Απορούμε και εμείς οι ίδιοι, πώς αντέχουμε ακόμα. Το μεγαλύτερο θαύμα μετά το 1821 είναι, ότι η Ελλάδα συμπληρώνει 200 χρόνια από της συλλήψεώς της, που είναι η Επανάσταση. Ως κράτος γεννήθηκε το 1830.
Η ερμηνεία του φαινομένου έχει δύο σκέλη, ένα θετικό και ένα αρνητικό. Θετικό είναι, ότι το σκαρί του πλοίου μας είναι πολύ γερό. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο πλοίο, που εκφράζει τον τεράστιο διαχρονικό πολιτισμό μας, πνευματικό, επιστημονικό και ιστορικό. Το αρνητικό είναι, ότι δεν πιστεύουμε πλέον στο μέλλον μας. Μία δημοσκόπηση θα αποδείκνυε, ότι οι περισσότεροι Έλληνες, είτε από απογοήτευση είτε από διαμαρτυρία, δεν πιστεύουν, ότι αυτή η Ελλάδα έχει μέλλον. Ορισμένοι βλέπουν το θέμα νομοτελειακά, αφού πολλοί μεγάλοι πολιτισμοί, ήκμασαν και τελικά έδυσαν. Μπορεί να ήλθε και η ώρα του Ελληνισμού. Γιατί εμείς να αποτελέσουμε εξαίρεση; Όμως παράλληλα βλέπουμε και το αντίθετο, ότι αρχαίοι πολιτισμοί αναβιώνουν και μάλιστα κατά τρόπο εντυπωσιακό: Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία, Ισραήλ ακόμη και το Ιράν.
Το πρόβλημα είναι, ότι από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά το πλοίο μας δεν συντηρείται πλέον, αντιθέτως απογυμνώνεται. Βασικά στερείται πυξίδας, δεν ξέρουμε που πάμε.
Στον Πόλεμο και μετά αφεθήκαμε να μας ρυμουλκούν οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί, αντί να τα βρούμε μεταξύ μας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σκέφθηκε, ότι η καλύτερη λύση ήταν να γράψει το πλοίο στο νηολόγιο της ΕΟΚ (Ε.Ε.). Έτσι η Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ δικό της παραγωγικό πρότυπο. Όταν ανέλαβε καπετάνιος ο Α. Παπανδρέου, μετέτρεψε το πλοίο σε κρουαζιερόπλοιο της διαφθοράς, των δανείων και των διορισμών. Ο γιός του και ο Αλ. Τσίπρας πούλησαν, ό,τι πολύτιμο είχε επάνω του και το υποθήκευσαν για 99 χρόνια. Ο Κ. Μητσοτάκης και ο κορωνοϊός ήλθαν να μας αποτελειώσουν.
Οι γενιές μας πρόδωσαν αυτό το πλοίο, δεν το αγάπησαν. Ταξιδεύαμε και απολαμβάναμε την ζωή στα καταστρώματά του, σαν να είμαστε και εμείς τουρίστες, με μία αποκλειστικά καταναλωτική νοοτροπία. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα το θαυμάσιο αυτό πλοίο να θεωρείται σαπιοκάραβο.
Ειδικά στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως οι αξιωματικοί της γέφυρας αποτελούν ένα συνδικάτο της συμφοράς. Μας κυβερνούν η διαφθορά, η διαπλοκή, η υποτέλεια, η αναξιοκρατία, η απαιδευσία και η αδιαφορία. Στη θέση τους θα έπρεπε να ήταν η συλλογικότητα, η υπευθυνότητα, η συνεργασία, η αξιοκρατία και ο προγραμματισμός. Χωρίς γέφυρα των αξιών ένα πλοίο είναι στην πραγματικότητα ένα πλωτό ναυάγιο.
Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας από το πολιτικό μας σύστημα, ειδικά όταν ένα δυναμικό κομμάτι του πληρώματος διατηρεί την ψυχραιμία του, όντας βέβαιο, ότι μία ημέρα θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός. Το θέμα είναι, εάν θα υπάρχει τότε Ελλάδα. Εξάλλου στην εποχή του Μαρξ δεν ήξεραν την λέξη μετάλλαξη.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα εθελοντικό πατριωτικό και κοινωνικό κίνημα, όχι για επαγγελματίες πολιτικούς, το οποίο θα αναλάβει μία διπλή και μακροπρόθεσμη αποστολή: Να διδάξει στους Έλληνες κοινωνικό, πολιτικό και πνευματικό πολιτισμό και παράλληλα θα κτίσει τις προϋποθέσεις για μία Συντακτική Εθνική Συνέλευση με όραμα την αναγέννηση του Ελληνισμού.
Ηλίας Φιλιππίδης
