Είναι η κοινωνική Αριστερά, είναι οι ανένταχτοι, είναι οι Φεραίικη αριστεροί, αυτοί που πολλά χρόνια αγωνιούσαν, Κυριακή βράδυ, εάν ο τότε Συνασπισμός, θα ξεπεράσει το 2,9% και θα πάει στο 3%.
Είναι οι αριστεροί, οι οποίοι επί πολλά χρόνια δίναν τους δικούς τους αγώνες σε δήμους, σε κοινότητες, σε σωματεία, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, σε χώρους εργασίας, σε χώρους πνευματικούς, και είναι ο κόσμος της Aριστεράς, η κοινωνική, η ανένταχτη, η ψυχική Aριστερά, η οποία οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το εκλογικό ιστορικό ρεκόρ και έβαλε την Ελλάδα στον ιστορικό χάρτη της μεταπολιτικής Ευρώπης, πλάι στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Μπερλιγκουέρ, της δεκαετίας του ’70, μας έκανε να θυμηθούμε την ΕΔΑ του 1958, μας έκανε να ξαναθυμηθούμε τη χαμένη άνοιξη της δεκαετίας του ’60, τις διαψευσμένες ελπίδες του ’81.
Και μέσα από το φόβο και την απόγνωση της Ελλάδας του 2012, μιας κοινωνίας εν καταστροφή, να ξαναρχίσουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας και να ελπίζουμε. Νομίζω ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας, είναι μια καταστροφή σε πρόοδο και αυτός ο άγγελος της Ιστορίας που φτερούγησε στις 6 Μαΐου και στις 17 Ιουνίου, είναι ένας άγγελος, όπως τον περιγράφει ο Μπένγιαμιν, με διπλό σήμα. Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, μπορεί να είναι ερείπια, αλλά αυτό που έρχεται από την πλευρά του παραδείσου, ο άνεμος μπορεί να είναι αυτός που θα μας κάνει να ξαναξεδιπλώσουμε τα φτερά μας και να ανταποκριθούμε στην ιστορική πρόκληση. Ιστορική πρόκληση αυτή την στιγμή, είναι η διάσωση της χώρας, είναι η διάσωση της Ελλάδας, είναι η διάσωση των Ελλήνων, είναι η διάσωση του δημοκρατικού κράτους που διαλύεται, είναι η διάσωση αυτού που νομίσαμε ότι είμαστε και δεν είμαστε πλέον.
Η Ελληνική Αριστερά, η κοινωνική, η ιστορική, η ψυχική Αριστερά, έχει το τεράστιο ιστορικό καθήκον να σώσει την Ελλάδα. Και εάν τη σώσει, αλλάζει η ιστορική καμπή προς τα ερείπια και πηγαίνει προς το όνειρο. Έχει δίκιο ο Α. Τσίπρας ότι μας παρακολουθεί η Ευρώπη, μας παρακολουθούν οι Αμερικάνοι, μας παρακολουθούν οι Λατινοαμερικάνοι. Το κοινωνικό εργαστήρι το οποίο εξελίσσετο όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια προς την δυστοπία, μπορεί να πάει προς κάπου αλλού. Μπορεί να πάει προς τη Δικαιοσύνη, μπορεί να πάει προς μια νέου τύπου ευημερία και αυτός είναι ο ρόλος αυτής της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που είναι η πιο μοντέρνα κοινωνική και πολιτική δύναμη στην Ελλάδα αυτή την στιγμή. (…)
Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια, περιθωριοποιημένη, αυτάρεσκη, μικροεξουσιομανής, αποκομμένη από ό,τι άλλαζε στην κοινωνία, δεν πρόλαβε να αντιληφθεί τις νέες ταξικότητες, τα νέα κοινωνικά υποκείμενα. Δεν κατάλαβε ότι η εργασία εδώ και πολλά χρόνια είχε μπει στο χώρο της επισφάλειας. Ήταν μια Αριστερά που πιο πολύ νοιαζόταν το δημόσιο υπάλληλο και όχι το παιδί με το πτυχίο που έκανε ντελίβερι. Άργησε να τα πάρει χαμπάρι. Τα έχει πάρει όμως είδηση. Τώρα αισθάνεται όλες τις φωνές. Είναι η Αριστερά, επίσης, που είχε λησμονήσει λίγο την μεγάλη πατριωτική της παράδοση.
Τις μεγάλες παραδόσεις και του ελληνικού λαού και των ευρωπαϊκών, πατριωτικών, δημοκρατικών κινημάτων.
Ήταν, επίσης, μια Αριστερά που είχε ξεχάσει, γιατί είχε ηττηθεί ψυχοπνευματικά, ιδιαίτερα μετά τις πτώσεις τις ιστορικές του ’89, ότι στο τέλος του 20ού αιώνα και στην αρχή του 21ου, η έννοια της προόδου και η έννοια του πλούτου δεν ήταν η ίδια με τον ντετερμινισμό του 19ου αιώνα και του 20ού.
Όταν μιλάμε σήμερα για πρόοδο, πρέπει να μιλάμε για άλλη πρόοδο. (…) Πρόοδος δεν είναι η διαρκής συσσώρευση, δεν είναι η μεγέθυνση. Πλούτος, είναι ο δημόσιος πλούτος, είναι το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, ο δημόσιος χώρος. Δεν είναι η ατομική χλιδή, δεν είναι η κατανάλωση. Αυτά είναι υποδούλωση, αυτά είναι υποτέλεια.
Και κλείνω αναφερόμενος στο βαρύ ιστορικό που είπε ο Λουκάς Αξελός: Ένα μεσογειακό, ευρωπαϊκό «ριζορτζιμέντο» μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα. Μια ηθική και πολιτική αναγέννηση μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα. (…)
Και μέσα από το φόβο και την απόγνωση της Ελλάδας του 2012, μιας κοινωνίας εν καταστροφή, να ξαναρχίσουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας και να ελπίζουμε. Νομίζω ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας, είναι μια καταστροφή σε πρόοδο και αυτός ο άγγελος της Ιστορίας που φτερούγησε στις 6 Μαΐου και στις 17 Ιουνίου, είναι ένας άγγελος, όπως τον περιγράφει ο Μπένγιαμιν, με διπλό σήμα. Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, μπορεί να είναι ερείπια, αλλά αυτό που έρχεται από την πλευρά του παραδείσου, ο άνεμος μπορεί να είναι αυτός που θα μας κάνει να ξαναξεδιπλώσουμε τα φτερά μας και να ανταποκριθούμε στην ιστορική πρόκληση. Ιστορική πρόκληση αυτή την στιγμή, είναι η διάσωση της χώρας, είναι η διάσωση της Ελλάδας, είναι η διάσωση των Ελλήνων, είναι η διάσωση του δημοκρατικού κράτους που διαλύεται, είναι η διάσωση αυτού που νομίσαμε ότι είμαστε και δεν είμαστε πλέον.
Η Ελληνική Αριστερά, η κοινωνική, η ιστορική, η ψυχική Αριστερά, έχει το τεράστιο ιστορικό καθήκον να σώσει την Ελλάδα. Και εάν τη σώσει, αλλάζει η ιστορική καμπή προς τα ερείπια και πηγαίνει προς το όνειρο. Έχει δίκιο ο Α. Τσίπρας ότι μας παρακολουθεί η Ευρώπη, μας παρακολουθούν οι Αμερικάνοι, μας παρακολουθούν οι Λατινοαμερικάνοι. Το κοινωνικό εργαστήρι το οποίο εξελίσσετο όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια προς την δυστοπία, μπορεί να πάει προς κάπου αλλού. Μπορεί να πάει προς τη Δικαιοσύνη, μπορεί να πάει προς μια νέου τύπου ευημερία και αυτός είναι ο ρόλος αυτής της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που είναι η πιο μοντέρνα κοινωνική και πολιτική δύναμη στην Ελλάδα αυτή την στιγμή. (…)
Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια, περιθωριοποιημένη, αυτάρεσκη, μικροεξουσιομανής, αποκομμένη από ό,τι άλλαζε στην κοινωνία, δεν πρόλαβε να αντιληφθεί τις νέες ταξικότητες, τα νέα κοινωνικά υποκείμενα. Δεν κατάλαβε ότι η εργασία εδώ και πολλά χρόνια είχε μπει στο χώρο της επισφάλειας. Ήταν μια Αριστερά που πιο πολύ νοιαζόταν το δημόσιο υπάλληλο και όχι το παιδί με το πτυχίο που έκανε ντελίβερι. Άργησε να τα πάρει χαμπάρι. Τα έχει πάρει όμως είδηση. Τώρα αισθάνεται όλες τις φωνές. Είναι η Αριστερά, επίσης, που είχε λησμονήσει λίγο την μεγάλη πατριωτική της παράδοση.
Τις μεγάλες παραδόσεις και του ελληνικού λαού και των ευρωπαϊκών, πατριωτικών, δημοκρατικών κινημάτων.
Ήταν, επίσης, μια Αριστερά που είχε ξεχάσει, γιατί είχε ηττηθεί ψυχοπνευματικά, ιδιαίτερα μετά τις πτώσεις τις ιστορικές του ’89, ότι στο τέλος του 20ού αιώνα και στην αρχή του 21ου, η έννοια της προόδου και η έννοια του πλούτου δεν ήταν η ίδια με τον ντετερμινισμό του 19ου αιώνα και του 20ού.
Όταν μιλάμε σήμερα για πρόοδο, πρέπει να μιλάμε για άλλη πρόοδο. (…) Πρόοδος δεν είναι η διαρκής συσσώρευση, δεν είναι η μεγέθυνση. Πλούτος, είναι ο δημόσιος πλούτος, είναι το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, ο δημόσιος χώρος. Δεν είναι η ατομική χλιδή, δεν είναι η κατανάλωση. Αυτά είναι υποδούλωση, αυτά είναι υποτέλεια.
Και κλείνω αναφερόμενος στο βαρύ ιστορικό που είπε ο Λουκάς Αξελός: Ένα μεσογειακό, ευρωπαϊκό «ριζορτζιμέντο» μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα. Μια ηθική και πολιτική αναγέννηση μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα. (…)
Σχόλια
