Όλο και περισσότεροι μιλούν, πλέον, για το πρόβλημα διατροφής που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Η αφθονία τροφίμων που παράγονται σε παγκόσμιο επίπεδο κατανέμεται με τέτοιο τρόπο ώστε σε εκτεταμένες περιοχές της γης να πληθαίνουν οι πεινασμένοι (και οι διψασμένοι επίσης). Οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί μιλούν για το πρόβλημα τακτικά και πολλοί από αυτούς θεωρούν μια κάποια λύση την τεχνολογία: μεταλλαγμένα, κλωνοποιημένα, τρόφιμα παραγμένα στο εργαστήριο, θα λύσουν το πρόβλημα των πεινασμένων. Είναι προφανές ότι εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Τα τρόφιμα φτάνουν για όλους. Δεν πάνε, όμως, σε όλους. Το πρόβλημα πλέον δεν αφορά μόνο αυτό που αποκαλούμε Τρίτο Κόσμο. Οι στρατιές των πεινασμένων βρίσκονται ήδη εντός του Πρώτου Κόσμου. Τα διεθνή ινστιτούτα επιφυλάσσουν και σε αυτούς την ίδια αντιμετώπιση. Δώστε στους φτωχούς να φάνε ό,τι να ’ναι.
Μια φωνή που έρχεται από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO) είναι χαρακτηριστική. Αντιγράφουμε από άρθρο του Jomo Kwane Sundaram, στελέχους του FAO, που δημοσιεύτηκε στο www.project-syndicate.org.
«Το πρόβλημα πηγαίνει πέρα από την απλή παροχή περισσότερου φαγητού. Οι προσπάθειες για τη μείωση του υποσιτισμού πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε σωστό φαγητό – εκείνο που τους δίνει τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονται για να ζήσουν υγιείς, παραγωγικές ζωές.
Από το 1945 η παραγωγή τροφίμων έχει τριπλασιαστεί και η διαθεσιμότητα των τροφίμων έχει αυξηθεί κατά 40%, κατά μέσο όρο, ανά άτομο. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας και μόνο, η παραγωγή λαχανικών στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού, όπου καλλιεργούνται τα περισσότερα από τα τρία τέταρτα των λαχανικών παγκοσμίως, αυξήθηκε κατά ένα τέταρτο.
Εντούτοις, τουλάχιστον 805 εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να πεινούν κάθε μέρα, από τους οποίους τα 791 εκατομμύρια ζουν σε αναπτυσσόμενες χώρες. Πολλοί περισσότεροι πεινούν εποχικά ή περιστασιακά. Και πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από την «κρυφή πείνα» – την έλλειψη δηλαδή μικροθρεπτικών συστατικών».
[…] Όλα αυτά απαιτούν «την ανάπτυξη συστημάτων τροφίμων που ανταποκρίνονται περισσότερο στις ανάγκες των ανθρώπων, ιδιαίτερα των κοινωνικά αποκλεισμένων και οικονομικά περιθωριοποιημένων. Οι μητέρες, τα μικρά παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία είναι από τα πιο ευάλωτα στις παγίδες του υποσιτισμού και θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις προσπάθειες για τερματισμό της επισιτιστικής ανασφάλειας και του υποσιτισμού.
Θητεία τυμβωρύχου
εκτελεί ο Ιοβόλος
