Παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Paul Murray

Paul Murray: Skippy Dies. 672 σελίδες, Hamish Hamilton, 2010.

O Σκίπι του τίτλου, μαθητής ενός καθολικού σχολείου στο Δουβλίνο, πεθαίνει, υπό κωμικοτραγικές συνθήκες, ήδη στις πρώτες σελίδες του βιβλίου· στη συνέχεια ο συγγραφέας γυρνά πίσω στο χρόνο καταγράφοντας την πορεία του ήρωά του μέχρι τον θάνατο, φωτίζοντάς την από τις οπτικές γωνίες ενός πλήθους χαρακτήρων (μαθητές, καθηγητές κ.ά.). Αγόρια τρελαμένα από την εφηβεία, μια άρρωστη μητέρα, για την κατάσταση της οποίας στην οικογένεια επικρατεί, κατ’ επιθυμία του Σκίπι, σιωπή, ένας άτυχος έρωτας, η πίεση από τον προπονητή της κολύμβησης, ένας παχύσαρκος συγκάτοικος παθιασμένος με τη θεωρία των χορδών, η Λευκή Θεά και οι πολεμικές αναμνήσεις του Ρόμπερτ Γκρέιβς – κι όλα αυτά σ’ ένα σχολείο που προσπαθεί ν’ αλλάξει και να γίνει από ίδρυμα βαθιά καθορισμένο από τη θρησκεία (με καθηγητές που νοσταλγούν τα χρόνια τους στις ιεραποστολές) σε σχολείο που λειτουργεί σαν εταιρεία, σύμφωνα με τη θρησκεία πια της αγοράς.
Ο Ιρλανδός Μάρεϊ πρωτοεμφανίστηκε το 2004 με το (υποτιμημένο, σύμφωνα με μερίδα της κριτικής) An Evening of Long Goodbyes· λέει ότι αυτό που τον έσπρωξε στη συγγραφή είναι το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας του Τόμας Πίντσον κι ο τρόπος που λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ της λογοτεχνίας και της ποπ κουλτούρας – η προσπάθεια να γεφυρωθούν οι δύο κόσμοι είναι εμφανής στο Skippy Dies. Ο Μάρεϊ κατορθώνει να ισορροπήσει καλά μεταξύ του τραγικού και του κωμικού, με μεγαλύτερη επιτυχία του βιβλίου του τη ζωντανή απεικόνιση της εφηβικής σύγχυσης (αλλά συχνά και χάρης) των μαθητών, αν και μερικές φορές δεν αποφεύγει τη φλυαρία. Το Skippy Dies συμπεριλήφθηκε στην αρχική λίστα για το Βραβείο Μπούκερ.

* Συνέντευξη του συγγραφέα (απ’ όπου και η δήλωση περί Πίντσον): www.theparisreview.org/blog/2010/10/21/paul-murray-and-%E2%80%98skippy-dies%E2%80%99/

Σχόλια