Του Βασίλη Κεχαγιά
Δηλαδή, αν καταλάβαμε καλά, η άποψη της Νέας Δημοκρατίας για τα κανάλια είναι «τι να τα κάνουμε τα λεφτά που δίνουν για τις άδειες, όταν συνεχίζουν τον τρελό χορό τους η ανεργία, η φορολογία και το κάθε λογής ζόρι…». Αυτό θυμίζει ένα αλήστου μνήμης επεισόδιο, με πρωταγωνιστή τον επίσης αλήστου μνήμης «κομμουνιστή» Φασούλα, όταν το 1984, λίγο πριν από τον περίφημο «τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών», όπως ονομάστηκε, μετά την ομιλία του προπονητή Ματθαίου, ο οποίος προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει πάθος νίκης για τον επικείμενο αγώνα με τον Άρη, η «αράχνη» διατύπωσε τις… φιλοσοφικές της ενστάσεις: «Και τι έγινε, ρε κόουτς, άμα πάρουμε το Κύπελλο; Ο κόσμος θα συνεχίσει να πεινάει, η αδικία θα συνεχίσει να βασιλεύει, τα προβλήματα θα συνεχίσουν να πνίγουν το λαό». Φυσικά, ο κόουτς Ματθαίου, ο οποίος είχε βάλει τους παίκτες του να ξυρίσουν τα κεφάλια τους στο αμερικανικό πρότυπο, προκειμένου να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν, ατιμασμένοι στην περίπτωση της ήττας (αντιλαμβάνεστε τη… δημοκρατικότητά του) κάτι σε καρέκλα πρέπει να του πέταξε στο κεφάλι.
Σε ρόλο ανάλογου «κομμουνιστή» και η Νέα Δημοκρατία διατυπώνει αντίστοιχης βλακείας επιχειρήματα, τα οποία ισοδυναμούν με την άποψη «μην πιάνετε τους κλέφτες των σπιτιών, όταν κυκλοφορούν ελεύθεροι ληστές τραπεζών». Το χειρότερο είναι ότι η πληγείσα αξιοπιστία της κυβέρνησης καθιστά πειστική την επιχειρηματολογία αυτή, ακόμη και στους οπαδούς του εξίσου αβασάνιστου «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Ε, κακό είναι να πάρουμε πίσω κάποια ψίχουλα από αυτά;
Στη συνέχεια έχουμε τη νεοδημοκρατική μέριμνα για τους ανέργους των καναλιών. Αναντίρρητα, κάθε χαμένη θέση εργασίας πονάει, ιδίως όταν πρόκειται για παιδιά πίσω από την κάμερα, για υπαλλήλους των εξακοσίων ευρώ, για καταπλακωμένους από το σεισμό της κρίσης. Παραλείπεται, ωστόσο, το γεγονός ότι τα αφεντικά τούτων των θυμάτων αποτελούν ουσιαστικά την αιτία του οικονομικού εγκέλαδου, με την επίμονη προβολή των κλεφτοκομμάτων και τη διαρκώς ανοιχτή στρόφιγγα της υποεκπαίδευσης. Τόσο που ξαφνικά οι φιμωτές ετών αποτελούν φορείς πολυφωνίας και ελεύθερης έκφρασης.
Την ίδια ώρα, η λαϊκής μέριμνας Νέα Δημοκρατία ενθυμείται τις καταγωγικές της αρχές και σε ένα από τα λίγα νομοσχέδια το οποίο γνώρισε ευρεία συναίνεση και που αφορά στην ιδιωτική εκπαίδευση και την προστασία των εργαζομένων σε αυτήν, η δεξιά παράταξη, από το βήμα της Βουλής επιχειρηματολογεί και πάλι: «Αυτοί που δίνουν τα λεφτά τους στα ιδιωτικά σχολεία έχουν εμπιστοσύνη στους ιδιοκτήτες και τους παρέχουν την ελευθερία να προχωρήσουν σε όποιες απολύσεις θέλουν, προκειμένου να προστατεύσουν το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα παιδιά τους». Πραγματικά, αυτοί οι άγιοι άνθρωποι που ονομάζονται ιδιοκτήτες ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων κοιμούνται και ξυπνούν με μόνο όνειρο την προστασία του εκπαιδευτικού επιπέδου. Περίεργη συνωνυμία τούτης της πραγματικά ιερής λέξης με κάτι που στα λεξικά απαντάται ως θυλάκιο ή τσέπη.
