Τη Δευτέρα το Ισραήλ βομβάρδισε για πολλοστή φορά τη Συρία, σκοτώνοντας μεταξύ άλλων έναν διοικητή των φιλοϊρανικών δυνάμεων.
Την Τρίτη πραγματοποιήθηκε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη συνοικία Νταχίγιε, στα νότια προάστια της Βηρυτού – η πρώτη από το 2006, όταν το Ισραήλ είχε επιτεθεί στον Λίβανο (για να γνωρίσει τελικά μια ταπεινωτική ήττα από τη λιβανέζικη Αντίσταση με επικεφαλής τη Χεζμπολά). Άμεσος στόχος των ισραηλινών πυραύλων ήταν ο 57χρονος Σάλεχ αλ-Αρούρι, αναπληρωτής πρόεδρος του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς, δεύτερος τη τάξει στην παλαιστινιακή οργάνωση μετά τον Ισμαήλ Χανίγιε. Μαζί του βρήκαν τον θάνατο δύο στρατιωτικοί διοικητές της Χαμάς, και τουλάχιστον 4 πολίτες, με τους τραυματίες να ανέρχονται σε δεκάδες.
Την Τετάρτη «άγνωστοι» (διάβαζε: ενεργούμενα του Ισραήλ) πυροδότησαν δύο ισχυρές βόμβες στην ιρανική πόλη Κερμάν, όπου χιλιάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί για το μνημόσυνο του δημοφιλούς Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί, ο οποίος είχε δολοφονηθεί πριν 3 χρόνια από αμερικανικό πύραυλο. Σύμφωνα με ανακοίνωση των ιρανικών αρχών, υπάρχουν 85 νεκροί και 284 τραυματίες – κυρίως από τη δεύτερη έκρηξη, που συνέβη 20 λεπτά μετά την πρώτη, ενώ εκατοντάδες διασώστες και απλοί πολίτες είχαν προστρέξει σε βοήθεια των αρχικών θυμάτων…
Τρεις επιθέσεις σε τρεις ξένες χώρες μέσα σε τρεις ημέρες μάλλον είναι υπερβολή, ακόμη και για ένα (παρα)κράτος όπως το ισραηλινό. Οι «άμεσοι στόχοι» αυτών των επιθέσεων δύσκολα κρύβουν την πραγματική επιδίωξη της εγκληματικής και τυχοδιωκτικής συμμορίας που κυβερνά το Ισραήλ: την πρόκληση δηλαδή ευρύτερης σύγκρουσης. Οι σιωνιστές ποντάρουν στο ότι, βάζοντας στόχο το «σιιτικό τόξο», θα αναγκαστούν οι Ιρανοί και οι σύμμαχοί τους να απαντήσουν – κι έτσι θα εκβιαστούν οι Δυτικοί να «υπερασπίσουν ενεργητικά» το κατοχικό κράτος. Δηλαδή επιδιώκεται να συρθούν οι πάντες σε μια περιφερειακή σύρραξη που κανείς δεν θέλει αυτή τη στιγμή (πλην των παραφρόνων πλέον σιωνιστών), και η οποία πιθανά θα έχει εφιαλτική έκβαση. Διότι απώτερος στόχος της ισραηλινής ρατσιστικής ελίτ, επικουρούμενης από το πολεμοχαρές εβραϊκό λόμπι που «συγκυβερνά» το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, δεν είναι μόνο η εθνοκάθαρση της κατεχόμενης Παλαιστίνης στο σύνολό της, αλλά και ένα συντριπτικό πλήγμα στο Ιράν – και μάλιστα πυρηνικό, αν μπορέσουν να υλοποιήσουν τα μαύρα σχέδιά τους.
Διαφοροποιημένες αντιδράσεις
Με τις ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία, κανείς δεν ασχολήθηκε: θεωρούνται περίπου… φυσιολογική ρουτίνα από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα. Την επίθεση στη Βηρυτό, επίσης κανείς δεν την καταδίκασε. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες περιορίστηκε να υποδυθεί για άλλη μια φορά τον Πόντιο Πιλάτο, ζητώντας «όλα τα μέρη να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση»… Η μοναδική άλλη αντίδραση προήλθε από τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν, που θεωρεί ότι η χώρα του έχει «ζωτικά συμφέροντα» στον Λίβανο καθότι ήταν πρώην γαλλική αποικία: κάλεσε λοιπόν το Ισραήλ «να αποφύγει κάθε κλιμάκωση», και (νόμισε ότι) ξεμπέρδεψε. Οι λοιποί Δυτικοί –Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες, Βερολίνο κ.ο.κ.– έκαναν τον Κινέζο. Τον Κινέζο εξάλλου έκαναν και οι… Κινέζοι, και οι Ρώσοι (ας σημειωθεί ότι πριν μία μόλις εβδομάδα ο αίλουρος Ρώσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ δήλωνε ότι «οι ρωσοϊσραηλινοί δεσμοί βασίζονται στο ιδεώδες της καταπολέμησης των ναζί» και παρομοίαζε το ισραηλινό έγκλημα στη Γάζα με την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση, που αποσκοπεί στην αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας»!).
Δηλαδή οι Δυτικοί, όπως και οι στρατηγικοί αντίπαλοί τους που διακηρύττουν ότι χτίζουν έναν… δίκαιο εναλλακτικό διεθνή πόλο, θεώρησαν ότι οι ισραηλινές πειρατικές επιθέσεις σε δύο κυρίαρχα κράτη, τη Συρία και τον Λίβανο, είναι «διαχειρίσιμες» δια της σιωπής. Η τρομοκρατική επίθεση στο Ιράν, όμως, κατέδειξε ότι ο τυχοδιωκτισμός των σιωνιστών, ενθαρρυμένος από τη συνένοχη κάλυψη που του παρέχει έστω και απρόθυμα η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, δεν έχει πια όρια. Και φιλοδοξεί να μπουρλοτιάσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή θεωρώντας ότι θα ωφεληθεί απ’ αυτό. Μπροστά λοιπόν στον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης, οι γλώσσες λύθηκαν: ο Γκουτέρες εξέφρασε τον αποτροπιασμό του, απέστειλε συλλυπητήρια στις οικογένειες των πεσόντων και στην ιρανική κυβέρνηση, και ζήτησε «να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι για την επίθεση». Τα ίδια ακριβώς επαναλάμβανε και η σχετική ανακοίνωση της Ε.Ε. Οι ΗΠΑ, με τη σειρά τους, οδύρονταν ότι δεν έχουν «καμία σχέση» με την εκατόμβη, και… επικουρικά δήλωναν ότι είναι πεπεισμένες πως δεν έχει σχέση ούτε το Ισραήλ! «Φυσικά» και η Μόσχα και το Πεκίνο έσπευσαν τώρα να καταδικάσουν …
«Ο Νετανιάχου δεν ακούει όσο όλοι ήλπιζαν»
Οι αντιδράσεις των πληγέντων παραμένουν μετρημένες και δείχνουν ότι για την ώρα διατηρείται ο αυτοέλεγχος. Γίνεται έτσι ξεκάθαρο ότι δεν επιθυμούν να συρθούν σε μια γενικευμένη σύρραξη. Οπότε όλοι υπόσχονται αντίποινα όχι εν θερμώ αλλά «την κατάλληλη στιγμή», και ταυτόχρονα προειδοποιούν ότι θα αντιδράσουν σκληρά εάν απειληθούν σοβαρά. Ο Μοχάμαντ Τζαμσίντι, εκπρόσωπος του Ιρανού προέδρου, ήταν ο πρώτος επίσημος που κατηγόρησε ονομαστικά τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για την τρομοκρατική επίθεση: «Την ευθύνη για αυτό το έγκλημα φέρουν τα καθεστώτα των ΗΠΑ και του σιωνισμού. Η τρομοκρατία είναι απλώς ένα εργαλείο», δήλωσε. Όχι τυχαία, οι προειδοποιήσεις του λεγόμενου Άξονα της Αντίστασης απευθύνονται περισσότερο στη Δύση και λιγότερο στο Ισραήλ, που πλέον αντιμετωπίζεται ως αποκλειστικά αποσταθεροποιητικός και ανεύθυνος παράγοντας – κι όχι μόνο από τους Παλαιστίνιους ή τους Ιρανούς: «Ο Νετανιάχου δεν ακούει όσο όλοι ήλπιζαν», εκμυστηρεύθηκε στον Guardian Ευρωπαίος διπλωμάτης…
Εμμέσως πλην σαφώς πολλά ευρωπαϊκά ΜΜΕ ασκούν κριτική στους Ισραηλινούς και για τον άμεσο στόχο των πυραύλων στη Βηρυτό, αναφέροντας «ουδέτερα» αλλά με νόημα ότι ο Σάλεχ αλ-Αρούρι ήταν ο βασικός διαπραγματευτής της Χαμάς για την ανταλλαγή των Ισραηλινών ομήρων με Παλαιστίνιους κρατούμενους, καθώς και κορυφαίος υποστηρικτής της συμφιλίωσης με την Φατάχ. Υπονοείται έτσι ότι η κλίκα του Νετανιάχου θέλησε να βγάλει από τη μέση ένα μετριοπαθές στέλεχος που έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κατεύθυνση εξεύρεσης λύσεων… Εν τέλει, μετά και την επίθεση στο Ιράν, κι ανεξάρτητα από το πόσο θα διαρκέσει η αυτοσυγκράτηση όσων υπόκεινται τους ισραηλινούς τυχοδιωκτισμούς, φαίνεται ότι στην ευρύτερη περιοχή οι εξελίξεις παίρνουν καταιγιστικό ρυθμό. Η κλιμάκωση που επιδιώκει η γενοκτονική κλίκα που κυβερνά το Ισραήλ (η οποία απολαμβάνει ακόμα διεθνούς ανοχής) οδηγεί την κούρσα προς μια ευρύτερη εμπλοκή, με άγνωστες συνέπειες.
Σάλεχ αλ-Αρούρι: Ποιος ήταν, τι κληροδότησε
Εντάχθηκε στην παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς το 1987, στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα. Φυλακίστηκε από τους Ισραηλινούς το 1990 για 2 χρόνια χωρίς δίκη («διοικητική κράτηση»). Αμέσως μετά συνελήφθη εκ νέου και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης για «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση». Τρεις μήνες μετά την απελευθέρωσή του το 2007 συνελήφθη ξανά, και φυλακίστηκε χωρίς δίκη ως το 2010, οπότε απελάθηκε στην Ιορδανία. Έζησε στη Συρία κι έπειτα στην Τουρκία, απ’ όπου εκδιώχθηκε το 2015 κατόπιν πιέσεων του Ισραήλ στο καθεστώς Ερντογάν. Έκτοτε ζούσε στον Λίβανο. Θεωρούνταν ιδρυτής των Ταξιαρχιών Κασάμ, και ταυτόχρονα ικανός διπλωμάτης. Πρόσφατα είχε εκλεγεί αναπληρωτής πρόεδρος της Χαμάς. Ο ίδιος έλεγε πριν λίγους μήνες ότι «έχει ζήσει πολύ» και περίμενε ότι σύντομα θα γίνει μάρτυρας…
Πέραν της Χαμάς, τιμές του απέδωσαν και όλες οι άλλες οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Οι Ταξιαρχίες των Μαρτύρων του αλ-Άκσα, στρατιωτική πτέρυγα της Φατάχ, κήρυξαν τριήμερο πένθους και γενικής κινητοποίησης στη Δυτική Όχθη. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) δήλωσε ότι η στοχοποίηση του Σάλεχ αλ-Αρούρι «εντάσσεται στις απελπισμένες απόπειρες της ισραηλινής κυβέρνησης να επιδείξει μια οποιαδήποτε “επιτυχία”, αφού απέτυχε να συντρίψει την Αντίσταση». Το PFLP αποκαλεί τον αλ-Αρούρι «ακλόνητο, σταθερό, στιβαρό μάρτυρα της Αντίστασης, με προσωπικότητα που άφησε βαθύ αντίκτυπο σε όλους όσοι τον γνώρισαν». Η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ διαβεβαίωσε ότι η δολοφονία του Σάλεχ αλ-Αρούρι δεν θα μείνει ατιμώρητη, προσθέτοντας ότι «το Ισραήλ προσπαθεί να παρασύρει ολόκληρη την περιοχή σε πόλεμο για να ξεφύγει από την αποτυχία του στη Γάζα».
Ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός Μοχάμεντ Στάγεχ, τέλος, τόνισε ότι «ο Παλαιστινιακός λαός έχασε έναν από τους ανθρώπους που τον ένωναν, ο οποίος πάντα καλούσε για το δυνάμωμα της εθνικής ενότητας ενάντια στην κατοχή και τα εγκλήματά της». Φαίνεται δηλαδή ότι κι αυτή η δολοφονία φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από όσα προσδοκούσαν οι αυτουργοί της: αυξάνει την προσέγγιση μεταξύ όλων των παλαιστινιακών παρατάξεων, δυναμώνει τη λαϊκή αποφασιστικότητα για αντίσταση, και συσπειρώνει τις χώρες της περιοχής – περιλαμβανομένου του Λιβάνου, όπου όλες οι πολιτικές παρατάξεις, ακόμη και οι αντίπαλοι της Χεζμπολά, καταδίκασαν τη δολοφονία και την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας του κράτους τους.
Τόπος μαρτυρίου
Οι ακροδεξιοί εγκληματίες πολέμου που κυβερνούν το Ισραήλ συνεχίζουν τη σφαγή: 23.000 νεκροί Παλαιστίνιοι (εκ των οποίων 9.200 παιδιά και 6.600 γυναίκες), 62.000 τραυματίες, 7.000 αγνοούμενοι κάτω από τα ερείπια. Η πείνα, η δίψα και οι αρρώστιες θερίζουν στα 2 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένων Παλαιστινίων, που όμως δεν εννοούν να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη τους. Ακόμη και η έδρα της Ερυθράς Ημισελήνου στη Γάζα βομβαρδίστηκε. Το νοσοκομειακό σύστημα απλά έχει καταρρεύσει: προχθές η UNICEF ανακοίνωσε ότι πάνω από 1.000 τραυματισμένα παιδιά υπέστησαν ακρωτηριασμό των άκρων τους χωρίς αναισθησία, καθώς οι χειρούργοι δεν διαθέτουν πια παρά τα νυστέρια τους. Το πρόσφατο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, έστω και πετσοκομμένο κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ, πετάχτηκε αμέσως στον κάλαθο των αχρήστων, δίπλα στις άλλες προσχηματικές αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας. Ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται οι μαρτυρίες για φρικτά βασανιστήρια και εν ψυχρώ εκτελέσεις Παλαιστινίων αμάχων από αφιονισμένους ισραηλινούς στρατιώτες. Οι οποίοι δεν κρύβονται καν: σε βίντεο που ανέβασε ισραηλινός «στρατιώτης» παραπονιέται ότι «δεν βρήκε μωρά να σκοτώσει, μόνο ένα 12χρονο κορίτσι»… Το Ευρωμεσογειακό Παρατηρητήριο, που εδρεύει στη Γενεύη, είναι μία μόνο από τις οργανώσεις που καθημερινά (και μάταια) πληροφορούν τη «διεθνή κοινότητα» για συγκεκριμένα εγκλήματα πολέμου. Αυτή είναι πάνω-κάτω η κατάσταση στη μαρτυρική Γάζα.
Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες το ισραηλινό (παρα)κράτος φαίνεται να πέφτουν σε αντιφάσεις, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν και το ακροδεξιό ακροατήριό τους και τους Δυτικούς προστάτες τους – που υπό την πίεση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης αναγκάζονται να υποκρίνονται έναν κούφιο ανθρωπισμό. Έτσι ο Νετανιάχου από τη μια δηλώνει ότι οι προτάσεις υπουργών του για «άδειασμα» της Γάζας από τους κατοίκους της είναι «προσωπικές», αφού η λέξη εθνοκάθαρση ενοχλεί ακόμα και την Ουάσιγκτον. Από την άλλη, μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του αυτήν την εβδομάδα, τα διαβεβαίωσε ότι βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις, καταρχήν με την… Γκάνα και το Κονγκό, να «υποδεχθούν» με το αζημίωτο Παλαιστίνιους της Γάζας! Οι αντιφάσεις είναι δηλαδή για Δυτική κατανάλωση: το σχέδιο του Ισραήλ είναι η εθνοκάθαρση όχι μόνο της Γάζας, αλλά ολόκληρης της ιστορικής Παλαιστίνης. Ακόμη κι αν για να επιτευχθεί θα χρειαστεί να γίνει παρανάλωμα όλη η Μέση Ανατολή. Με βάση την ιστορία και το κουράγιο του Παλαιστινιακού έθνους, την οργή που διαπερνά όλο τον αραβικό κόσμο, και το γενναίο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που η Δύση αδυνατεί να φιμώσει, θα διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη: και αυτό το εγκληματικό σχέδιο του σιωνισμού και των απανταχού ακροδεξιών ρατσιστών θα αποτύχει. Αλλά με τι τίμημα;
Η Υεμένη διδάσκει
«Θα σας συντρίψουμε εάν δεν σταματήσετε να παρενοχλείτε τα τάνκερ μας»: αυτό ήταν το μήνυμα των Δυτικών, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, όχι προς τους Χούθι αλλά συνολικά προς τον λαό της Υεμένης. Και συνοδεύτηκε παραδειγματικά από θανατηφόρα πλήγματα εναντίον τριών μικρών σκαφών που βρίσκονταν στα χωρικά ύδατα της Υεμένης αλλά θεωρήθηκαν «απειλή» από τον στόλο των Δυτικών πειρατών-σταυροφόρων. Η απάντηση των Χούθι: «Όσο συνεχίζεται το έγκλημα στη Γάζα, θα συνεχίσουμε να χτυπάμε πλοία ισραηλινών συμφερόντων, όπως και αυτά, ανεξαρτήτως σημαίας, που κατευθύνονται σε κατοχικά λιμάνια». Η οποία συνοδεύτηκε από νέο πλήγμα εναντίον γαλλικού τάνκερ το οποίο κατευθυνόταν στο Ισραήλ. Αλλά πιο βροντερή ακόμη ήταν η απάντηση του λαού της Υεμένης: 2 εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν στην πρωτεύουσα Σαναά με συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης και εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η Υεμένη διδάσκει, αλλά οι ΗΠΑ φαίνεται ότι είναι ανεπίδεκτες μαθήσεως: τώρα, και για λόγους «γοήτρου», πιέζουν τις ναυτιλιακές εταιρίες να επιστρέψουν στα δρομολόγια μέσω Ερυθράς Θάλασσας, υποσχόμενες ότι θα τις προστατέψουν. Πάντως ο ναυτιλιακός κολοσσός Maersk, που δεν πείθεται, είδε τις μετοχές του να εκτοξεύονται. Μήπως κατηγορηθεί κι αυτός ότι ενδίδει στον αντισημιτισμό;
