του Νίκου Σίμου
Ολοένα φτωχότερη γίνεται η Γερμανία, σύμφωνα με όσα δήλωσε στο Bloomberg ο υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ… Ήταν το 2016 όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο άνθρωπος του σχεδίου της οικονομικής κατοχής της Ευρώπης και της «ιστορικής ρεβάνς», στοχοποιούσε την Ελλάδα, ισχυριζόμενος –ψευδώς και αυθαίρετα– ότι οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Ήταν η αρχή της επίθεσης του Δ΄ Γερμανικού Ράιχ που, μέσα από την σε κολεκτιβοποίηση ευρωπαϊκή οικονομία, επιχειρούσαν την ιστορική ρεβάνς. Έτσι ήρθε η σειρά της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας να μπουν στην μπότα κατοχής του επιχειρούμενου «παγγερμανισμού» στην Ευρώπη, που αφρόνως και ανοήτως πίστεψε ο Σόιμπλε ότι μπορούσε να επιτύχει, παρακάμπτοντας τους ίδιους τους εμπνευστές και δημιουργούς της Ε.Ε. Ο φανατισμός και η προσήλωση στο δόγμα-μήτρα των Ράιχ, Deutschland über alles, γεννά αμετροέπεια και ηλιθιότητα.
ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ –από την ώρα που οι δημιουργοί του Μάαστριχτ και της χρηματοπιστωτικής και δυσμορφικής Ε.Ε. νεοφεουδάρχες και τα πολιτικά τους ενεργούμενα εκείθεν του Ατλαντικού αποφάσισαν ότι αυτή η κολεκτίβα τους είναι βαρίδι, και με αφορμή την κρίση που προετοίμασαν και εκτελούν στην Ουκρανία έδωσαν τη χαριστική βολή στη Γερμανοσυγκεντρωτική Ένωση, η οποία ζει τις ημέρες της κατάρρευσής της, που θα είναι παταγώδεις και οδυνηρές– οι Γερμανοί πολιτικοί παραδέχονται ότι η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης ζει πάνω από τις δυνατότητές της! Παραδέχονται πλέον ότι αυτή η οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί και δεν είναι πια ανταγωνιστική.
Αποφεύγουν να ομολογήσουν ακόμα, ίσως το ακούσουμε κι αυτό εν καιρώ, ότι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας οφείλονταν στην ποδηγέτηση, την εξαγορά και τον αφανισμό άλλων παραγωγικών οικονομιών, κρατών μελών αυτού του δυσμορφικού και δυσλειτουργικού μορφώματος της Ε.Ε., αφού το πλαίσιο που «στήθηκε» από τη συνθήκη του Μάαστριχ ήθελε κηδεμόνα της κολεκτίβας την Γερμανία – ιστορικά γνωστή για τα «επιτεύγματά» της τόσο στον πρώτο όσο και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που αφάνισε κοινωνικά και οικονομικά τη Γηραιά Ήπειρο. Ήξεραν οι νεοφεουδάρχες και το κράτος, άλλοτε υπερδύναμη, που αποτελούσε και αποτελεί το πολιτικό τους ενεργούμενο (ΗΠΑ) τι έκαναν και σε ποιους εμπιστεύονταν την, για μια ακόμα φορά, καταστροφή της Ευρώπης.
Ο αρχηγός των Φιλελεύθερων Δημοκρατών και υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ παραδέχθηκε ότι δύσκολα η Γερμανία θα αποφύγει τις συνέπειες της μικρής ή μηδενικής ανάπτυξης. Ταυτόχρονα οι εξαγωγές προς την Κίνα, βασικό οικονομικό εταίρο των Γερμανών, συρρικνώθηκαν χαρακτηριστικά, ενώ οικονομολόγοι του Ινστιτούτου Ifo της Γερμανίας μείωσαν τις προβλέψεις για τις προοπτικές της χώρας, προειδοποιώντας ότι η «εγχώρια οικονομία» θα αναπτυχθεί μόνο κατά 0,7% φέτος, και όχι κατά 0,9% που προβλεπόταν μόλις πριν από έναν μήνα. Ο Timo Wollmershäuser, επικεφαλής των προβλέψεων στο Ινστιτούτο Ifo, είπε ότι η αναθεώρηση οφείλεται στο «φρένο» που μπήκε στα σχέδια χρήσης έκτακτου δανεισμού για τη χρηματοδότηση των δαπανών φέτος από το Συνταγματικό Δικαστήριο.
Η ΦΘΗΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ τελείωσε για τη Γερμανία που, δέσμια στις εξαρτήσεις της από τους Αμερικανούς «εγγυητές» της, αυτοκτόνησε οικονομικά βάζοντας τον ευεργέτη της, τη Ρωσία, στο κάδρο των εχθρών της για άλλη μια φορά ιστορικά. Η κυβέρνηση του θλιβερού Όλαφ Σολτς –που, όπως από τη στιγμή της εκλογής του είχα επισημάνει, θα αποτελέσει τον χειρότερο καγκελάριο της μεταπολεμικής Γερμανίας– καταρρέει, και οι κοινωνικές αντιδράσεις, απόρροια της οικονομικής δυσπραγίας, θα ενταθούν – με πρώτα θύματα τους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες, που θα αναγκαστούν να αναζητήσουν αλλού ένα κάποιο μέλλον.
Ο φιλελεύθερος υπουργός Οικονομικών της τρικομματικής δυστοπικής κυβέρνησης της Γερμανίας –κάποιοι, μεταξύ αυτών και η ταπεινότητά μου, την αποκαλούν και «παιδική χαρά»– δήλωσε σε εκδήλωση του Bloomberg στη Φρανκφούρτη: «Η Γερμανία είναι ένα οικονομικά παραπληγικό σαλιγκάρι, και σέρνεται σταθερά στη φτώχεια». Η φτωχοποίηση της Γερμανίας συνεπάγεται και το τέλος της κατά Μάαστριχ δομής της δοτής ευρωπαϊκής κολεκτίβας που δυνάστευσε την προοπτική των κοινωνιών της Γηραιάς Ηπείρου. Ρητορικό το ερώτημα με το οποίο κλείνω αυτό το σημείωμα: Ποιος θα λυπηθεί τους ιστορικά ενόχους;
