Όλο και πιο αντιφατική, στιγμές-στιγμές και αβίωτη, καθίσταται η «παραδοσιακή φιλία» μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ. Οι δύο χώρες παραμένουν βέβαια σύμμαχοι εντός του ΝΑΤΟ, και η αμερικανική αεροπορία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί –αν και όχι με την ελευθερία κινήσεων που απολάμβανε παλιότερα– τη βάση του Ιντσιρλίκ για τις εξορμήσεις της στη Μέση Ανατολή. Αλλά μέχρις εδώ. Τις προηγούμενες μέρες ο τουρκικός στρατός μπήκε για τα καλά σε συριακό έδαφος, αλλά όχι πια για να ρίξει τον Άσαντ. Αντίθετα, το έκανε με τις ευλογίες των Ρώσων και Ιρανών με στόχο να αποτρέψει την εδραίωση των ενισχυόμενων από τις ΗΠΑ «Κούρδων τρομοκρατών» στις περιοχές που απελευθέρωσαν από τον ISIS. Όντως, μοιάζει να ανήκει σε άλλο αιώνα η εποχή που η Τουρκία κατέρριπτε το ρωσικό αεροσκάφος στη Συρία!
Η αντιπαράθεση Ουάσιγκτον-Άγκυρας αντί να καταλαγιάζει, κλιμακώνεται: η πρόσφατη σύλληψη δύο Τούρκων που δουλεύουν για λογαριασμό των αμερικανικών διπλωματικών αρχών οδήγησε την Ουάσιγκτον να διακόψει την παροχή θεωρήσεων εισόδου Τούρκων υπηκόων στις ΗΠΑ. Την επόμενη κιόλας μέρα οι τουρκικές αρχές απάντησαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι όταν ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα δήλωσε ότι «δεν έχει ενημερωθεί για ποιο λόγο συνελήφθησαν οι υπάλληλοί μας, κατά παράβαση των πάγιων διπλωματικών πρακτικών», η απάντηση του Ερντογάν δεν περιορίστηκε στην επισήμανση ότι οι συλληφθέντες δεν είναι, τυπικά τουλάχιστον, μέλη της αμερικανικής διπλωματικής αποστολής. Πρόσθεσε ότι «δεν αναγνωρίζει πλέον τον Τζον Μπας ως πρεσβευτή των ΗΠΑ»!
Τελικά, οι ΗΠΑ δείχνουν αμηχανία και στο «τουρκικό» μέτωπο. Παρόλο που διαρκώς ταπεινώνονται από τον Ερντογάν, ο οποίος δείχνει με λόγια και έργα ότι η Τουρκία έχει αυτόνομες φιλοδοξίες περιφερειακής επέκτασης και αναβάθμισης του ρόλου της, δεν τολμούν να ρισκάρουν μια ανοιχτή ρήξη μαζί του. Τις λίγες φορές που «απαντούν» στις προκλήσεις του, όπως τώρα στη σύλληψη των δύο υπαλλήλων τους, πληρώνονται αμέσως με το ίδιο νόμισμα. Για να τα ξαναβρούν μαζί του, θα πρέπει να του τα δώσουν όλα: από τον Γκιουλέν ως τους Κούρδους της Συρίας. Αν δεν το κάνουν, τίποτα δεν αποκλείει να πάρει μονιμότερα χαρακτηριστικά η σύγκλιση της ερντογανικής Τουρκίας με τον άξονα Μόσχας-Τεχεράνης. Και τότε η βεβαιότητα ότι «το ΝΑΤΟ ανήκει στην κατηγορία too big to fail» μπορεί να κλονιστεί.
