Το μεγάλο ζήτημα είναι το πως μπορεί να δουλευτεί από μεριάς συνδικαλιστικού κινήματος η προετοιμασία της απεργίας στις 15 Δεκέμβρη, ώστε να αποτελέσει μια νέα αρχή μαζικών αγώνων για μια νικηφόρα απάντηση στη δεύτερη αυτή φάση επιβολής των τροϊκανών επιταγών.
Στο χώρο των δημοσίων υπαλλήλων υπάρχει και έντονη δυσαρέσκεια για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο και έχει εκφραστεί μια αντίθεση, έστω και με ανισομέρειες. Δεν παύει όμως να υπάρχει και μια μεγάλη ανησυχία αλλά και το αίσθημα της ανημποριάς, αν πραγματικά μπορεί να γίνει κάτι και να ανατραπεί αυτή η επίθεση. Κι εκεί είναι που περιμένει κάτι διαφορετικό από τα συνδικαλιστικά όργανα. Κάτι διαφορετικό που όμως δεν είδε εδώ και ένα χρόνο, παρ’ όλες τις συχνές απεργιακές κινητοποιήσεις και παρ’ όλο το πρόσφατο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που δεν στάθηκε στο ύψος των αναγκών.
Είναι λοιπόν αναγκαίο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι δυνάμεις που στέκονται με διαφορετικό τρόπο απέναντι στα όσα συμβαίνουν να κινηθούν ενωτικά και μαζικά μέσα στους χώρους δουλειάς, όχι απλά για να υποστηρίξουν ότι έχουν προτείνει περισσότερες απεργίες από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αλλά για να πείσουν ότι πρόκειται για ένα συνολικό παρατεταμένο αγώνα που θα έχει δυσκολίες, ανηφόρες, μπρος – πίσω, μικρές και μεγάλες μάχες. Ούτε πρόσδεση σε μια ψεύτικη, δήθεν αντιμνημονιακή πολιτική που εκφράζεται στα λόγια από την ΠΑΣΚΕ, η οποία οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις αλλά ούτε και να κλείσουμε τα μάτια στις δυσκολίες, στον κατακερματισμό, στην απαξίωση μορφών και δράσεων από τους συναδέλφους…
Είναι ερώτημα δηλαδή το πόσοι συνδικαλιστές θα περιοδεύσουν σε χώρους δουλειάς να ενημερώσουν αλλά και να αντιμετωπίσουν τις αγωνίες των συναδέλφων, είναι ερώτημα πόσες συνελεύσεις και με ποιά συμμετοχή θα γίνουν ενόψει της απεργίας για να ζυμωθούν ιδέες, προτάσεις, αντιλήψεις, είναι ερωτηματικό αν θα φτάσουν καν και πότε τα υλικά της ΑΔΕΔΥ για την απεργία. Είναι σίγουρο ότι από τις σημερινές πλειοψηφίες δεν θα τεθεί με διαφορετικούς όρους (και δεν μπορούν πια να πείσουν) ότι δεν πρόκειται για την εθιμοτυπική απεργία του σ.κ. με αφορμή τον προϋπολογισμό, δεν θα επιχειρηθεί καν να εξηγηθεί ότι αυτός ο προϋπολογισμός αποτελεί σχέδιο εξόντωσης τους, μισθολογικά, ασφαλιστικά αλλά και στο καθεστώς εργασιακής τους σχέσης.
Να πάρουμε λοιπόν πρωτοβουλίες, συνδικαλιστές εκλεγμένοι στα όργανα, να κινήσουμε τους πρωτοβάθμιους συλλόγους, να προκαλέσουμε συζήτηση μέσα στους χώρους εργασίας, να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα με διάρκεια, να μην υπερασπιστούμε απλά ένα συνδικαλισμό που πέθανε αλλά να προωθήσουμε την ιδέα ενός κινήματος που πρέπει να γεννηθεί γρήγορα στις νέες συνθήκες του Μνημονίου και της τρόικα. Η 15 Δεκέμβρη να είναι ένας σημαντικός σταθμός.
Είναι λοιπόν αναγκαίο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι δυνάμεις που στέκονται με διαφορετικό τρόπο απέναντι στα όσα συμβαίνουν να κινηθούν ενωτικά και μαζικά μέσα στους χώρους δουλειάς, όχι απλά για να υποστηρίξουν ότι έχουν προτείνει περισσότερες απεργίες από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αλλά για να πείσουν ότι πρόκειται για ένα συνολικό παρατεταμένο αγώνα που θα έχει δυσκολίες, ανηφόρες, μπρος – πίσω, μικρές και μεγάλες μάχες. Ούτε πρόσδεση σε μια ψεύτικη, δήθεν αντιμνημονιακή πολιτική που εκφράζεται στα λόγια από την ΠΑΣΚΕ, η οποία οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις αλλά ούτε και να κλείσουμε τα μάτια στις δυσκολίες, στον κατακερματισμό, στην απαξίωση μορφών και δράσεων από τους συναδέλφους…
Είναι ερώτημα δηλαδή το πόσοι συνδικαλιστές θα περιοδεύσουν σε χώρους δουλειάς να ενημερώσουν αλλά και να αντιμετωπίσουν τις αγωνίες των συναδέλφων, είναι ερώτημα πόσες συνελεύσεις και με ποιά συμμετοχή θα γίνουν ενόψει της απεργίας για να ζυμωθούν ιδέες, προτάσεις, αντιλήψεις, είναι ερωτηματικό αν θα φτάσουν καν και πότε τα υλικά της ΑΔΕΔΥ για την απεργία. Είναι σίγουρο ότι από τις σημερινές πλειοψηφίες δεν θα τεθεί με διαφορετικούς όρους (και δεν μπορούν πια να πείσουν) ότι δεν πρόκειται για την εθιμοτυπική απεργία του σ.κ. με αφορμή τον προϋπολογισμό, δεν θα επιχειρηθεί καν να εξηγηθεί ότι αυτός ο προϋπολογισμός αποτελεί σχέδιο εξόντωσης τους, μισθολογικά, ασφαλιστικά αλλά και στο καθεστώς εργασιακής τους σχέσης.
Να πάρουμε λοιπόν πρωτοβουλίες, συνδικαλιστές εκλεγμένοι στα όργανα, να κινήσουμε τους πρωτοβάθμιους συλλόγους, να προκαλέσουμε συζήτηση μέσα στους χώρους εργασίας, να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα με διάρκεια, να μην υπερασπιστούμε απλά ένα συνδικαλισμό που πέθανε αλλά να προωθήσουμε την ιδέα ενός κινήματος που πρέπει να γεννηθεί γρήγορα στις νέες συνθήκες του Μνημονίου και της τρόικα. Η 15 Δεκέμβρη να είναι ένας σημαντικός σταθμός.
* O Δημήτρης Κλεφτοδήμος είναι μέλος του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ.
Σχόλια
