του Β.Α Αιγαίου το 2020;
Το κίνημα των Πλατειών θέλουν να το χαρίσουν στη Χρυσή Αυγή, τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό χωρίς πολλά πολλά τα χρέωσαν σε φασίστες και «ετερόκλητο όχλο», ενώ για καιρό κάθε κινητοποίηση των κατοίκων στα νησιά χαρακτηρίζονταν ανάλογα.
Το κόκκινο νήμα που υπάρχει και στις τρεις περιπτώσεις είναι η αντίσταση ενός λαού που δε θέλει να διαλυθεί ο τόπος του, δε θέλει να είναι προτεκτοράτο, δε θέλει ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που ακολουθεί πειθήνια εντολές. Και στις τρεις περιπτώσεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε διαφορετικό βαθμό, εκφράστηκαν βαθύτερες ανάγκες και «θέλω» του λαού, και πιο ιδιαίτερα του λαϊκού ριζοσπαστισμού.
Ο παλλαϊκός χαρακτήρας θέτει στο περιθώριο τον κομματισμό και τη μικροπολιτική, στρέφεται ενάντια σε πραγματικούς υπεύθυνους, ενάντια στη συνεχιζόμενη κοροϊδία και τον εμπαιγμό. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η επίταξη και έπειτα η προσπάθεια κατάληψης των νησιών από ορδές ΜΑΤ που μεταφέρθηκαν κρυφά και επιτέθηκαν ενάντια στο λαό των νησιών.
Μια λαϊκή εξέγερση, σε μια ακριτική περιοχή, εξέγερση με κοινωνικό, εθνικό, πατριωτικό αλλά και δημοκρατικό χαρακτήρα, έχει ιδιαίτερη σημασία και δείχνει ότι τα αποθέματα αντίστασης και τα αντανακλαστικά του λαού δεν έχουν υποχωρήσει όσο νομίζουν οι ιθύνοντες.
Μια λαϊκή εξέγερση που υποχρεώνει άπαντες –εκτός της κυβέρνησης– να τη σέβονται και να προσπαθούν να μην τους πάρουν τα σκάγια για την πρότερη στάση τους. Όλοι αυτοί βέβαια αντιμετωπίζουν το θέμα μικροπολιτικά και αντιπολιτευτικά και καθόλου από άποψη ουσίας, με βάση δηλαδή τα αιτήματα των κατοίκων και τα εθνικά, κοινωνικά ζητήματα που θέτει η νέα γεωπολιτική φάση.
Μια λαϊκή εξέγερση που υποχρεώνει άπαντες –εκτός της κυβέρνησης– να τη σέβονται και να προσπαθούν να μην τους πάρουν τα σκάγια για την πρότερη στάση τους. Ένα παράδειγμα αντίστασης σε κάθε μορφή εισβολέα, παρακαταθήκη και μεγάλο μάθημα για όλους τους Έλληνες
Τα ΜΑΤ ως στρατός κατοχής ενάντια στο λαό των νησιών, δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα με την αποφασιστικότητα, την αυτενέργεια και τον ηρωισμό των κατοίκων. Οι κάτοικοι δίνουν αγώνα υπέρ βωμών και εστιών, οι πραιτοριανοί ήρθαν για να επιβάλλουν μια «αλλαγή χρήσης» των νησιών που συμπεριλαμβάνει την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και τη διάλυση της κοινωνίας.
Μπροστά σε μια παλλαϊκή εξέγερση και εν μέσω του «πειράματος» που ζουν εδώ και χρόνια, κανένας από το πολιτικό φάσμα επί των νησιών, κανείς από τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης δεν μπορεί να σταθεί σε αντίθεση με το παλλαϊκό αίτημα να κλείσουν όλες οι δομές, να φύγουν όλοι οι πρόσφυγες–μετανάστες, να αποσυμφορηθούν τα νησιά, να φύγουν άμεσα τα ΜΑΤ.
Ευθύνες και διαχωριστικές
Στο Μεταναστευτικό ζήτημα υπάρχει ένας βασικός διαχωρισμός: Από τη μια μεριά αυτοί που αποδέχονται και μεθοδεύουν τη μόνιμη εγκατάσταση των μεταναστών στη χώρα (στα νησιά μέσω της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας που χαιρέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ σαν τεράστια επιτυχία – σε όλη τη χώρα με διάφορους τρόπους και μηχανισμούς). Εν ολίγοις, στη μετατροπή της χώρας σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Προς το χειρότερο.
Από την άλλη βρίσκονται όλοι όσοι αντιστέκονται στη μετατροπή της χώρας ή μεγάλων περιοχών της σε φυλακές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Όσοι δε φορούν παρωπίδες, θα παραδεχθούν ότι ο γενικός υποβιβασμός της χώρας και η μετατροπή της σε νεωτερική αποικία, η οποία ξεκίνησε με το πείραμα των μνημονίων, δεν ήταν θέμα αποκλειστικά οικονομικής φύσης. Τέθηκε εξ’ υπαρχής το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, με την επικυριαρχία της τρόικας και μέσω ρυθμίσεων που καταργούσαν δικαιοδοσίες που όριζε το ίδιο το Σύνταγμα. Το δεύτερο βήμα ήταν ο γενικός αναδασμός της χώρας ανάμεσα στους «δανειστές» και το άνοιγμα της αγκαλιάς των ΗΠΑ με ανάλογα πάντα ανταλλάγματα. Τρίτο βήμα -που συνέπεσε με το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν μαζί ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ- ήταν η εφαρμογή του σχεδίου μετατροπής της χώρας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των προσφυγικών ροών.
Τα νησιά με την εξέγερσή τους δείχνουν ότι παρά τους παχυλούς μισθούς που λαμβάνουν δημοσιογράφοι και διανοούμενοι για να ομιλούν περί ρατσισμού, εθνικισμού, εθνολαϊκισμού κλπ., υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα που δε θέλει την «αλλαγή χρήσης» της χώρας ή τη διάλυσή της.
Σουν Τζου και Τζουτζέδες
Το τελευταίο διάστημα πολλοί αναλυτές αναφέρονται στην τέχνη του πολέμου, του περίφημου Σουν Τζου. Ελάχιστα όμως λέγονται για τη βασική ιδιότητα του πολιτικού συστήματος. Η λέξη «τζουτζές» στο ελληνικό καθημερινό λεξιλόγιο δεν είναι κολακευτική αλλά περιγράφει επακριβώς το ρόλο του: ως ενεργούμενο, ως ανδρείκελο, ως οργανέτο, ως αχυράνθρωπος, ως πιόνι, αλλά και ως τσιράκι, ορντίναντσα, γιουσουφάκι. Οι ορδές των ΜΑΤ που στάλθηκαν στα νησιά ως κατακτητές, έβριζαν τους νησιώτες ως «τουρκόσπορους» και έσταζαν χολή. Το πολιτικό σύστημα ως τζουτζές αδιαφορεί για το πού οδηγούν όσα πειθήνια εφαρμόζει χωρίς να νοιάζεται για το τι είδους χώρα έχει καταντήσει η Ελλάδα. Οι απλοί νησιώτες φάνηκαν πιο ικανοί (χωρίς να έχουν διαβάσει Σουν Τζου, αλλά εφαρμόζοντας αρκετές υποδείξεις του) από τα πάνοπλα ΜΑΤ και ανάγκασαν την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί, έστω προσωρινά. Έδωσαν όμως ένα παράδειγμα αντίστασης σε κάθε μορφή εισβολέα και αυτή η παρακαταθήκη είναι ένα μεγάλο μάθημα για όλους τους Έλληνες.
Η εθνική, λαϊκή, πατριωτική ενότητα αναγκαία όσο ποτέ
Το στρατόπεδο «τζουτζέ.gr» προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποκόψει τα νησιά από την υπόλοιπη χώρα. Όπως και κάθε περιοχή που μπαίνει στο στόχαστρο των επικυρίαρχων. Η Κύπρος είναι πάρα πολύ μακριά. Τα νησιά είναι πολύ κοντά στην Τουρκία («που έχει δικαιώματα»). Μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Ούτε σκέψη για πίεση προς όσους προκαλούν τα προβλήματα. Καλόπιασμα Τουρκίας και υποταγή σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ. Σίγουρος δρόμος για να χάσεις έδαφος, θάλασσα και κυριαρχία σε όλη την γραμμή.
Η εξέγερση των νησιών δείχνει ότι οι κάτοικοι δε θέλουν να «γκριζάρει» η περιοχή τους, δε θέλουν αλλοίωση της κοινωνικής ζωής με το μεταναστευτικό και τις φυλακές, δε θέλουν ξέκομμα από την υπόλοιπη χώρα. Ίσα-ίσα ζητούν την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση όλων. Το πρόβλημά των νησιών είναι πρόβλημα ολόκληρης της χώρας και της αλλαγής της σε κάτι πολύ χειρότερο.
Τέλος, η εξέγερση των νησιών δείχνει καθαρά πως μια ενότητα εθνική, λαϊκή και πατριωτική μαζί με την κινητοποίηση του λαού κόντρα σε «ειλημμένες» αποφάσεις είναι ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων. Ακόμα και εν απουσία πολιτικής εκπροσώπησης και ηγεσίας.
