Ζούμε ιστορικά την πρώτη γενοκτονία σε κοινή θέα. Προσέξτε, δεν είναι απλά ζήτημα καταγγελίας ή αποτροπιασμού. Τη στιγμή που σφαγιάζονται, λιμοκτονούν, βομβαρδίζονται άμαχοι· τη στιγμή που οι εγκληματίες πολέμου βγαίνουν και δηλώνουν ξεδιάντροπα ότι θα εξοντώσουν όλα τα παιδιά, γιατί αυτά αύριο θα πολεμήσουν ενάντια στο Ισραήλ· τη στιγμή που οι δολοφόνοι φορούν μπλούζες που δείχνουν να είναι στο στόχαστρο μία έγκυος Παλαιστίνια και περηφανεύονται ότι με μια βολή σκοτώνουν 2 (γυναίκα και έμβρυο που κυοφορείται)… συμβαίνει και κάτι άλλο.
Η μετάδοση σε ζωντανή εικόνα, ο «βομβαρδισμός» εικόνων τρόμου και δυστυχίας, έχει κι άλλα αποτελέσματα. Τραυματίζει τον ψυχισμό, εθίζει στη φρίκη. Αυτός ο «εθισμός στον τρόμο» στοχεύει να δημιουργήσει μια ψυχολογική και κοινωνική απευαισθητοποίηση απέναντι σε εικόνες πολέμου, γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων. Στοχεύει να δημιουργήσει μια παραλυτική αδράνεια, να απλώσει τον κυνισμό ως στάση, την απώλεια ικανότητας αντίδρασης, την «κοινωνικοποίηση» της φρίκης.
Ο εθισμός στον τρόμο καλλιεργείται συστηματικά από πολιτικά συστήματα και ΜΜΕ. Σε πολιτικό επίπεδο, χρησιμοποιείται για χειραγώγηση: οι άνθρωποι που διαρκώς παρακολουθούν (καταναλώνουν) την καταστροφή χωρίς να αντιδρούν, είναι πιο εύκολο να παραιτηθούν από την ιδιότητα του ενεργού πολίτη.
Ο εθισμός στον τρόμο χρησιμοποιείται ως μηχανισμός αδρανοποίησης. Να χαθεί η σκέψη, να μην αναλαμβάνει ο πολίτης καμία ευθύνη. Η απάθεια, η συνήθεια στον τρόμο είναι θανάσιμα εργαλεία απέναντι στην κοινωνικότητα και την ενεργοποίηση του πολίτη. Οι ειδικοί θα μιλήσουν και για το φαινόμενο «compassion fatigue», δηλαδή την «κόπωση της ενσυναίσθησης». Δεν είναι αδιαφορία, αλλά αδυναμία να συνεχίσεις να νοιάζεσαι όταν όλα φαίνονται χαμένα.
Πολιτικά όμως μιλώντας, ζούμε ιστορικά την πρώτη γενοκτονία σε κοινή θέα. Έχουν γίνει πολλές τους τελευταίους 2-3 αιώνες, είναι όμως η πρώτη που βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε. Μας περικυκλώνει άμεσα, χωρίς να κρύβεται, χωρίς να κρατά προσχήματα. Η φρίκη και το τέρας είναι επί σκηνής. Δεν υπάρχει καμία αυλαία να καλύπτει, κανένα πέπλο να συσκοτίζει. Σφάζουμε, εξοντώνουμε, δείχνουμε την ισχύ στην πιο αποτρόπαια μορφή της, και θα το αποδεχτείτε θέλετε δεν θέλετε. Καλύτερα να το συνηθίσετε, και να ξέρετε ότι δεν σταματάμε μπροστά σε τίποτα. Είμαστε μηχανή εξόντωσης ανίκητη, θηριώδης. Εξολοθρεύουμε κάθε τι, κάθε άνθρωπο που μας φαίνεται επικίνδυνος ή στρέφεται εναντίον μας. Δεν υπάρχει κανένα δίκαιο που να σεβόμαστε. Είμαστε εξολοθρευτές! Είμαστε περιούσιος «λαός»! Είμαστε ανώτεροι σε όλα, και οι Παλαιστίνιοι είναι υπάνθρωποι, κατσαρίδες που πρέπει να εξολοθρεύσουμε.
Από κοντά κι ο Τραμπ, να δηλώνει: «Θα κάνω τη Γάζα Ριβιέρα. Δική μου»!
Πίσω από τον τρόμο έρχεται η υποκρισία της «συλλογικής Δύσης» που στηρίζει, τροφοδοτεί και εξοπλίζει το σιωνιστικό Ισραήλ, η διαφθορά των αραβικών καθεστώτων που δεν κάνουν τίποτα (αν δεν συνεργάζονται με τους σφαγείς), η υπολογισμένη «ψυχραιμία» Κινέζων και Ρώσων, οι τζουτζέδες τύπου ελληνικής κυβέρνησης που ιδρώνουν να είναι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», και όσοι αναμασούν το «υπερβολική η αντίδραση του Ισραήλ, αλλά το χρειαζόμαστε ως σύμμαχο απέναντι στην Τουρκία».
Θα το ξαναπούμε: Σε όλο τον κόσμο ανεμίζει η σημαία της Παλαιστίνης. Είναι ίσως μια από τις 3-4 πιο γνωστές σημαίες στον πλανήτη. Είναι η σημαία ενός λαού που αγωνίζεται για την Πατρίδα του, τον Τόπο που του άρπαξαν, την Ελευθερία που του στερούν. Ανεμίζει αυτή η σημαία όχι από Παλαιστίνους, αλλά από πολίτες που βλέπουν τη φρίκη και αντιδρούν. Την ανεμίζουν μέχρι και Εβραίοι ειρηνιστές. Πρόσφατα τη σηκώνουν δειλά και ορισμένοι σαν φύλλο συκής, για να κρύψουν τις ευθύνες που έχουν απέναντι στο Ισραήλ και τα εγκλήματά του (βλ. ευρωπαϊκή παγκοσμιοποιητική και αντιρωσική αριστερά).
Η απομόνωση και η κατακραυγή ενάντια στο σιωνιστικό Ισραήλ και τις ναζιστικές μεθόδους του είναι ένας δείκτης ότι υπάρχουν αντισώματα, ισχυρά αντισώματα απέναντι στους νέους μηχανισμούς χειραγώγησης, προπαγάνδας, πλύσης εγκεφάλου. Το δίκιο, η ελευθερία, η δικαιοσύνη δεν μπορούν να αφαιρεθούν από τις ψυχές των ανθρώπων. Χρέος μας, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, είναι να σταματήσουμε άμεσα τη γενοκτονία στη Γάζα. Να μην συνηθίσουμε στον τρόμο, να μην αποδεχθούμε τετελεσμένα.
Κλείνουμε με στίχους του παλαιστίνιου ποιητή Σαμίχ αλ-Κάσιμ (1939-2014):
Θα μείνουμε εδώ,
σαν έναν αγκάθι στον λαιμό των εχθρών μας·
σαν πέτρα σε έναν ποταμό που αρνείται να παρασυρθεί·
σαν ελαιόδεντρο που ριζώνει κόντρα στον άνεμοΊσως από τις νύχτες μου να σβήσει κάθε φως,
ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί.
Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούργιο ρούχο στη γιορτή,
ίσως στις μέρες μου καρφώσεις τον σταυρό.
Αλλά δεν παζαρεύω, κι ως τον ύστατο
χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι.
