Το Brexit του Τζόναθαν Κόου
Όταν διαβάζω συγγραφείς όπως ο Τζόναθαν Κόου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι κάποιοι λογοτέχνες έχουν την ικανότητα να συλλαμβάνουν και να σκιαγραφούν την πολιτική πραγματικότητα καλύτερα από πολλούς αναλυτές που συνήθως καταλήγουν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα.
Η Μέση Αγγλία, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πόλις είναι ουσιαστικά συνέχεια της «Λέσχης των τιποτένιων» και του «Κλειστού Κύκλου».
Με εξαιρετική γραφή, λεπτή και εις βάθος ανάλυση χαρακτήρων, με χιούμορ συχνά καυστικότατο, αλλά και με πινελιές μελαγχολίας, ο Κόου γίνεται ένας σύγχρονος χρονικογράφος.
Οι ομοιότητες και αναλογίες με την Ελλάδα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο είναι μεγάλες σε ορισμένες περιπτώσεις. Συγκλονιστική η σκηνή, όπου πατέρας και γιος, κατ’ απαίτηση του πρώτου πάνε να επισκεφθούν ότι έχει απομείνει από μια άλλοτε κραταιά αυτοκινητοβιομηχανία στο Λόνγκμπριτζ, όπου ο πατέρας εργαζόταν για όλη του τη ζωή. Σχεδόν τίποτα δεν έχει απομείνει. Τεράστια πολυκαταστήματα έχουν πάρει τη θέση της παραγωγικής μονάδας.
«Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι που θα τελειώσει αυτό; Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να έτσι; Δεν φτιάχνουμε τίποτα πια. Αν δεν φτιάχνουμε τίποτα, τότε δεν έχουμε τίποτα να πουλήσουμε, οπότε πώς… πώς θα επιβιώσουμε;
Πώς μπορείς να αντικαταστήσεις ένα εργοστάσιο με μαγαζιά; Αν δεν υπάρχει εργοστάσιο, πώς θα βγάζουν οι άνθρωποι χρήματα για να τα ξοδέψουν στα μαγαζιά; Πώς υποτίθεται ότι θα βγάλουν οι άνθρωποι τα χρήματα για να αγοράσουν σπίτια; Δεν έχει καμιά λογική».
Από την άλλη έχουμε βεβαίως και την ανελέητη σάτιρα της πολιτικής ορθότητας: Μια από τις ηρωίδες κινδυνεύει να χάσει τη θέση της στο Πανεπιστήμιο επειδή τόλμησε να πει –για άσχετο θέμα– σε μια διεμφυλική φοιτήτρια ότι δυσκολεύεται να αποφασίσει. Αυτό θεωρήθηκε σεξιστικό σχόλιο και οδήγησε στην προσωρινή της απομάκρυνση από τη Σχολή.
Φυσικά υπάρχουν και οι περιπέτειες του έρωτα, αλλά κυρίως μια διχασμένη κοινωνία κι ένα χάσμα που ανοίγει ανάμεσα στους ανθρώπους.
Πιστεύω πως διαβάζοντας αυτό το μυθιστόρημα θα καταλάβουμε πολλά όχι μόνο για τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά και στον εαυτό μας.
Αφιέρωμα στον Βίκτωρ Χάρα
Σήμερα, Σάββατο 11 Μαΐου στις 9 το βράδυ, στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου (Τομπάζη 18 & Φιλικής Εταιρίας, Χαλάνδρι, 2106820464 ) παρουσιάζεται ένα μουσικό αφιέρωμα στον μεγάλο Χιλιανό τραγουδοποιό Βίκτωρ Χάρα με ελεύθερη είσοδο.
Θα έχουμε ακόμη την ευκαιρία αν ακούσουμε και έργα άλλων συνθετών όπως των Patricio Manns , Violeta Parra, Gitano Rodriguez, Quilapayun και Inti Illimani
Ο Βίκτωρ Χάρα γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1932 στο Λονκέν κοντά στο Σαντιάγο. Από φτωχή οικογένεια, μεγάλωσε μόνο με την μητέρα του –που ήξερε λίγο πιάνο, κιθάρα και τραγουδούσε– και που επέμενε ότι τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν σχολείο. Μετά τη στρατιωτική του θητεία επέστρεψε στη γενέτειρά του και άρχισε να ασχολείται με τη μουσική και το θέατρο. Έγινε τραγουδοποιός, συνθέτης, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης.
Υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας και θερμός υποστηρικτής του συνασπισμού της Λαϊκής Ενότητας. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μουσικού-πολιτικού κινήματος «nueva cancion chilena», που αναπτύχθηκε στη Χιλή στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές του 1970, μέχρι το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, με το οποίο ανατράπηκε ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Σαλβαδόρ Αλιέντε .
Ο Βίκτωρ Χάρα συνελήφθη στις 12 Σεπτεμβρίου 1973 στο Πανεπιστήμιο όπου είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες φοιτητές προσπαθώντας να αντισταθούν με όποιο τρόπο μπορούσαν στα πολυβόλα και τα τανκς των πραξικοπηματιών. Μεταφέρθηκε στο Στάδιο Chile μαζί με χιλιάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους και αφού υπέστη άγρια βασανιστήρια, δολοφονήθηκε με πάνω από 40 σφαίρες στα 41 του χρόνια.
Τα τραγούδια του εμπνέουν και τραγουδιούνται ακόμα σε όλη τη Λατινική Αμερική και έχουν υιοθετηθεί και από τη σημερινή νεολαία.
