Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Τι θα έπρεπε να πει στον ελληνικό λαό, με την ανατολή του καινούργιου χρόνου, ένας σωστός αριστερός φορέας, εάν υπήρχε; Όχι βέβαια να χρησιμοποιήσει παλιό δίσκο γραμμοφώνου με φρασεολογία άλλων εποχών που σήμερα είναι ξεπερασμένος. Διότι τα υπάρχοντα κόμματα, που φέρουν ψευδεπίγραφες ταμπέλες ιδεολογικές, αυτό έκαναν. Εάν υφίστατο σήμερα αληθινή Αριστερά, θα όφειλε να αφυπνίσει τις μάζες και να ξεσκεπάσει την «εκσυγχρονισμένη» δικτατορία που έχει επιβάλει ο διεθνής καπιταλισμός, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε χρόνο ανύποπτο ο Παντελής Πουλιόπουλος είχε επισημάνει διορατικά ότι «στη χώρα μας οι καθαρά αστικές καπιταλιστικές μορφές είχαν μια ανάπτυξη εξαιρετικά γοργή» στις αρχές του 20ου αιώνα. Και να σκεφθεί κανείς ότι στα 1920 οι θιασώτες του Σταλινισμού είχαν χαρακτηρίσει τον τότε γραμματέα του ΚΚΕ, τον Πουλιόπουλο, ως… «λικβινταριστή» (ότι δηλαδή ήθελε να διαλύσει το Κόμμα απομακρύνοντας άχρηστα στελέχη). Φυσικά όλα αυτά προήλθαν από τη διάσπαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τον εξοντωτικό αγώνα μεταξύ Τρότσκι και Στάλιν.
ΤΩΡΑ ΠΙΑ δεν υπάρχει –δυστυχώς– Σοβιετική Ένωση και ο καπιταλισμός όχι μόνο έλαβε «ανάπτυξη εξαιρετικά γοργή», αλλά ισοπέδωσε τον σοσιαλισμό και έγινε παγκόσμια στυγνή οικονομική δικτατορία, με έδρα τις Βρυξέλλες. Αυτή η καμουφλαρισμένη δικτατορία προχωρεί στην παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την πλήρη υποδούλωση των ανθρώπων και τη νομιμοποίηση απέραντης φτωχοποίησης και εξουθένωσης των πολιτών. Οι εμφανιζόμενοι ως… «Αριστεροί» στη χώρα μας δεν τολμούν να πουν λέξη γι’ αυτόν τον εφιάλτη που θα καλύψει τον ουρανό στην Ευρώπη, και όχι μόνο, και χορεύουν στον ρυθμό που τους υπαγορεύει το Ιερατείο των Βρυξελλών. Είπαμε ότι –δυστυχώς– σήμερα δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση. Υπάρχει όμως η Ρωσία του Πούτιν, αυτή που είναι τέλος πάντων, κι αντί να τη στηρίξουν οι ψευδεπίγραφες «Αριστερές» δυνάμεις, αφού εκείνη δέχεται την επίθεση Αμερικής και Δύσης μέσω του πολέμου της Ουκρανίας, δεν λένε λέξη, προς μεγάλη ικανοποίηση του υποκριτή Ζελένσκι.
Επειδή δεν βλέπουν σφυροδρέπανο στον ορίζοντα, θεωρούν ότι είναι καλύτερα να σιωπούν, και να ασχολούνται με μικροζητήματα κλαδικά, και επικεντρώνουν την πολεμική τους αποκλειστικά στον Μητσοτάκη!
Εκείνοι που φιλοδοξούν να κατευθύνουν τις μάζες, δεν συνειδητοποίησαν την επισήμανση της Ρόζας Λούξεμπουργκ ότι «ο σοσιαλισμός είναι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας». Γι’ αυτό στάθηκαν ανίκανοι να εμποδίσουν τη βαρβαρότητα. Τα υπάρχοντα σχήματα που καπηλεύονται τον ιδεολογικό χώρο του αληθινού σοσιαλισμού, δεν προσφέρουν τίποτε πλέον. Κάτι χειρότερο: Γελοιοποιήθηκαν με τον «Κασσελακισμό». Είναι ανάγκη να γίνει αυτό που κραυγάζει ο Γκράμσι από τα βάθη της Ιστορίας: «Εάν τα πάντα διαλύονται, πρέπει να ξαναφτιάξουμε το Κόμμα μας…» Μπήκαμε στο 2025 και ακούμε από Συριζαίους και άλλους του «ιδίου μήκους κύματος» τα ίδια άχρηστα «τσιτάτα» προσαρμοσμένα στους «κανόνες» των Βρυξελλών. Να τους απαντήσουμε με τα λόγια του Μωρίς Τορέζ: «Αν κάποιοι “σύντροφοι” λένε βλακείες, εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά να φορτωθούμε τον σταυρό για λογαριασμό τους…»! Κι όχι στο όραμα μιας εκλογικής επιτυχίας –που τώρα φαίνεται απίθανη– να θυσιάζουμε αρχές και ιδανικά. Διότι αυτοί οι φορείς –όπως έλεγε ο Γκόρκι– «έχουν ήδη ποτιστεί από το γλοιώδες δηλητήριο της εξουσίας»… Κι ακριβώς αυτό το δηλητήριο τους απαγορεύει να θίξουν –έστω– την ουσία της εγχώριας, αλλά και παγκόσμιας, κακοδαιμονίας.
ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ οι κοινωνίες, οι εργαζόμενοι, βομβαρδίζονται με αναφορές στην εξιδανίκευση της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας. Πολλά πράγματα, που οι κοινωνίες αρνούνταν να δεχθούν επί σειρά ετών, σήμερα μας τα εμφανίζουν ως μονόδρομο και επιβάλλονται χωρίς καμιά συζήτηση, αυταρχικά, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Ο κοινωνικός συντηρητισμός και η αντίδραση επικαλούνται αυτήν ακριβώς την έννοια, εκδικητικά, προκειμένου να περάσουν ρυθμίσεις και απορρυθμίσεις αντιδραστικές και αναχρονιστικές που θυμίζουν εφιαλτικές εποχές του παρελθόντος. Η έννοια όμως της παγκοσμιοποίησης ποτέ δεν διευκρινίζεται επακριβώς και σε βαθμό ικανοποιητικό. Τι ακριβώς παγκοσμιοποιείται στην εποχή μας; Το κεφάλαιο; Όμως αυτό ήταν ανέκαθεν παγκοσμιοποιημένο και οπωσδήποτε από την εμφάνιση του καπιταλισμού στον 16ο αιώνα.
Η θεωρία της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Άνταμ Σμιθ κατά τον 18ο αιώνα, βασίζεται στην υπόθεση της διεθνικότητας των παραγωγικών συντελεστών. Όμως τώρα τα πράγματα έγιναν χειρότερα και κανείς δεν το ομολογεί. Όσο πιο αόριστος είναι ο όρος της παγκοσμιοποίησης, τόσο περισσότερο αυταρχικά επιβάλλεται χωρίς καμία συζήτηση και οποιονδήποτε έλεγχο. Γι’ αυτό λειτουργεί τρομοκρατικά κατά βούληση. Με την παγκοσμιοποίηση επιδιώκεται σήμερα η κατάλυση του κοινωνικού Κράτους σε μια χώρα καταχρεωμένη, όπως η δική μας. Αυτό που θέλουν να κρύψουν οι εξωνημένοι πολιτικοί είναι ότι, κάτω από το προσωπείο της σημερινής παγκοσμιοποίησης, είναι δεδομένη η βούληση των κυβερνήσεων και του παρηκμασμένου πολιτικού κόσμου να παγκοσμιοποιήσουν την οικονομία τους το ταχύτερο. Κανείς δεν τολμά να πει ότι βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος των ιδεολογιών και της πολιτικής δημοκρατίας, επειδή εκεί μας έφερε ο καπιταλισμός των τραπεζιτών, που βύθισε την Αριστερά στην παραλυσία και στην καταισχύνη. Η έννοια της «αντιπολίτευσης» δυσφημίζεται πλέον επ’ ωφελεία της «γενικής συναίνεσης». Με πρόσχημα την ευρωπαγκοσμιοποίηση προπαγανδίζεται απατηλά η ιστορική παρακμή της δημοκρατίας γενικά. Τα Έθνη χάνουν την αξιοπιστία τους και αδρανούν. Βρεθήκαμε δέσμιοι χειροπόδαρα στον μύθο της αγοράς και του Χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα να επικρατεί η «μοναδική σκέψη», δηλαδή η απουσία σκέψης, χωρίς αντίλογο και πολυφωνία, χωρίς κλίμακα πολιτικών επιλογών.
Γίναμε θλιβερά οργανέτα των ΝΑΤΟϊκών σκοπιμοτήτων και του στόχου Αμερικής και Βρυξελλών να εμφανίσουν ότι τα δεινά του κόσμου εστιάζονται αποκλειστικά στη… Ρωσία: Οι τηλεοπτικές εκπομπές που παραπλανητικά εμφανίζονται ως… «ενημερωτικές» αποπροσανατολίζουν τους τηλεθεατές. Η «επιχείρηση… αποβλάκωσης» του κοινού αποτελεί στρατηγική της ευρωπαϊκής προπαγάνδας. Ο Φιντέλ Κάστρο από νωρίς είχε προειδοποιήσει ότι «το ΝΑΤΟ οδηγεί σε ατέλειωτη σύγκρουση στην Ευρώπη». Είναι εξοργιστική η προπαγάνδα που ασκείται για την αγιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βύθισε τη χώρα μας στην ανεργία, στην τρομακτική υποβάθμιση των εργαζομένων, στη δυστυχία που επιδιώκουν να «τελειοποιήσουν» με τη διαβολική «τεχνητή νοημοσύνη». Η Προπαγάνδα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αποβλέπει στη δημιουργία σταθερών επιδράσεων, ώστε να επηρεάζουν επαρκώς καθένα χωριστά και όλους μαζί, ώστε να δημιουργούν κοινά ανακλαστικά. Γι’ αυτό η ευρωπαϊκή προπαγάνδα προσπαθεί να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σταθερότητα, συνέχεια και ομογένεια. Αυτά θα έπρεπε να αναλύσει στους πολίτες μια Αριστερά –εάν υπήρχε– τώρα που κάνουμε τα πρώτα μουδιασμένα βήματα μέσα στο θολό 2025.
ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ οι αράχνες της «ευρωπαϊκής προοπτικής» και να ξαναθυμηθούμε τα λόγια του Σταύρου Καλλέργη, στο «Εγκόλπιον Εργάτου», που τα ξέχασαν άπαντες: «Παραβάλλοντες το Σοσιαλιστικό πολίτευμα προς τα λοιπά πολιτεύματα, ευρίσκομεν αυτό μαχόμενον υπέρ της ευημερίας της όλης ανθρωπότητος. Τα δε λοιπά πολιτεύματα, μάχονται υπέρ ενός ή περισσοτέρων ισχυρών της ημέρας…» Ο καπιταλισμός των Βρυξελλών θέλει μόνο το δικό του «πολίτευμα», την οικονομική δικτατορία, για να είναι ο μόνος «ισχυρός της ημέρας». Αυτά θα έπρεπε να πει για το νέο έτος κάποια Αριστερά. Και να προειδοποιήσει τους απογοητευμένους, με τον τίτλο του μυθιστορήματος του Μενέλαου Λουντέμη: «Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα…»
