Της Λόλας Σκαλτσά. A, θα σας θυμώσω κ. Στουρνάρα μου! Σας αγαπώ, σας εκτιμώ, αλλά ώς εδώ!
Είπαμε, να είστε επιεικής μαζί μας, να φροντίσετε τις ευπαθείς ομάδες, μέρες που ‘ναι, να κάνετε μια αξιοπρεπή κοινωνική πολιτική, αλλά αυτό το πράγμα έχει πλέον ξεφύγει. Μα, επιτέλους, κρατήστε και τίποτα για σας. Γιορτές έρχονται! Δεν θέλατε να έχετε το κατιτί σας, να κάνετε το ρεβεγιόν σας, να πάτε ένα ταξίδι στην Ελβετία, βρε αδελφέ… Πού να τα βρείτε κι εσείς; Εργαζόμενος άνθρωπος είστε και μάλιστα σκληρά εργαζόμενος.
Δεν ξέρετε πόσο σας καταλαβαίνω, πόσο νιώθω το άγχος σας, την αγωνία σας προκειμένου να μαζέψετε χρήματα για να σώσετε την πατρίδα μου. Ώρες ατέλειωτες πάνω σε μελέτες, ταξίδια, συναντήσεις με τους εταίρους μας, γεύματα εργασίας, πολύωρες διαπραγματεύσεις με τους Νομπελίστες-ειρηνοποιούς ομολόγους σας… Τόσος κόπος κι όλα αυτά, παρακαλώ, γιατί; Μόνο για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Κι αυτοί οι άθλιοι οι συμπολίτες μου να μην το κατανοούν…
Να, προχτές, κατηφόριζα προς την οδό Αριστείδου, στη ΔΕΗ. Περνώντας μπροστά από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο άκουσα φωνές, κόσμος πολύς μαζεμένος, στην αρχή νόμιζα πως ήταν γιορτή χριστουγεννιάτικη, αλλά γελάστηκα. Προσπέρασα, όπως κάθε πολίτης που σέβεται τον εαυτό του, και έφτασα μπροστά στη ΔΕΗ. Ο κακός χαμός! Τεράστιες ουρές που έφταναν ώς έξω, το πεζοδρόμιο, αδιαφορώντας για τη βροχή που δυνάμωνε όσο περνούσε η ώρα. Κόσμος που περίμενε σκυθρωπός για να πληρώσει(;) τους λογαριασμούς του, κάποιοι που ήθελαν (όπως κι εγώ) να κάνουν διακανονισμό.
Κάθησα και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου. Μπράβο, σκέφτηκα, ούτε φωνές, ούτε διαμαρτυρίες. Αυτό είναι πολιτισμός! Ηθικό, νόμιμο, όλα ένα πακέτο. Ο υπάλληλος-εργολάβος που διεκπεραίωνε τους διακανονισμούς φαινόταν πως γνώριζε καλά τη δουλειά του. Όχι πολλά-πολλά με τους συνδρομητές, καθαρές και ξάστερες κουβέντες. «Κύριέ μου δεν γίνεται, θα σας το κόψουμε το ρεύμα. Και πολύ αργήσαμε, βλέπετε είχαμε πολλή δουλειά τελευταία. Λυπάμαι, αλλά είμαστε επιχείρηση εδώ, όχι ίδρυμα…». Ο κύριος, μουσκεμένος και σε πλήρη απόγνωση, έσκυψε το κεφάλι, μια και οι δικαιολογίες δεν χωρούσαν μπρος στον εθνικό μας στόχο και έφυγε. Τι κι αν είχε μικρά παιδιά, τι κι αν είχε άρρωστο άνθρωπο στο σπίτι, τι κι αν κάνει κρύο…
Την ίδια στιγμή μια καθωσπρέπει ηλικιωμένη κυρία, απομακρυνόμενη από το γραφείο του ζηλωτή υπαλλήλου φώναξε «μωρέ τι μας λες, ο Στουρνάρας, χαράς το καθίκι!».
