Η ακρόαση για τη γνωμοδότηση που ζήτησε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ από το Διεθνές Δικαστήριο όσον αφορά τα αποτελέσματα της κατοχής των Παλαιστινιακών Εδαφών, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, από το Ισραήλ, συνεχίζεται από τη Δευτέρα. Πρόκειται για διαδικασία που είχε προγραμματιστεί πριν ξεσπάσει η τωρινή σύγκρουση, και είναι ξεχωριστή από την πρόσφατη προσφυγή της Νότιας Αφρικής κατά του Ισραήλ για γενοκτονία. Στην τρέχουσα ακρόαση, περί της κατοχής, 52 κράτη υπέβαλαν υπομνήματα, και τα περισσότερα μίλησαν και στη διαδικασία. Εξ αυτών μόνο δύο, οι ΗΠΑ και οι Νήσοι Φίτζι, υποστηρίζουν ότι το Διεθνές Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να αποφανθεί –ενώ του το ζητά ο ΟΗΕ!– και, «επικουρικά», ότι η κατοχή του Ισραήλ είναι νόμιμη διότι… «υφίσταται ειρηνευτική διαδικασία».
Οι 52 παρεμβάσεις, συν τα επιπλέον υπομνήματα από διεθνείς οργανισμούς, όλα καταδικαστικά για το κατοχικό κράτος, αποτελούν τον μεγαλύτερο αριθμό που κατατέθηκε ποτέ σε διαδικασία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Τα κράτη που έκαναν τοποθετήσεις, από την Κίνα και τη Βολιβία μέχρι το Βέλγιο και την Ιαπωνία, πήραν τον λόγο την ώρα που διεξάγεται η γενοκτονία στη Γάζα. Με εντυπωσιακά εμπεριστατωμένο τρόπο παρουσίασαν τα νομικά επιχειρήματα της προφανούς παρανομίας της κατοχής, τα δεινά των Παλαιστίνιων, και φυσικά το κεντρικό ανθρώπινο-πολιτικό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, χωρίς την οποία δεν υφίσταται κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ύπαρξη. Πολλά κράτη (ανάμεσά τους η Ολλανδία και η Κίνα) τόνισαν το δικαίωμα στην αντίσταση, περιλαμβανομένης της ένοπλης αντίστασης, για την αποτίναξη της κατοχής. Οι περισσότερες χώρες τόνισαν ότι το βασικό εμπόδιο στην ειρήνη είναι η κατοχή.
Εκκωφαντική σιωπή
Η Ελλάδα έλειπε, όπως και η Κύπρος, ενώ 50 χώρες, κοντινές και μακρινές, αυτού ή του άλλου μπλοκ ή ενδιάμεσες, κατέθεσαν μια δήλωση που καταγράφηκε για πάντα, σε μια στιγμή αδιανόητης βιαιότητας του Ισραήλ. Η Ελλάδα είχε να πει πολλά, και όχι μόνο για την υποστήριξη των αρχών του διεθνούς δικαίου, που ελπίζει να περιφρουρήσουν και τα δικά της δίκαια. Ούτε μόνο επειδή όταν υπάρχουν σοβαρές παραβιάσεις του δικαίου όλες οι χώρες είναι υπεύθυνες να δράσουν. Υπήρχε ένας επιπλέον λόγος: η προσδοκία και από τους λαούς της περιοχής ότι η Ελλάδα θα μιλήσει τουλάχιστον για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Παλαιστίνης. Δεν υπήρξε όμως ούτε καν το ελάχιστο, η υπεράσπιση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων – το οποίο αφέθηκε μόνο του να μιλήσει για έγκλημα πολέμου. Επίσης, Ελλάδα και Κύπρος θα έπρεπε να μιλήσουν για το έγκλημα της μακροχρόνιας κατοχής – για ευνόητους λόγους.
Δεν είναι όλες οι χώρες τίμιοι υποστηρικτές του δικαίου, έκαναν όμως τη δουλειά που απαιτεί η νομική και πολιτική τεκμηρίωση, και δεν φοβήθηκαν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Μπορεί να μην αλλάζει κάτι άμεσα, και αυτή τη στιγμή το Ισραήλ να βομβαρδίζει και τη Ράφα, κλιμακώνοντας την εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία. Ίσως επίσης να ενδιαφερόμαστε για το διεθνές δίκαιο επειδή η διεθνής κινητοποίηση για την Παλαιστίνη είναι έντονη, αλλά όχι πολιτικά και διεθνικά οργανωμένη για να επιβάλει από μόνη της αλλαγές. Ίσως πάλι να «αρπαζόμαστε» από τις διαδικασίες του Διεθνούς Δικαστηρίου επειδή το έγκλημα έχει φτάσει σε ακραίο βαθμό… Το ζήτημα είναι πως υποχρέωση της Ελλάδας και της Κύπρου (όχι μόνο για λόγους αρχών!) ήταν να καταδικάσουν το έγκλημα της κατοχής, και να υπερασπιστούν τους χριστιανούς. Οι «δικοί μας» όμως παρέμειναν μουγκοί…
