Η 7η Οκτωβρίου θα καταγραφεί ως σημαντική ημερομηνία γιατί η ναζιστική Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για απόφαση που συμβαδίζει με το κοινό αίσθημα και την απέχθεια που είχε συσσωρευτεί για την εγκληματική της δράση. Αποτελεί δε και αποτέλεσμα του συνεχούς και αδιάλειπτου αγώνα της οικογένειας Φύσσα, των συνηγόρων και των αντιφασιστικών δυνάμεων που επί 7 χρόνια σήκωσαν το κύριο βάρος για να φτάσουμε στην καταδικαστική απόφαση.
Η Χ.Α., μια περιθωριακή ναζιστική οργάνωση, κατόρθωσε να αναδειχθεί σε σημαντικό ρεύμα στα χρόνια των μνημονίων, όχι γιατί παρουσιάστηκε ανοιχτά ως τέτοια αλλά εκμεταλλευόμενη τον βρασμό που υπήρχε ενάντια στο πολιτικό σύστημα και τα μνημόνια, αλλά και τη δυσφορία απέναντι στην κατάσταση με τους μετανάστες σε διάφορες γειτονιές. Αυτά τα στοιχεία «πολιτικής», μαζί με έναν δυναμικό, φασιστικού τύπου, «ακτιβισμό», δημιούργησαν ένα ρεύμα σε ολόκληρη την χώρα και γρήγορα απέκτησε μια επιρροή που θορύβησε αρκετά κέντρα. Αγκάλιασε ένα τμήμα του ριζοσπαστισμού (πληβείου και καθυστερημένου), πλησίασε παράγοντες της διπλωματίας και των σωμάτων ασφαλείας, και συγκέντρωσε σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε εκλογές και ευρωεκλογές. Στην πορεία, υποστήριξε ανοικτά φιλορωσικές θέσεις κι αυτό την έκανε πιο ενοχλητική για διάφορα κέντρα. Ο σκληρός πυρήνας της ηγεσίας της παρέμεινε κλειστός και αποτελούμενος από αμετανόητους ναζιστές. Όταν φάνηκε η εγκληματική της φύση και δράση (με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), άρχισε να ξεφουσκώνει και το τελευταίο διάστημα να διαλύεται.
Η Χ.Α. δεν αποτέλεσε επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου ή, ακόμα περισσότερο, κύρια επιλογή του. (Οι σχέσεις με τους εφοπλιστές ήταν κύρια για έλεγχο της πιάτσας κι όχι κάτι πιο βαθύ, και διάφορες αναλύσεις που ανασύρονται από τη δεκαετία του 1930 είναι παντελώς αβάσιμες και δογματικές). Η κύρια επιλογή του κατεστημένου ήταν η αποικιοποίηση και ο τεμαχισμός της χώρας δια των μνημονίων με τη διαμεσολάβηση του πολιτικού συστήματος. Την άνοδο μιας «αντισυστημικής Ακροδεξιάς» δεν την είδαν με θετικό μάτι οι συστημικές δυνάμεις, κι ας έπαιξαν κατά καιρούς μαζί της (π.χ. για ψήφους στη Βουλή και μικροκομματικούς υπολογισμούς). Για αυτό τα καίρια πλήγματα στην Χ.Α. δόθηκαν από το κράτος σε δύο φάσεις: Πρώτα από την κυβέρνηση Σαμαρά που –παίρνοντας πράσινο φως από διάφορα κέντρα, π.χ. ισραηλίτικος παράγοντας– τόλμησε να συλλάβει όλη την ηγεσία της Χ.Α. Και σήμερα επί Μητσοτάκη και αφού η Χ.Α. έχει εξασθενήσει πολύ. Το τραινάρισμα της δίκης οφείλεται στα πολιτικάντικα στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτόν τον τομέα, όπως αποκαλύπτει και η παραίτηση-διαγραφή Κοντονή.
Για αυτό είναι παραπειστικό το πνεύμα «ένας είναι ο εχθρός, η Χ.Α». ή «ο φασισμός» και «όλοι ενωμένοι εναντίον του». Στην Ελλάδα, ο βασικός εχθρός είναι διττός: Η εσωτερική αποικιοποίηση που γίνεται από «δανειστές» και κυβερνήσεις που τους υπηρετούν, και ο τούρκικος επεκτατισμός ο οποίος ανοιχτά επιβουλεύεται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Επομένως, δεν είμαστε «όλοι ενωμένοι» γενικώς (σύμμαχοι, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, δανειστές, πολιτικός κόσμος, οικονομική ολιγαρχία) ενάντια σε ποιόν αλήθεια; Όλοι μα όλοι αυτοί δεν ανέχονται τον «λαϊκισμό» και τον «εθνολαϊκισμό», στην πραγματικότητα δεν θέλουν να εκφραστεί η λαϊκότητα, να συγκροτηθεί ο λαός, και να δημιουργηθεί η εθνολαϊκότητα, δηλαδή ένα μεγάλο εθνικό – κοινωνικό μπλοκ που θα οικοδομήσει μια διέξοδο για τη χώρα στις περίπλοκες και δύσκολες σημερινές συνθήκες.
Η φασιστική Χ.Α. με τη μορφή που τη γνωρίσαμε μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο αγώνας για να συγκροτηθούν οι υποτελείς τάξεις και στρώματα της κοινωνίας σε λαό συνεχίζεται και είναι σπουδαίας σημασίας για την ίδια την ύπαρξη της χώρας και της κοινωνίας.
