Της Τασίας Σταματοπούλου.
Ομαδικά πυρά αλλά και χλευασμό από δημοσιογράφους πολλών εφημερίδων δέχθηκε η «ιδέα» -με ή χωρίς ερωτηματικό- «Μένουμε Σύνταγμα», με αφορμή τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση της 23ης Φλεβάρη.
«Φανφάρες», «φαντασιώσεις», «γραφικότητες» είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιήθηκαν σε δεκάδες άρθρα και σχόλια για το ενδεχόμενο παραμονής πολιτών στην Πλατεία Συντάγματος. Κανένας δεν είδε, βέβαια, ότι μετά την ογκώδη διαδήλωση υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που, παρά την ομοβροντία χημικών και επιθέσεων από τα ΜΑΤ, παρέμεινε ειρηνικά στην πλατεία για πολλές ώρες. Είδαν μονό «υποκινητές» και συνήθη επεισόδια και εργαζόμενους που δεν πείθονται να ακολουθήσουν τέτοιους δρόμους, αφήνοντας τους άφρονες «υποκινητές» μόνους…
Αν ισχύει αυτό, τότε γιατί τέτοιο μένος, ομοβροντία άρθρων και, μάλιστα, από γνωστούς δημοσιογράφους και εφημερίδες; Γιατί μια μικρή –κατ’ αυτούς- και υποκινούμενη από «παροπλισμένους», «εξωθεσμικούς» παράγοντες ομάδα προκαλεί τέτοια λύσσα;
Βασικό επιχείρημα η -ποιητική αδεία- ταύτιση της πλατείας Ταχρίρ με την Πλατεία Συντάγματος και πως η δημοκρατία δεν «γεννάει Πολυτεχνεία».
Τηρουμένων των αναλογιών, και τα δύο μπορεί να συμβούν. Ακριβώς γι’ αυτό επιστρατεύεται η αποδόμηση της ιδέας αυτής και ο χλευασμός όσων την υποστήριξαν. Άλλωστε, μιλάμε για μια δημοκρατία που έχει χάσει σχεδόν και το τελευταίο φύλο συκής, αφού η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή της Τρόικας και του ΔΝΤ, με την οικειοθελή παράδοσή της από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η επίθεση, λοιπόν, κατά της οιασδήποτε συνάθροισης και παραμονής στο Σύνταγμα φαίνεται ότι αποτελεί ένα βαθύ και ανομολόγητο φόβο, πολύ δε περισσότερο αν αυτή αποτελείται από χιλιάδες πολίτες, θυμωμένους και απεγνωσμένους από τη σημερινή πολιτική και το χάος που διαβλέπει ο καθένας να κυκλώνει τη ζωή του.
Το «Σύνταγμα» τους πονάει, όπως και κάθε «Σύνταγμα» σε άλλες πόλεις της επικράτειας. Προς το παρόν ,σε «φαντασιακό» επίπεδο και σε μια προσπάθεια να αποτραπεί παρόμοια και μεγαλύτερη «κατάληψη» της πλατείας από άνεργους και εργαζόμενους, να χτυπηθεί εν τη γενέσει κάθε τέτοια απόπειρα, πάση θυσία. Γι’ αυτό και η άγρια καταστολή και η απίστευτη επιχείρηση βομβαρδισμού των διαδηλωτών με δακρυγόνα.
Αλλά το πρώτο βήμα έγινε. Και το «Σύνταγμα» είναι ο εφιάλτης που τους στοιχειώνει.
Αν ισχύει αυτό, τότε γιατί τέτοιο μένος, ομοβροντία άρθρων και, μάλιστα, από γνωστούς δημοσιογράφους και εφημερίδες; Γιατί μια μικρή –κατ’ αυτούς- και υποκινούμενη από «παροπλισμένους», «εξωθεσμικούς» παράγοντες ομάδα προκαλεί τέτοια λύσσα;
Βασικό επιχείρημα η -ποιητική αδεία- ταύτιση της πλατείας Ταχρίρ με την Πλατεία Συντάγματος και πως η δημοκρατία δεν «γεννάει Πολυτεχνεία».
Τηρουμένων των αναλογιών, και τα δύο μπορεί να συμβούν. Ακριβώς γι’ αυτό επιστρατεύεται η αποδόμηση της ιδέας αυτής και ο χλευασμός όσων την υποστήριξαν. Άλλωστε, μιλάμε για μια δημοκρατία που έχει χάσει σχεδόν και το τελευταίο φύλο συκής, αφού η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή της Τρόικας και του ΔΝΤ, με την οικειοθελή παράδοσή της από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η επίθεση, λοιπόν, κατά της οιασδήποτε συνάθροισης και παραμονής στο Σύνταγμα φαίνεται ότι αποτελεί ένα βαθύ και ανομολόγητο φόβο, πολύ δε περισσότερο αν αυτή αποτελείται από χιλιάδες πολίτες, θυμωμένους και απεγνωσμένους από τη σημερινή πολιτική και το χάος που διαβλέπει ο καθένας να κυκλώνει τη ζωή του.
Το «Σύνταγμα» τους πονάει, όπως και κάθε «Σύνταγμα» σε άλλες πόλεις της επικράτειας. Προς το παρόν ,σε «φαντασιακό» επίπεδο και σε μια προσπάθεια να αποτραπεί παρόμοια και μεγαλύτερη «κατάληψη» της πλατείας από άνεργους και εργαζόμενους, να χτυπηθεί εν τη γενέσει κάθε τέτοια απόπειρα, πάση θυσία. Γι’ αυτό και η άγρια καταστολή και η απίστευτη επιχείρηση βομβαρδισμού των διαδηλωτών με δακρυγόνα.
Αλλά το πρώτο βήμα έγινε. Και το «Σύνταγμα» είναι ο εφιάλτης που τους στοιχειώνει.
Σχόλια
