Την ώρα που η Ευρώπη κλυδωνίζεται και η ρημαγμένη Ελλάδα της κρίσης αδειάζει σαν μυρμηγκοφωλιά που έπιασε φωτιά, την ώρα που η Κύπρος εμπλέκεται σε ένα αδιέξοδο πολιτικό παιχνίδι με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, η Ιταλία αντιστέκεται στην κυριαρχία του Βερολίνου ψηφίζοντας στις εκλογές έναν «κωμικό» και έναν «μαφιόζο».
Μας εκπλήσσει. Ακούγεται ευτράπελο, μπορεί όμως και να μην είναι.
Στην ουσία, σε αυτές τις πρόσφατες εκλογές, οι Ιταλοί ψήφισαν πρωτίστως με κριτήρια κοινωνικής και εθνικής συνείδησης. Με λίγα λόγια αρνήθηκαν να συμβάλουν στη γερμανοποίηση της χώρας τους. Είπαν ένα εύηχο και σαφές «όχι» στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, που εδώ και χρόνια καλπάζει αγέρωχα προς την άσκηση πλήρους οικονομικού ελέγχου στις αγορές αποσαθρώνοντας τη δημοκρατία και κλονίζοντας εν τέλει την κοινή ευρωπαϊκή υπόσταση. Η ιταλική γλώσσα είναι όμορφη – ακόμα ομορφότερη όταν αρνείται.
Λίγο πριν αναδυθεί το κίνημα των Αγανακτισμένων στις ελληνικές πλατείες, οι Ισπανοί σήκωναν πανό: «Ησυχία, οι Έλληνες κοιμούνται». Την εποχή που οι γερμανόφιλοι υπάλληλοι του Μνημονίου εναλλάσσονται αλυσιδωτά στον ελληνικό πρωθυπουργικό θώκο -Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς- ο ιταλικός λαός αρνείται να γίνει συνεργός στην επίτευξη των εθνικών στόχων της κυρίαρχης Γερμανίας. Οι συσχετισμοί ισχύος φαίνονται να αλλάζουν ή έστω να τίθενται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.
Ο Μπερλουσκόνι, τον οποίο ουσιαστικά εξανάγκασαν οι Ευρωπαίοι εταίροι σε παραίτηση δημιουργώντας πλαστά στοιχεία κατάρρευσης της ιταλικής οικονομίας, επιστρέφει στα πράγματα ως ανάχωμα στα γερμανικά σχέδια για επικυριαρχία στην Ε.Ε. Ο Γκρίλο δεν είναι απλώς ένας πρώην κωμικός που διασκεδάζει: Πείθει το λαό και κερδίζει ψήφους. Το πρώτο ρήγμα εμφανίζεται. Οι Ιταλοί κρίνουν πως η υπαγωγή τους στη γερμανική πολιτική δεν φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστική ως μελλοντική προοπτική και ανατρέπουν τα προγνωστικά. Η Ιταλία έχει πάψει προ πολλού να είναι «γελοία». Είναι η πρώτη χώρα που αρνείται να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στους σύγχρονους «σωτήρες» και να υπαχθεί στους «λυτρωτικούς» μηχανισμούς της τρόικας.
Στην πολιτική δεν υπάρχει αθωότητα. Ο Μπερλουσκόνι φέρεται «αντιευρωπαϊκά» εκπροσωπώντας την ιταλική αστική τάξη που δυσανασχετεί με την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας. Ο Γκρίλο είναι εκείνος που την κατάλληλη στιγμή, πολύ εύστοχα και σαφώς πιο έντιμα, πρότεινε εκ νέου δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Ιταλίας στην Ευρωζώνη, έχοντας πιάσει προηγουμένως τον παλμό τής έντονα δυσαρεστημένης κοινωνίας. Τελικά το μήνυμα από την Ιταλία είναι σαφές και ανατρεπτικό: Ο λαός απέδειξε με την ψήφο του ότι δεν εμπιστεύεται τη λύτρωσή του στα χέρια των Ευρωπαίων τεχνοκρατών και τραπεζιτών οι οποίοι είναι οι μόνοι υπαίτιοι της σημερινής κρίσης.
«Για να λυτρωθείς ο ίδιος, θα πρέπει πρώτα να λυτρωθείς από την ιδέα της λύτρωσης», λέει ο Ν. Καζαντζάκης. «Τα αόρατα νήματα είναι οι δυνατότεροι δεσμοί», συμφωνεί μαζί του ο Φ. Νίτσε. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου εδώ και μισό αιώνα εκλέγονται πρωθυπουργοί συνεργάτες και απόγονοι πρωθυπουργών, αυτή την κρίσιμη στιγμή ο λαός θα έπρεπε να απαγκιστρωθεί από την όποια ιδέα έξωθεν λύτρωσής του και να σκεφτεί ελεύθερα.
Αποφεύγοντας να ξαναπέσει στην παγίδα των πάλαι ποτέ «δοκιμασμένων» στεγανών που σήμερα πάσχουν από τερατογονία, να αναρωτηθεί επιτέλους σοβαρά για τις οικείες ανεπίσημες οικογενειακές μαφίες που τον διοικούν και για τους «εταίρους-σωτήρες» που τις στηρίζουν. Οι μαφίες χωρίς ταμπέλες και διακριτικά είναι συχνά οι χειρότερες που μπορούν να υπάρξουν.
Μαρία Πετρίτση
