Ένα κείμενο του Τζανφράνκο Σανγκουινέτι.
Στην ιταλική κοινωνία, όπου το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η ίδια η αστάθειά της, όπου τίποτα δεν είναι πάγιο και τίποτα δεν λειτουργεί, δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε που ακόμα και πολύ μικρές ομάδες τρομοκρατών καταφέρνουν, για κάποιο διάστημα, να επωφεληθούν από την αδυναμία του συστήματος, εμφανιζόμενες ως το μόνο σταθερό και εν λειτουργία πράγμα, μέσα στο πανόραμα των κοινωνικών και πολιτικών αποτυχιών που τις γεννάει και τους εξασφαλίζει την επιτυχία. Αλλά μπορούμε ακόμα να πούμε πως αυτές οι επιτυχίες κατά του συστήματος, μέχρι ενός σημείου, δεν το βλάπτουν ουσιαστικά.
Το γεγονός πως η τρομοκρατία κουβαλάει νερό στο μύλο του θεάματος, δεν αποδεικνύει ότι κατευθύνεται πάντα από τους ανθρώπους του θεάματος […]. Αποδεικνύει, κατ’ αρχάς, πως οι άνθρωποι του θεάματος εξακολουθούν και καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται ό,τι η αστυνομία τους δεν καταφέρνει να καταστείλει και, επιπλέον, πόσο ασυνείδητη και αναποτελεσματική είναι η επιλογή της τρομοκρατίας. Αποδεικνύει, επίσης, ότι το σύστημα είναι ασύγκριτα ικανότερο να επωφελείται από τα χτυπήματα της τρομοκρατίας, παρά να τα εμποδίζει. Το επιχείρημα τού «ποιος ωφελείται», όταν εφαρμόζεται στην κοινωνία του θεάματος για την τρομοκρατία, ίσως δεν έχει καμία χρησιμότητα, αφού βλέπουμε πως την πολεμούν, χωρίς όμως σπουδαία αποτελέσματα, όσοι ωφελούνται απ’ αυτήν, ενώ εφαρμόζεται απ’ αυτούς που τους βλάπτει, με καλά αποτελέσματα […].
Το κράτος ήταν το πρώτο που άρχισε το παιχνίδι της τρομοκρατίας, γνωρίζοντας πως, μέχρι τώρα, καμία τέτοιου είδους τρομοκρατία δεν γκρέμισε ποτέ, κανένα κράτος. Αλλά αν υπάρχει στην Ιταλία κάποιος τόσο οξυδερκής ώστε να χρησιμοποιεί την τρομοκρατία με τόσο θράσος, θα μου φαινόταν περίεργο να μη διαθέτει αρκετή ευφυΐα ή γνώσεις, ώστε να γνωρίζει πως η ιστορία της προβοκάτσιας είναι γεμάτη από πολύ επικίνδυνα παραδείγματα «ολισθημάτων», από την εποχή του παπά-Γκαπόν που βοήθησε, λίγο-πολύ, στο ξέσπασμα της επανάστασης του 1905. Και αν αυτό το φαινόμενο της τρομοκρατίας δεν ελέγχεται πλέον από το κράτος, ο κίνδυνος να ζουν συνέχεια μέσα στο φόβο, σαν μέσα σε καθαρτήριο, συντηρούμενοι μόνο με ελπίδες, γίνεται δυσβάσταχτος, γιατί πολύ αμφιβάλλω αν ο οποιοσδήποτε υπουργός ή βιομήχανος ή ισχυρός διαθέτει τόση στωική διαύγεια ώστε να παρηγορείται από το γεγονός ότι, στο κάτω-κάτω, κανείς δεν είναι αναντικατάστατος για το κράτος. Και ζώντας περιτριγυρισμένος διαρκώς απ’ αυτούς τους ανίκανους, στενόμυαλους, πολυέξοδους μπάτσους, questa non e vita. […]
(Incontrolado – Βουαγιέ, Αντισανγκουινέτι, μτφρ. Εύα Πέππα, Νίκος Τσιούρης, εκδ. Ελεύθερος Τύπος)
