Ο Παλαμάς και τα Χριστούγεννα στην Αθήνα
850 χιλιάδες ευρώ θα κοστίσουν οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές στην Αθήνα, όπως σημειώνει ο Κυριάκος Αγγελάκος! Διακόσιες χιλιάδες περισσότερα από πέρσι. Και μάλιστα με τον αμφιλεγόμενο φωτισμό να παρέχεται δωρεάν από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση!
«H Αθήνα μεταμορφώνεται σε μία απέραντη γιορτινή σκηνή (…) Με αυτές τις εκδηλώσεις προσπαθούμε να δώσουμε “φως” σε όλη την πόλη… Ο δήμος των Αθηναίων, αυτή τη χρονιά, εγκαινιάζει μία διαφορετική προσέγγιση σε τέτοιες εκδηλώσεις με στόχο να εξελίσσονται και να αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα πολιτισμού, τέχνης, ψυχαγωγίας», δήλωσε ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης.
Δεν θα μπω στο περιεχόμενο των εκδηλώσεων, όπου θα είχα μάλλον αρκετά να παρατηρήσω για το αποτύπωμα στον πολιτισμό που αφήνουν διάφοροι καλλιτέχνες, ούτε στον τρόπο που μοιράζονται χιλιάδες ευρώ για μια πολιτιστική σαλάτα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς λογική, χωρίς όραμα…
Πολλοί θα γίνουν χαρούμενοι με τα λεφτά των δημοτών και σίγουρα θα πίνουν νερό στο όνομα του Δημάρχου που τόσο ωραία γνωρίζει να ξοδεύει τα λεφτά των άλλων. Θα πάρει και τους σχετικούς επαίνους από τα ΜΜΕ, τα διάφορα life style περιοδικά θα λιώσουν από συγκίνηση και οι ευρωπαϊστές διανοούμενοί μας, θα πέσουν σε έκσταση με τα φωτάκια που θα πέσουν στη Βουλή και θα κοστίσουν 100 χιλιάδες ευρώ στους δημότες! 40 χιλιάδες ευρώ τα πυροτεχνήματα.
Ένα πυροτέχνημα είναι όλη η γιορτή του κυρίου Μπακογιάννη. Αφού δεν υπάρχει άρτος, προσφέρει θέαμα. Προφανώς έχει μελετήσει καλά τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες.
Κι ύστερα, μερικοί από εμάς θυμούνται το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Τα Χριστούγεννα του Άντερσεν που δεν έχουν καμιά σχέση με τα Χριστούγεννα της Coca Cola που έχουν επιβληθεί σε όλον τον πλανήτη.
Σκέφτομαι πόσα θα μπορούσαν να γίνουν με αυτές τις χιλιάδες ευρώ στο κέντρο της πόλης, στην καρδιά της, την Πλάκα… Να αναστηλωθούν σπίτια στα Αναφιώτικα. Να πάρουν τους κάδους από την οδό Τριπόδων και να πλύνουν επιτέλους το πεζοδρόμιο μπροστά από το ιστορικό σπίτι του Καδή. Να στηρίξουν όσους καθημερινά προσφέρουν πολιτισμό στην πόλη με τις αθόρυβες δράσεις τους. Να καθαρίσουν την οδό Περίανδρου και να φροντίσουν να μπει μια ταμπέλα αξιοπρεπής στο σπίτι του Παλαμά…
Στέκομαι σε αυτό το τελευταίο. Γιατί για τον μεταμοντέρνο κύριο Μπακογιάννη και τους ομοίους του δεν … «πουλάει» ο Παλαμάς σε αντίθεση με την Τάμτα π.χ. Γιατί λοιπόν να καθαρίσουμε την οδό Περιάνδρου, γιατί να φροντίσουμε να μην παρκάρουν αυτοκίνητα στο στενό δρομάκι, γιατί να βάλουμε έναν καλλιτέχνη να φτιάξει ένα έργο που να θυμίζει ποιος έζησε στο ταπεινό σπίτι; Γιατί να θυμόμαστε τι έγινε στην κηδεία του Παλαμά; Η λήθη είναι πιο βολική.
Ο Tonis Sfinos αξίζει πιο πολύ από τον Παλαμά στο χρηματιστήριο του νέο-φιλελευθερισμού.
Τα φώτα και τα πυροτεχνήματα δεν φωτίζουν, συσκοτίζουν. Κι αυτός είναι ο σκοπός. Το χρήμα που μοιράζεται αφειδώς έχει την ιδιότητα να βουλώνει και τα στόματα των αποδεκτών.
Ο κύριος Μπακογιάννης, όπως έκανε και ως Περιφερειάρχης –με απολύτως ανύπαρκτο έργο στη Στερεά Ελλάδα– ξέρει καλά πού να μοιράζει το ζεστό χρήμα. Έχει πίσω του πλούσια οικογενειακή παράδοση. Χτίζει το μέλλον του. Στο χωριό μου αυτό το λένε «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα».
Μιας πόλης που πεθαίνει …φωτισμένη…
Kι ο πραγματικός πολιτισμός
Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ φεύγουν από το παράθυρο, στις εσχατιές της Ελλάδας, εκεί που δοκιμάζονται με κάθε τρόπο χωρίς καμία στήριξη, οι άνθρωποι συνεχίζουν να παράγουν πολιτισμό, χωρίς λαμπιόνια και ιδρύματα Ωνάση.
Στη Λέρο, της προσφυγικής κρίσης, υπάρχει ένας σύλλογος που εδώ και σαράντα χρόνια αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με τις δράσεις του. Επίσημη ονομασία Κέντρο Πολιτισμού Έρευνας και Ανάπτυξης Λέρου «Άρτεμις». Απλώς… Άρτεμις, για όσους γνωρίζουμε και αγαπάμε τη Λέρο.
Είχα τη χαρά να βρεθώ πριν λίγες μέρες στην παρουσίαση ενός λευκώματος για τα 40 χρόνια αυτής της δράσης: «40 Χρονιά – Άρτεμις: Μια Ιστορία Πολιτισμού και Εκπαίδευσης στη Λέρο» ο τίτλος του. Οι ομιλητές εξαιρετικοί, έχει κι ο καθένας τους συμβάλει με τον δικό του τρόπο στον αγώνα που γίνεται, την ώρα που κάποιοι υποκριτικά αναφέρονται στους «ακρίτες».
Ήταν ο Λάμπρος Λιάβας – καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Δημήτρης Κωστόπουλος – συγγραφέας, ο Κώστας Πάχος – δημοσιογράφος και υπεύθυνος της Εφημερίδας Λεριακά Νέα και ο Αργύρης Γιουρούκης – εκπαιδευτικός και πρόεδρος Πολιτιστικού Κέντρου Εκπαιδευτικών Λάρισας. Τη μεγάλη έκπληξη μας την φύλαγαν για το τέλος. Όχι δεν ήταν η …Έλενα Παπαρίζου, αλλά οι μουσικοί: Νίκος Μήλας (βιολί), Χριστίνα Κουκή (σαντούρι), Νίκος Αγγελόπουλος (λαούτο), Κατερίνα Νταλλαρή (τραγούδι), Αντώνης Νταλλαρής (λύρα και τραγούδι). Γέμισε η αίθουσα στη Στοά του βιβλίου με σκοπούς και τραγούδια της Λέρου.
Να πω ότι ο Σύλλογος έχει δώσει μεγάλη έμφαση στην εκμάθηση παραδοσιακών οργάνων, χορών και τραγουδιού. Κι αν εδώ δεν το γνωρίζουμε, η φήμη τους έχει φθάσει πολύ μακριά…
Κρατάω ως επίλογο τους στίχους από ένα ποίημα του Αργύρη Γιουρούκη (το βιβλίο έχει εκδώσει η Άρτεμις): Σ’ αυτό το νησί / όλα δοκιμάζονται / Το κοντάρι της κεραίας, / όταν φυσάει μανιασμένα ο άνεμος / Τα όριά μας, / η υπομονή μας, / η ελληνική συνείδηση. / Τόσους αιώνες τώρα. / Αντέχουμε.
