Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Μπροστά στη μεγάλη ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ανυψώσει το ηθικό των στελεχών του, τους κάλεσε να «ξεπεράσουν το πένθος» και να αντεπιτεθούν… Δύσκολο εγχείρημα, διότι «το πένθος ταιριάζει στον Αλέξη…» Η φράση είναι παραλλαγή επίκαιρη, από το γνωστό θεατρικό έργο του μεγάλου Αμερικανού δραματουργού Ευγένιου Ο’ Νηλ, «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Καμιά φορά, όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, «Η ζωή αντιγράφει την τέχνη»… Στο έργο του ο Ο’ Νηλ, που πρωτοπαίχθηκε στη Νέα Υόρκη στις 26 Οκτωβρίου 1931, περιγράφει κάποιες προφητικές καταστάσεις.
Ο ΙΔΙΟΣ σ’ ένα άρθρο του (στις 3 Νοεμβρίου του ιδίου έτους) στην εφημερίδα Χέραλντι Τρίμπιουν, αναφερόμενος στην «Ηλέκτρα», το τιτλοφόρησε: «Ευρωπαϊκή θεωρία για το δράμα»… Επρόκειτο για σύντομο απολογιστικό πρακτικό των προβλημάτων της εποχής του. Σήμερα, για να ερμηνεύσουν πολλοί το δράμα του ελληνικού λαού, πρέπει να το μελετήσουν μέσα από την «ευρωπαϊκή θεωρία» της αισχρής παγκοσμιοποίησης. Κι αυτή η «θεωρία» συγκρούεται με τις θελήσεις των λαών. Τώρα οι Συριζαίοι ψάχνονται και αδυνατούν να ερμηνεύσουν τις αιτίες που τους οδήγησαν στη συντριβή. Προφητικά ο Τάσος Λειβαδίτης είχε περιγράψει κάποτε αυτά τα συναισθήματα σ’ έναν στίχο του: «Ω, συντριβή του ονείρου… Μας έκλεισες όλους τους δρόμους, για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο…»! Η φωνή του Αλέξη προσπάθησε να αναστήσει το πεσμένο ηθικό. Ο Γερμανός ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε έγραφε το γνωστό: «Ποιος, αν φώναζα, ποιος θα με άκουγε από τις στρατιές των αγγέλων;»… Ούτε οι στρατιές των αγγέλων, ούτε οι φάλαγγες των ανθρώπων δεν πείθονται πλέον στις «προεκλογικές φωνές». Σκίζουν μια στιγμή την καταχνιά, και χάνονται, χωρίς αντίλαλο μέσα στην ερημιά της σιωπής. Αυτή η απομόνωση, αυτή η σιωπή, αυτή η έλλειψη ανταπόκρισης των ψηφοφόρων, έχει την ερμηνεία της. Οι οπαδοί δεν αναγνωρίζουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ την αληθινή Αριστερά. Το σημερινό σχήμα εκμεταλλεύτηκε το ιστορικό παρελθόν, σφετερίστηκε τη μεγάλη κοχλάζουσα δύναμη που ήταν η κληρονομιά της Αντίστασης, προκειμένου να αποκτήσει κοινοβουλευτική δύναμη και παραπαίουσα εξουσία. Και για να γίνει κυβέρνηση δήλωσε υποταγή στο Ιερατείο των Βρυξελλών.
Ο Στάλιν είχε χαρακτηρίσει περιφρονητικά το ΚΚΕ σαν «μικρό φλάουτο της μεγάλης κόκκινης ορχήστρας». Ο ΣΥΡΙΖΑ πετώντας από πάνω του τις αρχές του σοσιαλισμού, μετεβλήθη σε «μικρό φλάουτο» της μεγάλης καπιταλιστικής ορχήστρας… Ο Τσίπρας δεν κατάλαβε ότι οι ψηφοφόροι της Αριστεράς δεν αναγνωρίζουν ούτε δέχονται αυτήν τη δουλοφροσύνη προς τις Βρυξέλλες και τη Γερμανία. Δεν ερωτεύτηκαν ξαφνικά οι πολίτες τον Μητσοτάκη, ούτε και του έχουν τυφλή εμπιστοσύνη. Η οργή για την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του (που έκανε ανερυθρίαστα το «Όχι» του δημοψηφίσματος «Ναι») τους έσπρωξε στην αντίπερα όχθη.
Μάταια οι Συριζαίοι ψάχνουν να βρουν «μέθοδο για δράση», αφού απομακρύνθηκαν από την όχθη της Αριστεράς και έπεσαν μέσα στα λασπόνερα του άκρατου καπιταλισμού
Ο ΑΛΕΞΗΣ δεν μπήκε στον κόπο να διδαχθεί από τα παλιά προγράμματα της ΕΔΑ. Τότε, που ο σοφός ηγέτης Γιάννης Πασαλίδης, το 1951, όταν μάζεψε γύρω του αρχηγούς μικρών κομμάτων για να ενωθούν και να φτιάξουν το ιστορικό εκείνο κόμμα, τους είπε: «Όλοι έχομεν ανάγκην της βοηθείας των άλλων, και προπαντός ο αγών, που είναι κοινός όλων μας αγών, έχει ανάγκην της ενώσεώς μας…». Στο εκλογικό πρόγραμμα της ΕΔΑ το 1960, ο Πασαλίδης έγραψε: «Αμερικανοί, Άγγλοι και οι νεοχιτλερικοί της Βόννης, σε συνεργασία με την ξενόδουλη πλουτοκρατική ολιγαρχία, οδηγούν τη χώρα μας από το κακό στο χειρότερο. Ελέγχουν τους μοχλούς της εθνικής μας ζωής…». Σήμερα Αμερικανοί, Γερμανοί και Βρυξέλλες, ελέγχουν αυτούς τους μοχλούς. Στο εκλογικό πρόγραμμα της ΕΔΑ το 1963, ο Πασαλίδης τόνιζε: «Πηγή της κακοδαιμονίας της Ελλάδας ήταν και είναι η οικονομική και πολιτική εξάρτησή της από τους ιμπεριαλιστές…». Το ίδιο και χειρότερα συμβαίνει σήμερα. Αλλά και το 1974 στο εκλογικό πρόγραμμα της «Ενωμένης Αριστεράς» δινόταν έμφαση στη «θέσπιση διατάξεων που να επιβάλλουν την άσκηση καθαρά ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, απαλλαγμένης από οποιαδήποτε ξένη εξάρτηση και επιρροή…». Τέτοια πολιτική δεν υφίσταται σήμερα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ που υποδύεται την «Αριστερά» δεν τολμά να το καταγγείλει. Τότε η «Ενωμένη Αριστερά» μιλούσε για προστασία των εθνικών πόρων, και ζητούσε να καταργηθεί κάθε νόμος που χορηγεί αποικιακά προνόμια στα ξένα μονοπώλια. Τώρα τα ξένα μονοπώλια της ευρωπαϊκής ένωσης διαφεντεύουν στη χώρα μας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτα για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και τον αφελληνισμό της οικονομίας μας. Γι’ αυτό υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό η «γκρίζα ζώνη» θα υπάρχει πάντοτε. Μάταια οι ψηφοφόροι ψάχνουν να βρουν «αριστερές» θέσεις στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το πρόγραμμα αυτό ουσιαστικά «λογοκρίνεται» από τις Βρυξέλλες. Και κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει την ασυδοσία των «λογοκριτών». Ο Τσίπρας δεν τολμά να αμφισβητήσει τα βασικά δόγματα της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Αποφεύγει επιμελώς να υποστηρίξει ότι πρέπει να χαραχθούν διαχωριστικές γραμμές απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και να πολεμήσει την τακτική της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Ποτέ δεν ανέφερε ότι δεν υπάρχουν πλέον ελληνικές τράπεζες. Ποτέ δεν έψεξε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη για τη μεταφορά όπλων στην Ουκρανία, χάριν των αμερικανικών συμφερόντων. Γι’ αυτό «το πένθος ταιριάζει στον Αλέξη». Διότι «έθαψε» την Αριστερά για να διεκδικεί την κυβέρνηση, αλλά κραδαίνει τη φθαρμένη ταμπέλα της, χωρίς όμως πλέον να πείθει.
Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ήταν «μέθοδος για δράση». Τώρα οι Συριζαίοι τον καπηλεύονται για «μέθοδο προσαρμογής» στον καπιταλισμό. Το πρωί της 18ης Μαρτίου 1871, ο λαός του Παρισιού αντιμετώπιζε το αμείλικτο ερώτημα: Ποια εξουσία ταιριάζει στη σοσιαλιστική επανάσταση; Η απάντηση του δόθηκε την ίδια στιγμή και ήταν πεντακάθαρη: «Είναι η εξουσία που αρνείται τον εαυτό της». Έτσι γεννήθηκε η Κομμούνα. Η ιστορία δέχθηκε την απάντηση αλλά δεν αυτοκτόνησε όπως η μυθική Σφίγγα. Υποσχέθηκε στον εαυτό της να θέτει το αίνιγμά της σε κάθε επανάσταση του μέλλοντος, ώσπου να βρεθεί εκείνη που θα αρνιόταν τη σωστή απάντηση, και θα βάδιζε στην καταστροφή της. Μετά από 152 περίπου χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε τη σωστή απάντηση και βάδισε στην καταστροφή του. Μάταια οι Συριζαίοι ψάχνουν να βρουν «μέθοδο για δράση», αφού απομακρύνθηκαν από την όχθη της Αριστεράς και έπεσαν μέσα στα λασπόνερα του άκρατου καπιταλισμού.
Η άρχουσα τάξη σήμερα μοιάζει μ’ αυτήν που είχε περιγράψει ο Γκράμσι. Θύμιζε μυθικό Κένταυρο, μισό ζώο, μισό άνθρωπος. Κυβερνούσε με τον κρατικό εξαναγκασμό, αλλά και με τη συναίνεση των κυριαρχούμενων. Αυτήν την εικόνα βλέπουμε και σήμερα. Έγινε εμφανές και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Για να διακρίνουμε καθαρά το πολιτικό τοπίο όπως διαμορφώθηκε στις μέρες μας, πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός…». Τέτοιος καπιταλισμός είναι αυτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό περίμεναν μάταια ν’ ακούσουν οι ψηφοφόροι, αλλά κανείς «προοδευτικός» δεν τόλμησε να το πει. Και για να χαμογελάσουμε λίγο, να θυμίσουμε κάτι. Ως γνωστόν, η ηθοποιός Άννα Βαγενά ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο σύζυγός της, ο κορυφαίος και κοσμαγάπητος μουσικοσυνθέτης Λουκιανός Κηλαηδόνης, είχε δώσει εγκαίρως απάντηση στο ερώτημα που βασανίζει τώρα τους Συριζαίους, για το ποιος έφταιξε για την ήττα, με το γνωστό τραγούδι του: «Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίτε κι οι άλλοι…»!
