Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Ο Γολγοθάς για τους εργαζόμενους στο χώρο των media στρώθηκε. Μετά το κύμα απολύσεων, μειώσεων αμοιβών, προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας, υποχρεωτικών αποχωρήσεων ή πληρωμή με «μαύρα», οι ιδιοκτήτες των Μέσων έραναν με βάγια τις συνδικαλιστικές ενώσεις.
Η υπογραφή κλαδικών συμβάσεων, είπαν οι… Καίσαρες των media, προϋποθέτει την αποδοχή μειώσεων στους μισθούς από 10% (το λιγότερο) ως και 30%. Τη μείωση ή και πλήρη κατάργηση της αμοιβής για την εργασία της Κυριακής. Το κυλιόμενο 8ωρο που στην πράξη γίνεται 12ωρο. Όλα αυτά θα έχουν ισχύ για τα επόμενα 5 ή 4 χρόνια. Και σαν επιμύθιο στην απόλυτα μνημονιακή πολιτική που υιοθετούν και καθοδηγούν τα περίφημα διαπλεκόμενα της χώρας, οι «απόστολοι» του συνδικαλισμού στα ΜΜΕ θα κληθούν γονυπετείς στα σκαλιά της κυβέρνησης της τρόικας να δώσουν όχι μόνο τη συναίνεσή τους, αλλά και την απαίτησή τους να διασωθούν οι εταιρίες των μιντιαρχών αρχόντων με κάθε κόστος. Κι αυτό προωθείται πριν από όλα με τη θυσία μεγάλου μέρους των θέσεων εργασίας, αφού οι εταιρίες media μετά την περίοδο της οριζόντιας συγκέντρωσης των Μέσων τους, σχεδιάζουν και στοχεύουν στη διατήρηση της παντοδυναμίας τους με τις περίφημες συγχωνεύσεις και την κάθετη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των ξεχωριστών Μέσων που διαθέτουν.
Σε αυτό το τοπίο, αυτόν τον Γολγοθά μένει να διαβούν οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους των Μέσων αμέσως μετά την Ανάσταση. Το Alter όπου η πληρωμή του δώρου του Πάσχα φαντάζει σαν «αντίδωρο» ανθρωπιστικής βοήθειας στους πεινασμένους εργάτες της τηλεοπτικής γαλέρας με ηγέτες Γραμματείς και Φαρισαίους του τηλεοπτικού βασιλείου, θα είναι η πρώτη μεγάλη έκρηξη της φούσκας των ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι στην περίπτωση του καναλιού χρησιμοποιήθηκαν σαν ασπίδα προστασίας των εκδοτών και ιδιοκτητών, τους εκμεταλλεύτηκαν και τους εκμεταλλεύονται ως την ύστατη στιγμή σε ένα σκληρό παζάρι συμφερόντων ανάμεσα σε πρώην συνεργάτες που «μαζί τα έφαγαν» όλη τη προηγούμενη περίοδο. Οι εργαζόμενοι με κύρια την ευθύνη των συνδικαλιστικών σωματείων, προεξάρχουσας της Ένωσης των δημοσιογράφων εξ αρχής δεν διαχώρισαν τη θέση τους, δεν έθεσαν τα δικά τους «συμφέροντα» έναντι των συμφερόντων των αφεντικών τους και έτσι να διαπραγματευτούν για τους μισθούς και τη δουλειά τους. Αντιθέτως, συνέδεσαν την εργασιακή τους τύχη με το κέρδος των ιδιοκτητών, που στην περίπτωση του Alter σημαίνει να γλιτώσουν κυριολεκτικά από κάθε ευθύνη από (και για) το ναυάγιο, όσοι ευθύνονται για αυτό.
Και να ’ταν μόνο το Alter. Ακολουθούν στη συνέχεια κι άλλες «εκρήξεις» από μικρές ή μεγάλες… φούσκες των Μέσων. Τη βαλβίδα απασφάλισης ή ασφάλισής τους για την επόμενη μέρα των media κρατάνε οι Τράπεζες και το νέο κεφάλαιο που δείχνει ενδιαφέρον για τα δικά του συμφέροντα, να στηρίξει τους παραδοσιακούς και απόλυτα υπεύθυνους για την κατάρρευση των εταιριών τους ιδιοκτήτες και μετόχους.
Και τι άραγε κάνουν για όλα αυτά οι συνδικαλιστές; Στην περίπτωση της ΕΣΗΕΑ συσκέψεις για τις επικείμενες εκλογές! Στο ρημαγμένο τοπίο των Μέσων το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων διαβουλεύεται για τους υποψήφιους στις εκλογές που θα γίνουν στο τέλος Μαΐου. Αυτό είναι το ενδιαφέρον τους και για ορισμένους πολύ συγκεκριμένους, η ενασχόληση τους αρχίζει και τελειώνει στο πώς θα υποστηρίξουν τα αφεντικά των media για την όσο πιο ανώδυνη μετάβασή τους στην νέα εποχή των Μέσων.
