Υπήρξε προηγούμενο «ιδιοκτησίας λαών» στην Ιστορία;
Ναι, από τους Ρωμαίους, από την ύστερη περίοδο της (άγριας) δημοκρατίας τους έως την πτώση τους.
Πριν από αυτούς, οι λαοί είχαν (ή υφίσταντο) πολιτεύματα μοναρχικά, ολιγαρχικά, τυραννικά, δημοκρατικά, είχαν δηλαδή ηγεμόνες ή ηγέτες, αλλά όχι ιδιοκτήτες.
Οι Ρωμαίοι όταν άρχισαν να μπαίνουν στο ζενίθ της επέκτασής του (imperium) προχώρησαν στο βήμα της ιδιοκτησίας –για έναν χρόνο– της κάθε «επαρχίας» (όπως ονόμαζαν τις χώρες που κατακτούσαν ή προσέδεναν στο άρμα τους).
Αυτές οι χώρες, υποταγμένες ή «σύμμαχες», διατηρούσαν, οι περισσότερες, τα προγενέστερα πολιτεύματά τους ή τον μανδύα τους, αλλά όλες δέχονταν ως ύπατη εξουσία έναν ενιαύσιο ανθύπατο ή έναν (ενίοτε πιο εκτεταμένης διάρκειας) έπαρχο.
Ο εν λόγω Ρωμαίος αξιωματούχος είχε λοιπόν για έναν χρόνο (τον επόμενο χρόνο ο επόμενος αξιωματούχος) το δικαίωμα να διοικήσει (δηλαδή να λεηλατήσει, κι εξ αυτού νομίμως να πλουτίσει) την επαρχία του κατά το δοκούν. Ήταν δηλαδή ο ιδιοκτήτης της επαρχίας και του λαού της.
Πολίτες ήταν οι Ρωμαίοι, όλοι οι άλλοι (έως το διάταγμα του Καρακάλλα) ήταν υπήκοοι. κάποιοι εξ αυτών των υπηκόων προσέφευγαν ενίοτε στη Ρώμη να «βρουν το δίκιο τους», άλλοτε το έβρισκαν κι άλλοτε δεν «τους έβρισκαν» πουθενά πλέον –όμως, και τα δύο είδη παραδίδονταν στον επόμενο ανθύπατο, έπαρχο, διοικητή– Roma locuta, causa finite, η Ρώμη απεφάνθη, η υπόθεση έκλεισε.
***
Οι Ρωμαίοι λοιπόν «αναβάθμισαν» το σύστημα ηγεμονίας (κάθε τύπου) σε σύστημα ιδιοκτησίας – επαρχιών και λαών, πληθυσμών. Αυτό το σύστημα άρχισε να μην αποδίδει (οι αξιωματούχοι αποδεικνύονταν όλο και πιο λαίμαργοι εις βάρος και της ίδιας της Ρώμης) η οποία ανέλαβε (με το διάταγμα του Καρακάλλα) να βάλει τάξη στα πράγματα, υπέρ της συνολικής, θεσμικής –κρατικής βουλιμίας πλέον– (και) ώστε οι εμφύλιοι της αριστοκρατίας να γίνονται για άλλους «ευγενέστερους» και πιο λειτουργικούς λόγους.
………….
Από την πολιτική ιδιοκτησίας των λαών της Ρώμης, απέμεινε η πολιτική ιδιοκτησίας των πολιτών (κι όχι μόνον των δούλων) στα λατιφούντια. Πράγμα που συνεχίστηκε και σηματοδότησε την έναρξη του Μεσαίωνα μετά την αργή κατάρρευση της Ρώμης στη Δύση (στην οποία κατάρρευση τα λατιφούντια σφόδρα συνέβαλαν).
Η δεύτερη λοιπόν περίοδος ιδιοκτησίας λαών, εθνών, ανακατεμένων εθνών, πληθυσμών κατατμημένων αναλόγως της ιδιοκτησίας της γης, χαρακτήρισε τον πρώιμο, μέσο και ύστερο Μεσαίωνα – τη φεουδαρχία.
Μπορεί ο φεουδάρχης να λογοδοτούσε σε έναν ηγεμόνα (βασιλιά, δούκα κ.λπ.) ή να γινόταν ηγεμόνας ο ίδιος, αλλά στο φέουδό του οι άνθρωποι τού ανήκαν, δούλοι, δουλοπάροικοι, ενοικιαστές, άγρια ζώα, τεχνίτες, εργάτες, έμποροι, διασκεδαστές, γραμματικοί, ιερείς – όλοι! Ήταν, ο φεουδάρχης, ιδιοκτήτης ανθρώπων, ερμήνευε τον νόμο, ως άλλος καδής, δημιουργούσε νόμο και, με τις ευλογίες της Καθολικής Εκκλησίας (καθώς και των ανερχόμενων στη συνέχεια ηγεμόνων) ήταν στη γη του ο Θεός και είχε εξουσία ζωής ή θανάτου στους ανθρώπους της ιδιοκτησίας του.
……………..
Το σύστημα αυτό μπήκε με την Αναγέννηση σε μια αργή κατάρρευση που ολοκληρώθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση – χωρίς να εξαλειφθεί εντελώς έως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Ρωσία, Οθωμανική Αυτοκρατορία)
***
Σήμερα, για τρίτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας, επιχειρείται η επαναφορά της ιδιοκτησίας λαών από τους Δυνατούς (Πολυεθνικές) – αδιαμεσολάβητα. Προς τούτο εργάζονται υπερεθνικές ομάδες –είτε στο σκοτάδι, είτε σε κοινή θέα– καθώς και η woke ατζέντα φθείροντας η τελευταία όσες ταυτότητες θα μπορούσαν να αντισταθούν σε αυτήν τη διαδικασία (εθνικές, ταξικές, πολιτισμικές).
Έως τώρα οι εκλεγμένοι (εκλεκτοί των Δυνατών) ασκούσαν την εξουσία, ηγεμόνευαν για χάρη τους, είτε μέσω των αντιπροσωπευτικών συστημάτων είτε μέσω των αυταρχικών. Έτσι όμως κατάντησαν τιτουλάριοι, άδεια πουκάμισα, σε μια εποχή τερατώδους αναδιανομής της νομής των πόρων, με αποτέλεσμα οι Δυνατοί να επιδιώκουν μια αδιαμεσολάβητη σχέση με τους πολίτες, στο σχήμα «φεουδάρχης-κολίγοι». Και αυτό με τη συναίνεση των κολίγων, ώστε η «νέα» σχέση να καταστεί και να καθίσταται κατά το δυνατόν ασφαλής.
Οι ηγέτες-μαριονέτες των Δυνατών, συστημικοί και αντισυστημικοί, οδηγούν πλέον στην ιδιοκτησία των νέων φεουδαρχών τους λαούς και τις κοινωνίες.
Με την αρωγή της τεχνητής νοημοσύνης –τα νέα Ιερατεία, τα οποία διαθέτουν επειδή κατέχουν, οι νέοι φεουδάρχες, εύκολα να προχωρήσουν στις «πολεμικές οικονομίες»– το ίδιο ακριβώς δηλαδή που έκαναν και οι παλιοί φεουδάρχες
οδηγώντας διαρκώς τους λαούς (τους) στα σφαγεία…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
10•IV•2024
