Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η παλιά φρουρά, ας πούμε η «εποχή των Κλίντον», δηλαδή περίπου τα τελευταία 25 χρόνια, αποχωρεί αλλά δεν εγκαταλείπει τη σκηνή, δίνει σκληρή μάχη οπισθοφυλακών. Κυριάρχησε επί πολλά χρόνια στη Δύση, έσυρε τον υπόλοιπο κόσμο στη δίνη της παγκοσμιοποίησης αλά αμερικανικά. Είναι η εποχή όπου ο νεοφιλελευθερισμός επιχείρησε να επιβάλλει στην οικουμένη έναν ενιαίο πρότυπο ζωής και απέτυχε, όπως ο αδελφοποιτός ανταγωνιστής του, ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ο Τραμπ υπόσχεται να αλλάξει τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» με μια άλλη, ώστε οι ΗΠΑ να ξαναβρούν τη χαμένη δυναμική τους. Είτε πετύχει είτε όχι, διαψεύδεται η φορμαλιστική (ας την πούμε σταλινική) οπτική ότι μόνο η αντιπαράθεση του προλεταριάτου με την αστική τάξη έχει νόημα και μπορεί να έχει επαναστατικό αποτέλεσμα. Αν οι ανατροπές εντός του συστήματος ήταν άνευ σημασίας θα είχαμε μείνει στο αλέτρι με τα βόδια. Οι ανατροπές είναι αναπόφευκτες, είτε πετύχει είτε αποτύχει ο Τραμπ. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η περίοδος Μπρέζνιεφ θεωρήθηκε «περίοδος της στασιμότητας» αλλά εντός της επωάστηκε η ριζική ανατροπή, η κατάρρευση επί Γκορμπατσώφ.
Ο Τραμπ είναι πρωτοφανές φαινόμενο διότι – είπε ο Κίσινγκερ – δεν ανήκει σε καμία πολιτική οικογένεια, είναι άγνωστος και αστάθμητος παράγων, άσχετα από τους θεσμικούς περιορισμούς που αντιμετωπίζει κάθε Πρόεδρος. Η ανερχόμενη πίεση ευρύτατων πληβειακών μαζών θρυμμάτισε τη συνοχή των κυρίαρχων ελίτ στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και από τις ρωγμές αναδύθηκε στη μητρόπολη του συστήματος ένας παράγων μη ελεγχόμενος εκ των προτέρων. Μετά τις εκλογές, οι απερχόμενοι προσπαθούν να προκαλέσουν δεσμευτικά τετελεσμένα, να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι θα είναι ωσεί παρόντες και αύριο. Αποκαρδιωμένοι, επειδή τους γύρισε την πλάτη η ίδια η πατρίδα τους, την εγκαταλείπουν, πράξη οιονεί προδοσίας, και αναθέτουν στη Γερμανία, καθώς είπε ο Ομπάμα, τον ρόλο του ηγέτη της παγκοσμιοποίησης αλά αμερικανικά. Είναι το έσχατο λάθος απελπισίας. Η Γερμανία, ένας σπιθαμιαίος νάνος σε κατ’ ανάθεση ρόλο διεθνούς γίγαντα – ούτε απόκριες να ήταν – δοκιμάστηκε δυο φορές και καταστράφηκε. Αν ο Τραμπ προσεγγίσει τη Ρωσία, η Γερμανία θα μείνει κομπάρσος, άντε τοπάρχης δευτεροκλασάτος, μιας και η Ευρώπη, με ή χωρίς ΕΕ και ΝΑΤΟ, μόνο σε ρόλους παραγιού μπορεί πλέον να διαπρέψει, βλέπε Συρία.
Οι εξαρτώμενες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στον Νότο υποκύπτουν στις ισχυρές του Βορρά ενώ στις τελευταίες οι λαοί αμύνονται με τον τρόπο που ξέρουν από το παρελθόν: στρέφονται προς τα δεξιά. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό, πάνε δεξιότερα. Οι κοινωνικές και άλλες ιστορικές αιτίες αυτής της επαναλαμβανόμενης πορείας αξίζει να αναλυθούν, μήπως αντί να αντιδρούμε όπως τα σκυλάκια του Παβλώφ μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αποτελεσματικότερα. Παράδειγμα προσφέρει η γαλλική κοινωνία όπου η συνεχής αποδοκιμασία του Εθνικού Μετώπου το υποχρέωσε να μετασχηματιστεί σε σοβαρό κόμμα της Δεξιάς, με γκωλικούς χρωματισμούς, έτσι ώστε η Λεπέν να προβάλλει ως πιθανός επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Εν Ελλάδι αερολογούμε, ως συνήθως, αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα: τι θα γίνει αν η Χρυσή Αυγή πάρει κάποια στιγμή ισχυρό διψήφιο ποσοστό, οπότε η ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών θα επιβάλλει διαφορετική στάση όλων; Το άλλο ερώτημα είναι: η Χρυσή Αυγή νομίζει ότι, ως έχει, μπορεί να ελπίζει στην εμπιστοσύνη του κόσμου;
Οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν με λύσσα να πείσουν ότι η Ρωσία, τσαρική, σοβιετική ή πουτινική είναι εχθρός απειλητικός, προαιώνιος και πάντα ή ταν ή επί τας. Οι Ρώσοι νίκησαν όλους τους εισβολείς, Τεύτονες, Ναπολέοντα, Λευκορώσους, Χίτλερ, αλλά αρκεί μια φορά να χάσουν, όπως η στάμνα, πάει και ξαναπάει στη βρύση αλλά φτάνει μια φορά για να σπάσει. Η Δύση είναι επίμονη και αισιόδοξη, πιστεύει ότι η επόμενη φορά θα είναι η καλή και την προετοιμάζει. Λαγός τη φτέρη έτριβε…
Η προετοιμασία μιας παγκόσμιας πολεμικής σύγκρουσης ανεστάλη με την ήττα της Κλίντον. Ωστόσο είναι προφανές ότι η γεωπολιτική δεν παρατίθεται δίπλα στην οικονομική ή πολιτιστική, απλώς ως μια ακόμα εξεταστέα πλευρά των προβλημάτων που μας απασχολούν. Η γεωπολιτική, δηλαδή η εξουσία, είναι το πιεστικά ζητούμενο σε πλανητικό πεδίο. Οι κυρίαρχες ελίτ στη Δύση το έχουν καταλάβει απολύτως, ενώ οι πληβείοι βραδυπορούν μη έχοντας ηγεσία. Η λυσσαλέα εχθρότητα προς τον Πούτιν οφείλεται ακριβώς στον φόβο των ελίτ ότι ο Ρώσος ηγέτης θα μπορούσε να συσπειρώσει ευρύτατες μάζες του Δυτικού κόσμου. Το εθνικό αυτεξούσιο, η κρατική αυθύπαρκτη οντότητα και δράση είναι η πεμπτουσία της σύγκρουσης σε πλανητικό επίπεδο.
Το παράδειγμα για το εθνικό αυτεξούσιο και την κρατική οντότητα που μας ενδιαφέρει άμεσα, είναι το Κυπριακό όπου ο κ. Κοτζιάς μιλάει περί εγγυήσεων, στρατευμάτων κλπ. Πράγματι, με εγγυήσεις και κατοχικά στρατεύματα δεν νοείται λύση. Αλλά άλλο είναι το επίμαχο: Ποιος θα συνομιλεί στις διεθνείς και άλλες διασκέψεις και με ποια προοπτική; Ακόμα και αν προσέλθει στις συνομιλίες η αναγνωρισμένη διεθνώς «Κυπριακή Δημοκρατία» αλλά με προοπτική την κατάργησή της, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα, θα έχουμε υποβοηθούμενη (από την Ελλάδα) αυτοκτονία του κράτους που έγινε κοινότητα. Αναφερόμαστε στον κ. Κοτζιά επειδή είναι ο μόνος που παρουσιάζεται ως πατριώτης και μιλάει καθαρά για κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, αλλά σιωπά για το μοναδικό επίμαχο: τη διατήρηση της διεθνούς προσωπικότητας της «Κυπριακής Δημοκρατίας». Πλανερός πατριωτισμός.
