Η εθνικοποίηση της ισπανικής πετρελαϊκής εταιρίας YPF από την κυβέρνηση Κίρχνερ στην Αργεντινή κλόνισε το παγκόσμιο στερέωμα των αγορών και τη διεθνή πολιτική ελίτ.
Εθνικοποίηση; Κρατικοποίηση; Κοινωνικοποίηση; Απαγορευμένες λέξεις βέβαια, σαν να εμφανίζεται ο ίδιος ο διάβολος μεταμφιεσμένος σε Κάστρο και Τσάβες μαζί, γιατί αναβιώνει το ενδεχόμενο μιας ανάστροφης παγκοσμιοποίησης -πώς και γιατί να θεωρείται απίθανο;- αν αυτές οι «περιθωριακές» ιδέες μεταδοθούν από χώρα σε χώρα κι από ήπειρο σε ήπειρο.
Όμως, για μισό λεπτό. Με πόση ευκολία θα επαναλαμβάνονται και πόση αντοχή μπορεί να έχουν πια τέτοιοι χαρακτηρισμοί του συρμού; Η διάσωση της Αργεντινής από τη μέγγενη της χρέωσης αποτέλεσε παγκόσμιο υπόδειγμα με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό να εκδιώκει το πολιτικό κατεστημένο. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία… Βόρεια Κορέα της διεθνούς απομόνωσης; Πολύ περισσότερο -κι εδώ βρίσκεται το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον- όταν εν προκειμένω δεν έχουμε να κάνουμε με προγραμματικές ιδέες γενικώς, αλλά με εφαρμοσμένη πολιτική, που συγκρούεται με θεμέλιες δομές της παγκοσμιοκρατίας των πολυεθνικών και δίνει ορατή διέξοδο στη χώρα.
Τερατώδη ποσά στροβιλίζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην χρηματοπιστωτική σφαίρα -ανεξέλεγκτα προς αναζήτηση κέρδους- την ίδια στιγμήπου το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο «παγώνει», απαξιώνεται, παρασιτεί και σαπίζει. Και αποτελεί οδυνηρό βίωμα διαρκείας δεκαετιών και έκτασης πλανητικών γεωγραφικών διαστάσεων, πως δε συντελείται κι ούτε αναμένεται το παραμικρό στοιχείο «ανάπτυξης». Μόνο διάλυση, ερήμωση, λεηλασία και αρπαγή. Αυτά βαφτίζονται με κυνισμό που παγώνει το αίμα ως «δημιουργική καταστροφή» από την «έγκυρη» επιστήμη των χρηματαγορών. Έτσι, εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, επί τάπητος μπαίνει με επείγοντα χαρακτήρα το αίτημα της σωτηρίας και της διεξόδου.
Στο Μπουένος Άιρες οι αφίσες διατυμπάνιζαν «Οι επιχειρήσεις είναι δικές μας» – Son nuestras! Η εθνικοποίηση δεν προβλέπει καμία αποζημίωση. Η ισπανική εταιρία αδρανούσε επιδεικτικά να επενδύσει στους ενεργειακούς πόρους, καθώς έκρινε ασύμφορη τη φιλολαϊκή πολιτική της κυβέρνησης για φτηνές τιμές στη λαϊκή κατανάλωση και επαναπατρισμό στα εξαγωγικά κέρδη. Η απόπειρα να πωληθεί η επιχείρηση σε κινέζικα συμφέροντα ακυρώθηκε.
Δεν θα αποτιμήσουμε εδώ το ακριβές περιεχόμενο της πολιτικής της κυβέρνησης Κίρχνερ. Κάτι πιο ουσιαστικό έφερε χαμόγελο σε όλους όσους αγωνιούν για ανάσα ελπίδας μπροστά στο φάσμα της καταστροφής.
Από την Αργεντινή και πάλι: επανάκτηση της εθνικής πολιτικής, κατοχύρωση των μοχλών της ανεξαρτησίας και ο κόσμος της δουλειάς στο επίκεντρο. Ο δημόσιος πλούτος, το κοινωνικό κράτος, η κυριαρχία του λαού, μπροστά σε αυτά τα ζωτικά προτάγματα για πόσο ακόμη θα αντέχουν τα νομισματικά διλήμματα εγκλωβισμού και οι απειλές εξοβελισμού από την ευρωκρατία;
Όμως, για μισό λεπτό. Με πόση ευκολία θα επαναλαμβάνονται και πόση αντοχή μπορεί να έχουν πια τέτοιοι χαρακτηρισμοί του συρμού; Η διάσωση της Αργεντινής από τη μέγγενη της χρέωσης αποτέλεσε παγκόσμιο υπόδειγμα με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό να εκδιώκει το πολιτικό κατεστημένο. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία… Βόρεια Κορέα της διεθνούς απομόνωσης; Πολύ περισσότερο -κι εδώ βρίσκεται το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον- όταν εν προκειμένω δεν έχουμε να κάνουμε με προγραμματικές ιδέες γενικώς, αλλά με εφαρμοσμένη πολιτική, που συγκρούεται με θεμέλιες δομές της παγκοσμιοκρατίας των πολυεθνικών και δίνει ορατή διέξοδο στη χώρα.
Τερατώδη ποσά στροβιλίζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην χρηματοπιστωτική σφαίρα -ανεξέλεγκτα προς αναζήτηση κέρδους- την ίδια στιγμήπου το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο «παγώνει», απαξιώνεται, παρασιτεί και σαπίζει. Και αποτελεί οδυνηρό βίωμα διαρκείας δεκαετιών και έκτασης πλανητικών γεωγραφικών διαστάσεων, πως δε συντελείται κι ούτε αναμένεται το παραμικρό στοιχείο «ανάπτυξης». Μόνο διάλυση, ερήμωση, λεηλασία και αρπαγή. Αυτά βαφτίζονται με κυνισμό που παγώνει το αίμα ως «δημιουργική καταστροφή» από την «έγκυρη» επιστήμη των χρηματαγορών. Έτσι, εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, επί τάπητος μπαίνει με επείγοντα χαρακτήρα το αίτημα της σωτηρίας και της διεξόδου.
Στο Μπουένος Άιρες οι αφίσες διατυμπάνιζαν «Οι επιχειρήσεις είναι δικές μας» – Son nuestras! Η εθνικοποίηση δεν προβλέπει καμία αποζημίωση. Η ισπανική εταιρία αδρανούσε επιδεικτικά να επενδύσει στους ενεργειακούς πόρους, καθώς έκρινε ασύμφορη τη φιλολαϊκή πολιτική της κυβέρνησης για φτηνές τιμές στη λαϊκή κατανάλωση και επαναπατρισμό στα εξαγωγικά κέρδη. Η απόπειρα να πωληθεί η επιχείρηση σε κινέζικα συμφέροντα ακυρώθηκε.
Δεν θα αποτιμήσουμε εδώ το ακριβές περιεχόμενο της πολιτικής της κυβέρνησης Κίρχνερ. Κάτι πιο ουσιαστικό έφερε χαμόγελο σε όλους όσους αγωνιούν για ανάσα ελπίδας μπροστά στο φάσμα της καταστροφής.
Από την Αργεντινή και πάλι: επανάκτηση της εθνικής πολιτικής, κατοχύρωση των μοχλών της ανεξαρτησίας και ο κόσμος της δουλειάς στο επίκεντρο. Ο δημόσιος πλούτος, το κοινωνικό κράτος, η κυριαρχία του λαού, μπροστά σε αυτά τα ζωτικά προτάγματα για πόσο ακόμη θα αντέχουν τα νομισματικά διλήμματα εγκλωβισμού και οι απειλές εξοβελισμού από την ευρωκρατία;
Σχόλια
