Μετά τη σύναψη συμφωνίας των μεγαλύτερων συνδικάτων στις 28 Ιούνη με τον ιταλικό ΣΕΒ (Confindustria) σταμάτησαν οι επιθέσεις στα εργατικά δικαιώματα; Ποια εργατικά δικαιώματα βρίσκονται αυτή την περίοδο στο στόχαστρο; Ποια άλλα κοινωνικά στρώματα πλήττονται από τις πολιτικές της μη εκλεγμένης κυβέρνησης Μόντι;
Η κυβέρνηση Μόντι συνωμοτεί με τα κίτρινα συνδικάτα και τη δεξιά πτέρυγα της CGIL (Ιταλική ΓΣΕΕ), για να εξαλείψει πλήρως την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και το δικαίωμα επανεισόδου των εργαζομένων στη θέση τους αν έχουν απολυθεί άδικα (άρθρο 18 του Κώδικα Εργασίας), για να μειώσει ή και να εξαφανίσει τα κοινωνικά «μαξιλάρια». Επιτίθεται στους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μικροαστούς, θέλοντας να μετατρέψει τα επαγγέλματά τους, όπως τις δημόσιες υπηρεσίες σε πρόσφορο πεδίο για επενδύσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αγνοεί τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων του περασμένου Ιούνη που αφορούσαν το νερό και τις δημόσιες υπηρεσίες. Επιδεινώνει την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των λαϊκών μαζών, με την ακρίβεια, τα χαράτσια και τους έμμεσους φόρους. Εντατικοποιεί την περιβαλλοντική καταστροφή. Παράλληλα, αυξάνει την καταστολή η οποία, όμως, δεν θα σώσει την κυβέρνηση Μόντι και τους συν αυτώ. Οι συλλήψεις των αγωνιστών του κινήματος No TAV (Όχι στην Υπερταχεία) στη Val di Susa, τα δρακόντεια μέτρα ενάντια στους διαμαρτυρόμενους κτηνοτρόφους της Σαρδηνίας (σ.μετ: ενός από τα σύγχρονα τοπικά κινήματα μικροεπαγγελματιών), μόνο διευρύνουν τον αγώνα, διαπαιδαγωγώντας στην αντίσταση, στην καταστολή.
Ποια είναι η κατάσταση του λαϊκού κινήματος στην εποχή του Μόντι; Πώς κύλησε η απεργία της 27ης Γενάρη;
Η γενική απεργία ήταν ένα βήμα μπροστά. Η μεγάλη συμμετοχή ενθάρρυνε τους ηγέτες των συνδικάτων βάσης να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες, το ίδιο και τους ηγέτες της FIOM (σ.μετ: μεγάλη ομοσπονδία μεταλλεργατών) και άλλων οργανώσεων του αριστερού συνδικαλισμού. Ενίσχυσε τους μαχητικούς εργαζόμενους που οργάνωσαν τη συμμετοχή σε αυτή την προκηρυγμένη από τα εναλλακτικά συνδικάτα απεργία. Πλέον, όμως, οι ηγέτες των μαχητικών συνδικάτων δεν μπορούν να περιορίζονται σε απλές διαμαρτυρίες, πρέπει να θέσουν καθήκοντα πολιτικά. Σε αυτή την εποχή, ακόμα και τα «κίτρινα» συνδικάτα θα δοκιμαστούν. Μαζί με τις δημοτικές Αρχές που θα έρχονται σε ρήξη με το «Σύμφωνο Σταθερότητας» που επέβαλλε η κεντρική κυβέρνηση, πρέπει να «στερήσουν» τη χώρα από κάθε κυβέρνηση της «Δημοκρατίας του Ποντίφικα»: με μια εκστρατεία ανυπακοής, απεργιών και διαδηλώσεων, με την επανοικειοποίηση αγαθών και υπηρεσιών τα οποία στερείται όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, μη πληρώνοντας φόρους και εισιτήρια, δημιουργώντας τοπικές διοικήσεις σε ρήξη με την κεντρική πολιτική.
Γιατί υπάρχει αυτή η συνεχιζόμενη επίθεση στο (νέο)Κ.Κ. Ιταλίας και τις μαζικές του οργανώσεις; Μήπως οφείλεται στην απόφαση του κόμματος να περάσει στην παρανομία;
Οι δικαστές έχουν αναλάβει να κηρύξουν το (Νέο)Κ.Κ. Ιταλίας «υπονομευτική οργάνωση με τρομοκρατικές επιδιώξεις». Αν το επιτύχουν, τα φερόμενα ως μέλη και οι συνοδοιπόροι τους θα υπόκεινται στις διατάξεις της αντιτρομοκρατικής ιταλικής και διεθνούς νομοθεσίας. Θα δημιουργηθεί, έτσι, το πλαίσιο για μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ ιμπεριαλιστικών κρατών και για την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος και της αντίστασης των λαϊκών μαζών στην κρίση του καπιταλισμού. Όμως, μια τέτοια καταδίκη από την ιμπεριαλιστική αστική τάξη, το Βατικανό και τις αρχές τους, δεν θα μπορούσαν να μπλοκάρουν τη δραστηριότητα του (Ν)ΚΚΙ, καθώς είναι οργανωμένο με τρόπο ώστε να συνεχίζει τη δραστηριότητά του, όποια μέτρα κι αν πάρουν. Οι διώξεις ενάντια στον πολιτικό χώρο που συγκρότησε το κόμμα αυτό άρχισαν 20 χρόνια πριν από την ίδρυση του (Ν)ΚΚΙ. Οι διώξεις αυτές και η εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος και του πρώτου μεγάλου κύματος στον 20ό αιώνα, οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η παρανομία είναι βασικό στοιχείο για τη συγκρότηση και ενίσχυση του κόμματος, ώστε να ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που η νέα καπιταλιστική κρίση και η υπό ανάπτυξη επαναστατική κατάσταση θέτουν και να αντιστέκεται στην καταστολή.
Καλείτε στο σχηματισμό Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου. Γιατί όχι στο σχηματισμό π.χ. μιας Εργατικής Κυβέρνησης;
Το σύνθημα για Εργατική Κυβέρνηση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τη συγκεκριμένη κατάσταση της χώρας μας. Μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν εφικτή μόνο αν ηγούταν αυτής ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα που συσπειρώνει τα πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης και είναι ευρέως αναγνωρισμένο από τις λαϊκές μάζες. Δεν υπάρχει, όμως, αυτή η προϋπόθεση, ούτε στην Ιταλία αλλά ούτε στις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπου αν και το κομμουνιστικό κίνημα αναγεννάται, εν τούτοις παραμένει αδύναμο. Δυνάμεις που καλούν σε σχηματισμό «εργατικής κυβέρνησης» αμελούν όχι μόνο την οργανωτική προετοιμασία για την άμεση επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού, μα κυρίως και την απαραίτητη ιδεολογική προετοιμασία. Τέτοιες δυνάμεις δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης των λαϊκών και εργατικών οργανώσεων που, στην πλειοψηφία τους, αγνοούν την ύπαρξή τους.
Η Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου πρέπει να αποτελείται από άτομα που, αντιθέτως, απολαμβάνουν μια τέτοια εμπιστοσύνη και είναι αποφασισμένα να υλοποιούν ό,τι υποδεικνύουν οι λαϊκές και εργατικές οργανώσεις, ακόμα και αν επηρεάζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, του κλήρου και του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Θα μπορεί, βασιζόμενη στις οργανώσεις αυτές, να αντιμετωπίζει, συνεπώς, τους εκβιασμούς τους, να διαγράψει ακόμα και το Δημόσιο Χρέος, προστατεύοντας τα συμφέροντα των μικροκαταθετών. Τότε, το Χρέος δεν θα είναι πια πρόβλημα των λαϊκών μαζών, αλλά των δανειστών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, των πλουσίων και των κερδοσκόπων.
Τα πρωτοπόρα στοιχεία των λαϊκών μαζών, τα συνδικάτα βάσης, όσοι αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές ή απλώς δημοκράτες, δεν αρκεί να διαμαρτύρονται. Είναι μάταιο να ζητούν από την κυβέρνηση των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων να απαλύνουν τις καταστροφές που οι τελευταίοι προκαλούν. Πρέπει σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά η διαμαρτυρία τους να συνδυάζεται με τη δράση ομάδων αποφασισμένων να της δώσουν πολιτικούς στόχους: η μαχητικότητά τους, άλλωστε, θα αυξηθεί μόνο όταν αναδειχτεί μια διέξοδος στη διαμαρτυρία τους. Άμεσα, η μόνη διέξοδος είναι ο σχηματισμός λαϊκών και εργατικών οργανώσεων που θα συμβάλλουν στο σχηματισμό αυτής της Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου και τοπικών αυτοδιοικήσεων έκτακτης ανάγκης, ακόμα και χωρίς εκλογές.
Αναφορικά με συνθήματα άμεσης δράσης για «έξοδο από το ευρώ» ή «εκλογές τώρα» τι λέτε;
Οι στόχοι αυτοί δεν φέρνουν απαραίτητα λύσεις στα φλέγοντα ζητήματα των λαϊκών μαζών, ούτε μας φέρνουν πιο κοντά στην επανάσταση. Λύση είναι ο σχηματισμός Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου, βασισμένης στις λαϊκές και εργατικές οργανώσεις. Τα συνθήματα αυτά μπορούν να έχουν και θετικές πτυχές. Ως τέτοια, τα υποστηρίζουμε, όμως, μόνο στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου η οποία μπορεί να ηγηθεί τη εξόδου από το ευρώ με ευνοϊκούς όρους για τις λαϊκές μάζες. Οι εκλογές, επίσης, χρησιμεύουν, μόνο αν στοχεύουν στο σχηματισμό τέτοιας κυβέρνησης.
Ποια η κατάσταση του ιταλικού ιμπεριαλισμού εν μέσω κρίσης;
Ο ιταλικός ιμπεριαλισμός αναπτύσσεται σε ένα κράτος που, από ιδρύσεώς του, έχει ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την παρουσία στο εσωτερικό του, μιας φεουδαρχικής δύναμης, με κυρίαρχο, μάλιστα, ρόλο: του Βατικανού. Αυτός ο ρόλος ήταν πάντοτε στοιχείο αδυναμίας σε σχέση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη. Το βάθεμα της κρίσης και η σημερινή της φάσης αποδυναμώνουν το Βατικανό, αναδεικνύοντας όλες τις αντιθέσεις μιας ιμπεριαλιστικής χώρας που κυβερνάται από μια φεουδαρχική δύναμη.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη και να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στις λαϊκές μάζες της Ελλάδας, καλώντας σε ενότητα των αγώνων της με αυτούς του ιταλικού λαού.
