από τον Δημήτρη Ουλή
Ένα από τα πράγματα που με κάνουν να απορώ και να εξίσταμαι διαρκώς, σε σχέση με την παρούσα κυβέρνηση, είναι το πόσο συχνά καταφεύγει στο σκωτσέζικο ντους – ή αλλιώς, πόσο εκπληκτικό ταλέντο διαθέτει στο να παίρνει με το δεξί, ό,τι δίνει με το αριστερό. ΄Εχουμε κάθε λόγο, για παράδειγμα, να χαιρετήσουμε τη δυνατότητα που έδωσε το ΣΥΡΙΖΑ στο λαό να εκφράσει, επιτέλους, τη βούλησή του. Πάει πολύς καιρός, στ’ αλήθεια, από τότε που μια ελληνική κυβέρνηση συγκατένευσε τόσο πρόθυμα σε μια αμεσοδημοκρατική πρακτική. Εξού και το μεγαλειώδες «όχι» της προηγούμενης Κυριακής πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να εγγραφεί απλώς σε μία από τις πιο δοξασμένες σελίδες της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Ιστορίας, αλλά να θεωρηθεί, επιπλέον, και ως απότοκος μιας πραγματικά εμπνευσμένης πολιτικής πρωτοβουλίας, από μια κυβέρνηση που τους τελευταίους μήνες, μας είχε συνηθίσει μονάχα σε υπαναχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τις πλέον σοβαρές επιφυλάξεις μου, όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση ερμήνευσε και χρησιμοποίησε αυτό το «όχι»: ως λαϊκή τάχα νομιμοποίηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας – αλλά και ως ισχυρό ατού για την υποτιθέμενη συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Αφήνοντας κατά μέρος την εκπληκτική αφέλεια του αφηγήματος που μας προτρέπει να δούμε σήμερα ως κολλητάρι και πατριωτάκι, αυτούς που χθες ψήφισαν ΝΑΙ στη μνημονιακή μας εξαθλίωση -επιτέλους, τι είδους εθνική ενότητα μπορώ να βιώσω με τον Σκάι και το Μέγκα μου;- ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω βάσει ποιας λογικής η κυβέρνηση επιστρέφει στο φαγητό το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού εξέμεσε, και με ποιους «καινούργιους» όρους κάθεται ξανά στο ίδιο τραπέζι με τους ίδιους πάντοτε στυγνούς τεχνοκράτες: όλον αυτόν τον αντιδημοκρατικό εσμό, θέλω να πω, ο οποίος ενήργησε κατά τρόπο αυταρχικό και πραξικοπηματικό όχι μόνο απέναντι σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά και σε έναν ολόκληρο λαό. Τι άλλο περιμένει, επιτέλους, να δει ο Έλληνας πρωθυπουργός για να συνειδητοποιήσει ότι ο ευρω-τοκογλύφος είναι αμετάπειστος, ότι κάθε δυνατότητα συναινετικής προσέγγισης εξέλειπε προ πολλού, και ότι το μοναδικό ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας είναι αυτό της αποικιοκρατίας. Με 62% υπέρ του «όχι» και με την ευρύτερη λαϊκή αποδοχή που γνώρισε ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία επτά χρόνια, είναι νομίζω καιρός, ο κύριος Τσίπρας να αρθεί στο ύψος της εντολής που του δόθηκε, και να εξαγγείλει πρώτος την ηρωική Έξοδο. Ο κόσμος υπερέβη πια το φόβο του, είναι αδύνατον να επιστρέψει ξανά στο καβούκι του. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει τα βήματά του – ακόμα και για λόγους συμβατικά ωφελιμιστικούς: να εξασφαλίσει την ηγεμονία της. ΄Οχι άλλες υπαναχωρήσεις, όχι άλλοι «έντιμοι» συμβιβασμοί. Ο μοναδικός έντιμος συμβιβασμός που μας έχει απομείνει είναι η ΄Εξοδος. Τολμήστε τον!
