Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Τώρα, που οι «ύποπτοι θαυματοποιοί, έπαψαν να πυροβολούν τις λέξεις» –όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης– «κι έσβησαν τα φώτα της γιορτής» είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δυο απανωτές ήττες και αποδοκιμάστηκε από τον λαό; Τι σημαίνει αυτό; Διότι το θέμα δεν είναι οι εκλογικές ήττες. Το καίριο ζήτημα έγκειται στη ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά.
ΤΟ ΛΑΪΚΟ κίνημα στη μακρά πορεία του, είχε μετρημένες νίκες και περισσότερες αποτυχίες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ το είχε αποσαφηνίσει: «ο δρόμος του σοσιαλισμού –σε ό,τι άφορα τους επαναστατικούς αγώνες– είναι στρωμένος με ήττες…» Αλλά, εδώ πρόκειται για επαναστατικό αγώνα που συνετρίβη. Εδώ έχουμε την καπηλεία και προδοσία της Αριστεράς. Δεν ηττήθηκε η «Αριστερά» πολεμώντας στο ιστορικό μετερίζι. Μια ομάδα που σφετερίστηκε την κοχλάζουσα κληρονομιά της Αντίστασης, προκείμενου να ανέλθει στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος, ακολούθησε πειθήνια την οδό που της υπέδειξε ο καπιταλισμός. Στους προλεταριακούς αγώνες, πατάμε ακριβώς πάνω στις ήττες μας, και δεν αρνούμαστε ούτε μια από αυτές, διότι από την καθεμιά αντλούμε ένα μέρος της δύναμής μας.
Το σοσιαλιστικό κίνημα έχει σφυρηλατηθεί μέσα απ’ αυτή τη μακρά ακολουθία των συμφορών, και αντλούμε στρατηγικά διδάγματα. Εδώ όμως βλέπουμε την αποδοκιμασία ενός κόμματος που, με «αριστερή» σημαία, ξεπούλησε τα όνειρα ενός κόσμου, ακολουθώντας πιστά τις «ντιρεκτίβες» της ευρωπαϊκής ένωσης. Ο Μαρξ έγραφε ότι: «Η ολιγαρχία δεν διαιωνίζεται με το σταθερό κράτημα της εξουσίας στο ίδιο χέρι, αλλά με το να αφήνει την εξουσία να περνά εναλλάξ από το ένα χέρι στο άλλο…» Έτσι, το ιερατείο των Βρυξελλών, αφού εξασφάλισε την υπακοή «Δεξιάς» και «Αριστεράς» στις εντολές του, άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη φάση να ανέλθει στην εξουσία, αφού ήταν ακίνδυνος. Μ’ αυτόν τον τρόπο, έδειξε στις μάζες ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω απ’ αυτόν κου έχουν χαράξει για τους λαούς οι τραπεζίτες. Οι οπαδοί της Αριστεράς δοκίμασαν πικρή απογοήτευση όταν διεπίστωσαν ότι είχαν προδοθεί από το σχήμα που εμπιστεύτηκαν. Διεπίστωσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε τον καπιταλισμό χωρίς αντίπαλο. Και αηδίασαν όταν είδαν το ίδιο κόμμα, προεκλογικά, να υπόσχεται την κατάργηση αντιλαϊκών μέτρων, που το ίδιο είχε επιβάλλει, κατά διαταγήν των ξένων, όταν ήταν κυβέρνηση. Άλλωστε ο Σόιμπλε το είχε ξεκαθαρίσει. Στόχος του ήταν η πειθαρχία.
Χρειάζεται ένα αληθινό σοσιαλιστικό-αριστερό κόμμα, με νέους άφθαρτους ανθρώπους που να εμπνέουν εμπιστοσύνη στον λαό και ανησυχία στους ξένους κηδεμόνες. Για να ξέρει ο κόσμος τι ψηφίζει…
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ο λαός, από οργή, έδωσε πλειοψηφία στον Μητσοτάκη. Η ψήφος προς αυτόν, δεν ήταν εκδήλωση εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, αλλά εκδήλωση οργής προς τον Τσίπρα. Δεν άντεξαν οι πολίτες τη μικροκομματική τακτική του Αλέξη και τις ρητορικές του υποσχέσεις. Όπως έλεγε ο Γκράμσι, «Η γλώσσα δεν είναι κάτι επιφανειακό. Αντανακλά τη βαθύτερη δομή των πολιτικών κινήσεων, ή των προσώπων της ίδιας κοινωνίας που τη γεννά…» Δεν τόλμησε ο Τσίπρας να πει στον λαό ότι είμαστε υπό την κατοχή των Βρυξελλών, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, έξω από τα πλαίσια που μας έχουν χαράξει. Μπορεί τότε να έχανε τις εκλογές, αλλά δεν θα έχανε την εκτίμηση των ψηφοφόρων. Εκείνος όμως διεκήρυξε την προσαρμογή στις εντολές των τραπεζιτών, λέγοντας: «Πρέπει να γίνουμε… Ευρωπαίοι…» Κι άλλωστε, όταν όλοι κραδαίνουν υπερήφανα τα… «κοστολογημένα» προγράμματά τους, δείχνουν ότι έχουν εγκριθεί από τις αρχές κατοχής των Βρυξελλών. Το αυταρχικό καθεστώς της ξενοκρατίας δεν ανησυχεί, επειδή κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν είναι διατεθειμένο να αμφισβητήσει τη δικτατορία της. Εάν υπήρχε πραγματική Αριστερά, και πέταγε το γάντι στον καπιταλισμό, τότε οι Βρυξέλλες θα ελάμβαναν νομοθετικά μέτρα εναντίον πολιτικών που θα κλόνιζαν την ασυδοσία τους. Θα γινόταν αυτό που έκανε ο Μουσολίνι, ως υπουργός τον Νοέμβριο του 1926. Συνέλαβε τον Γκράμσι, αν και είχε βουλευτική ασυλία, και με νομοθετική πράξη εφήρμοσε κατασταλτικά μέτρα για τα αντιφασιστικά κόμματα, με αναδρομική μάλιστα ισχύ. Ο Αλέξης όμως, διαβεβαίωσε τους «έξω» –μιλώντας στους «έσω»– ότι «θα μείνουμε κόμμα εξουσίας». Δηλαδή θα εξακολουθήσουμε να πορευόμαστε στον δρόμο που επιθυμεί η «ακροφιλελεύθερη αντεπανάσταση», μήπως μας εμπιστευτούν πάλι το πηδάλιο. Εξέφρασε την πίστη του στον νεοσυντηρητισμό, που χρειάζεται και «αριστερό δεκανίκι». Κουβέντα δεν είπε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ για τη μετάλλαξη του Εργατικού Δικαίου, που διαμορφώνει ένα καταπιεστικό περιβάλλον, το οποίο ενισχύεται από τον εκφυλισμό των συνδικάτων. Κανένα κόμμα δεν τόλμησε να ομολογήσει ότι δεν υπάρχουν πλέον ελληνικές τράπεζες. Ο καθηγητής Μπράνκο Κιλάνοβιτς (από το Βελιγράδι) έγραφε ότι ο καπιταλισμός απέμεινε μόνος του, επειδή δεν υπάρχουν άλλοι ανταγωνιστές. Γι’ αυτό Αμερικάνοι και Δυτικοί βάλθηκαν με μανία να τελειώνουν με τον σοσιαλισμό.
Για να γίνει –από τους νεότερους– κατανοητός ο ρόλος μιας Αριστερής Αντιπολίτευσης, αρκεί να θυμηθούμε την περίπτωση του 1958. Τότε αποτέλεσε εκλογικό θρίαμβο η άνοδος της ΕΔΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, επειδή ακριβώς εκπροσωπούσε μια γνήσια Αριστερά, με συνεπή γραμμή. Γι’ αυτό θορυβήθηκε το «σύστημα» και ο ξένος παράγων. Ο τότε πρέσβης της Βρετανίας στην Ελλάδα Ρότζερ Άλεν, σε αναφορά του, εξέφραζε φόβους για την άκαμπτη εθνική γραμμή της ΕΔΑ στο Κυπριακό, ενώ η Αμερικάνικη πρεσβεία εξεδήλωσε την ανησυχία της για τον αντιαμερικανισμό και για την πολεμική της Αριστεράς κατά του ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό, στις επόμενες εκλογές του 1961, όλος ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός κτύπησε την ΕΔΑ ανελέητα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν εμπνέει καμιά ανησυχία στη δικτατορία των Βρυξελλών. Γι’ αυτό έχουμε ήττα της λεγόμενης «Αριστεράς», κυρίως στο ιδεολογικό επίπεδο. Μια χαρακτηριστική φιγούρα της Κομμούνας, η Λουίζ Μισέλ, έγραφε στις γεμάτες θλίψη αναμνήσεις της: «Θα μπορέσω να είμαι και πάλι μαζί με τον λαό, εάν ο λαός ριχτεί στον δρόμο, κι αν επιστρέψει ξανά στη μάχη…».
ΣΗΜΕΡΑ ο λαός απογοητευμένος, δεν ξεχύνεται στους δρόμους επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε ιδεολογική μάχη, αλλά μικροκομματική. Ο ξένος παράγων δεν ενοχλείται από τον Αλέξη… Όλα ήσαν προκαθορισμένα. Το θέατρο παίχτηκε με όλους τους ρόλους που απαιτούσε η ευρωπαϊκή παράσταση. Είχαμε «Δεξιούς», «Αριστερούς» και «Κεντρώους». Οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους ρόλους των, όπως τους δίδαξαν οι σκηνοθέτες των Βρυξελλών. Σύντομα θα έλθουν μέτρα, απαγορεύσεις και απογοητεύσεις, αλλά οι ευρωλάγνοι θα πουν στους πολίτες: «Μη μιλάτε γιατί όλα αυτά τα εγκρίνατε στις κάλπες…» Βρυξέλλες, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Αμερική και ΝΑΤΟ θα βγουν από τη σκιά για να υποδηλώσουν την αποικιακή τους παρουσία. Να θυμίσουν ότι η Ελλάδα έχει πάψει να είναι ανεξάρτητο κράτος. Μετά τη νέα ήττα του, ο Τσίπρας θα αντιμετωπίσει θέμα ηγεσίας. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Εκείνο που χρειάζεται είναι ο παραμερισμός του ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της Αριστεράς. Είναι ανάγκη να ιδρυθεί ένας νέος αριστερός φορέας, όπως τον δημιούργησε το 1951 ο Γιάννης Πασαλίδης με την ΕΔΑ. Χρειάζεται ένα αληθινό σοσιαλιστικό-αριστερό κόμμα, με νέους άφθαρτους ανθρώπους που να εμπνέουν εμπιστοσύνη στον λαό και ανησυχία στους ξένους κηδεμόνες. Για να ξέρει ο κόσμος τι ψηφίζει…
Τον Ιανουάριο του 1921, στο κατεστραμμένο θέατρο του Σαν Μάρκο του Λιβόρνου, τελέσθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Σήμερα, στο κατεδαφισμένο τοπίο της Αριστεράς, μέσα από τις φλόγες της παγκοσμιοποίησης περιμένουν να αναδυθεί ο φοίνικας του σοσιαλισμού. Αλλά, η φωνή αυτή για να ακουστεί, θα πρέπει να είναι γνήσια, κι όχι αντίλαλος των Βρυξελλών…
