Ξεκινά η χειρότερη σχολική χρονιά των τελευταίων δεκαετιών. Του Χρήστου Πιλάλη
Όλα δείχνουν ότι η σχολική χρονιά, που αρχίζει σε λίγες ημέρες, θα είναι η χειρότερη πολλών δεκαετιών. Η χειρότερη για τους μαθητές και τους γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σε σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς χρήματα στις σχολικές επιτροπές τους για να αντεπεξέλθουν στις βασικές λειτουργικές δαπάνες όπως πετρέλαιο θέρμανσης, καθαριότητα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κιμωλίες! Την πολιτική αυτή των καταστροφικών περικοπών στις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων θα κληθούν για άλλη μια χρονιά -αυτή τη φορά με πολύ μεγαλύτερο προσωπικό και οικογενειακό κόστος- να στηρίξουν «υποχρεωτικά» οι γονείς, συμβάλλοντας οικονομικά στην αγορά καθημερινών ειδών πρώτης ανάγκης για τη λειτουργία τους.
Ποιος, άραγε, σήμερα θυμάται τις κωμικοτραγικές δηλώσεις των Α. Διαμαντοπούλου τα τελευταία χρόνια και Κ. Αρβανιτόπουλου πριν ενάμιση μήνα στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, περί «ψηφιακού» σχολείου (σημ.: δεν θα έχουμε κιμωλίες, αλλά τι τις χρειαζόμαστε σε ένα διαδραστικό πίνακα);
Η φετινή χρονιά είναι η χειρότερη για τα παιδιά με αναπηρίες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από τα υπόλοιπα για κοινωνικό εξοπλισμό, για πρόσβαση σε χώρους και υποδομές, για εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς, για μεταφορά κάποιων από αυτά στα σχολεία τους. Ακόμη και τα ειδικά σχολεία που διαθέτουν δικά τους μεταφορικά μέσα δεν έχουν οδηγούς και όπως όλα δείχνουν τη «λύση» θα κληθεί να δώσει και φέτος ο στρατός(!) παρέχοντας φαντάρους ως οδηγούς για κάποιο χρονικό διάστημα!
Είναι η χειρότερη χρονιά για δεκάδες χιλιάδες οικογένειες με παιδιά προσχολικής ηλικίας που βλέπουν τα παιδιά τους να μη γίνονται δεκτά στην προσχολική αγωγή. Στερούνται έτσι ένα αγαθό πολύ σημαντικό και καθοριστικό για την ολόπλευρη (φυσική, κοινωνική, συναισθηματική, αισθητική και νοητική) ανάπτυξη των παιδιών τους, αλλά και τη δυνατότητα της ασφαλούς φύλαξής τους κατά τις ώρες της εργασίας τους (όσοι έχουν ακόμη εργασία).
Η φετινή χρονιά είναι η χειρότερη και για τους εκπαιδευτικούς που είτε ζουν από τον απελπιστικά συρρικνωμένο μισθό τους υπό την απειλή περαιτέρω μείωσής του, είτε βλέπουν τις αιτήσεις τους για μια απόσπαση στην πόλη που ζει η οικογένειά τους να απορρίπτονται αναιτιολόγητα. Παρά τα πρωτοφανώς μεγάλα κενά οργανικών θέσεων που υπάρχουν στα σχολεία της πόλης τους, αναγκάζονται να συντηρούν 2ο ή και 3ο σπίτι αν έχουν παιδί που σπουδάζει αλλού! Είναι η χειρότερη χρονιά και για τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που παρά τα μεγάλα κενά σταμάτησαν να ελπίζουν σε μόνιμο διορισμό και παλεύουν να επιβιώσουν γυρνώντας από σχολείο σε σχολείο με αποζημιώσεις πείνας. Όλοι και όλες με τη δαμόκλειο σπάθη μιας αξιολόγησης που θα δείξει σε κάποιους ή κάποιες το δρόμο προς την έξοδο από την εκπαιδευτική διαδικασία, όχι επειδή δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά επειδή έτσι απαιτούν οι δανειστές της χώρας.
Σε αυτή την κατάσταση οι ελάχιστοι διορισμοί που ανακοίνωσε το υπουργείο για την εκπαίδευση (σύνολο 225 εκπαιδευτικοί, οι 40 από αυτούς στην Πρωτοβάθμια και οι 185 στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση), δεν ανταποκρίνονται ούτε στις αυξημένες ανάγκες που υπάρχουν λόγω του μεγάλου αριθμού συνταξιοδοτήσεων, ούτε στην αναλογία 1:5 (προσλήψεων / συνταξιοδοτήσεων) που είχε ψηφίσει για το δημόσιο η μνημονιακή κυβέρνηση. Είναι δηλαδή φανερό ότι ήδη εφαρμόζονται τα νέα μέτρα που σχεδιάζονται, χωρίς να έχουν ακόμη ψηφιστεί!
Είναι γνωστό πως σοβαρή μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών που ξεπερνά το 12% παρατηρήθηκε τα δυο τελευταία χρόνια, όταν χιλιάδες εκπαιδευτικοί όπως άλλωστε και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι υπέβαλαν αίτηση συνταξιοδότησης, για να αποφύγουν τη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών των νεοφιλελεύθερων υποταγμένων κυβερνήσεων. Από τους 94.264 που εργάζονταν στις 30/6/10 στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, παραμένουν σήμερα στη δημόσια εκπαίδευση 83.000 περίπου.
Απέναντι σε αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση, το συνδικαλιστικό κίνημα και η εκπαιδευτική κοινότητα συνολικότερα πρέπει να αντιδράσουν σήμερα και συντονισμένα με ένα κυρίαρχο στόχο: τη δημιουργία ενός πλατιού μετώπου για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, την ανατροπή της υποταγμένης κυβέρνησης Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Μεμονωμένες ενέργειες όπως αυτή της ΔΟΕ για 24ωρη απεργία στις 12 Σεπτέμβρη, με απόφαση των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, που δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τη βάση του κλάδου, που δεν επιχειρούν καν το συντονισμό των εκπαιδευτικών αλλά (στο βαθμό που είναι εφικτό) και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, αποτελούν τουφεκιές στον αέρα. Αποδυναμώνουν και υπονομεύουν την αγωνιστική και αποτελεσματική προοπτική του εκάστοτε κλάδου, όταν οι εργαζόμενοι του ή συμμετέχουν για συνειδησιακούς λόγους σε μια απεργία εκ των προτέρων περιορισμένης δυναμικής ή δεν συμμετέχουν έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι η ηγεσία του συνδικαλιστικού τους κινήματος περιορίζεται στις στοιχειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αποφεύγοντας κάθε ριζοσπαστική αντιμετώπιση που θα είχε θετικά αποτελέσματα για τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.
Η εκπαιδευτική Αριστερά, στο σύνολο της, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, διοικητικό προσωπικό, σε όλο της το φάσμα, πρέπει σήμερα να δείξει το δρόμο ενός Σεπτέμβρη πραγματικά αγωνιστικού και αποτελεσματικού που θα οδηγήσει σύντομα σε μια αριστερή κυβέρνηση. Με εκπαιδευτική πολιτική για δημόσια σχολεία πραγματικά δωρεάν, ποιοτικά, φιλικά και ελκυστικά σε όλες και όλους τους μαθητές τους.
Για δημόσια σχολεία που θα παρέχουν σύγχρονη, κριτική και δημιουργική γνώση στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, που θα προωθούν τις ίσες ευκαιρίες. Με στόχο τους να διαμορφώνουν πολίτες με συνείδηση των προβλημάτων του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος, ικανούς να αντιστέκονται στην αυθαιρεσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, που θα παίρνουν οι ίδιοι στα χέρια τους τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Ποιος, άραγε, σήμερα θυμάται τις κωμικοτραγικές δηλώσεις των Α. Διαμαντοπούλου τα τελευταία χρόνια και Κ. Αρβανιτόπουλου πριν ενάμιση μήνα στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, περί «ψηφιακού» σχολείου (σημ.: δεν θα έχουμε κιμωλίες, αλλά τι τις χρειαζόμαστε σε ένα διαδραστικό πίνακα);
Η φετινή χρονιά είναι η χειρότερη για τα παιδιά με αναπηρίες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από τα υπόλοιπα για κοινωνικό εξοπλισμό, για πρόσβαση σε χώρους και υποδομές, για εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς, για μεταφορά κάποιων από αυτά στα σχολεία τους. Ακόμη και τα ειδικά σχολεία που διαθέτουν δικά τους μεταφορικά μέσα δεν έχουν οδηγούς και όπως όλα δείχνουν τη «λύση» θα κληθεί να δώσει και φέτος ο στρατός(!) παρέχοντας φαντάρους ως οδηγούς για κάποιο χρονικό διάστημα!
Είναι η χειρότερη χρονιά για δεκάδες χιλιάδες οικογένειες με παιδιά προσχολικής ηλικίας που βλέπουν τα παιδιά τους να μη γίνονται δεκτά στην προσχολική αγωγή. Στερούνται έτσι ένα αγαθό πολύ σημαντικό και καθοριστικό για την ολόπλευρη (φυσική, κοινωνική, συναισθηματική, αισθητική και νοητική) ανάπτυξη των παιδιών τους, αλλά και τη δυνατότητα της ασφαλούς φύλαξής τους κατά τις ώρες της εργασίας τους (όσοι έχουν ακόμη εργασία).
Η φετινή χρονιά είναι η χειρότερη και για τους εκπαιδευτικούς που είτε ζουν από τον απελπιστικά συρρικνωμένο μισθό τους υπό την απειλή περαιτέρω μείωσής του, είτε βλέπουν τις αιτήσεις τους για μια απόσπαση στην πόλη που ζει η οικογένειά τους να απορρίπτονται αναιτιολόγητα. Παρά τα πρωτοφανώς μεγάλα κενά οργανικών θέσεων που υπάρχουν στα σχολεία της πόλης τους, αναγκάζονται να συντηρούν 2ο ή και 3ο σπίτι αν έχουν παιδί που σπουδάζει αλλού! Είναι η χειρότερη χρονιά και για τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που παρά τα μεγάλα κενά σταμάτησαν να ελπίζουν σε μόνιμο διορισμό και παλεύουν να επιβιώσουν γυρνώντας από σχολείο σε σχολείο με αποζημιώσεις πείνας. Όλοι και όλες με τη δαμόκλειο σπάθη μιας αξιολόγησης που θα δείξει σε κάποιους ή κάποιες το δρόμο προς την έξοδο από την εκπαιδευτική διαδικασία, όχι επειδή δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά επειδή έτσι απαιτούν οι δανειστές της χώρας.
Σε αυτή την κατάσταση οι ελάχιστοι διορισμοί που ανακοίνωσε το υπουργείο για την εκπαίδευση (σύνολο 225 εκπαιδευτικοί, οι 40 από αυτούς στην Πρωτοβάθμια και οι 185 στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση), δεν ανταποκρίνονται ούτε στις αυξημένες ανάγκες που υπάρχουν λόγω του μεγάλου αριθμού συνταξιοδοτήσεων, ούτε στην αναλογία 1:5 (προσλήψεων / συνταξιοδοτήσεων) που είχε ψηφίσει για το δημόσιο η μνημονιακή κυβέρνηση. Είναι δηλαδή φανερό ότι ήδη εφαρμόζονται τα νέα μέτρα που σχεδιάζονται, χωρίς να έχουν ακόμη ψηφιστεί!
Είναι γνωστό πως σοβαρή μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών που ξεπερνά το 12% παρατηρήθηκε τα δυο τελευταία χρόνια, όταν χιλιάδες εκπαιδευτικοί όπως άλλωστε και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι υπέβαλαν αίτηση συνταξιοδότησης, για να αποφύγουν τη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών των νεοφιλελεύθερων υποταγμένων κυβερνήσεων. Από τους 94.264 που εργάζονταν στις 30/6/10 στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, παραμένουν σήμερα στη δημόσια εκπαίδευση 83.000 περίπου.
Απέναντι σε αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση, το συνδικαλιστικό κίνημα και η εκπαιδευτική κοινότητα συνολικότερα πρέπει να αντιδράσουν σήμερα και συντονισμένα με ένα κυρίαρχο στόχο: τη δημιουργία ενός πλατιού μετώπου για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, την ανατροπή της υποταγμένης κυβέρνησης Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Μεμονωμένες ενέργειες όπως αυτή της ΔΟΕ για 24ωρη απεργία στις 12 Σεπτέμβρη, με απόφαση των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, που δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τη βάση του κλάδου, που δεν επιχειρούν καν το συντονισμό των εκπαιδευτικών αλλά (στο βαθμό που είναι εφικτό) και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, αποτελούν τουφεκιές στον αέρα. Αποδυναμώνουν και υπονομεύουν την αγωνιστική και αποτελεσματική προοπτική του εκάστοτε κλάδου, όταν οι εργαζόμενοι του ή συμμετέχουν για συνειδησιακούς λόγους σε μια απεργία εκ των προτέρων περιορισμένης δυναμικής ή δεν συμμετέχουν έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι η ηγεσία του συνδικαλιστικού τους κινήματος περιορίζεται στις στοιχειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αποφεύγοντας κάθε ριζοσπαστική αντιμετώπιση που θα είχε θετικά αποτελέσματα για τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.
Η εκπαιδευτική Αριστερά, στο σύνολο της, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, διοικητικό προσωπικό, σε όλο της το φάσμα, πρέπει σήμερα να δείξει το δρόμο ενός Σεπτέμβρη πραγματικά αγωνιστικού και αποτελεσματικού που θα οδηγήσει σύντομα σε μια αριστερή κυβέρνηση. Με εκπαιδευτική πολιτική για δημόσια σχολεία πραγματικά δωρεάν, ποιοτικά, φιλικά και ελκυστικά σε όλες και όλους τους μαθητές τους.
Για δημόσια σχολεία που θα παρέχουν σύγχρονη, κριτική και δημιουργική γνώση στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, που θα προωθούν τις ίσες ευκαιρίες. Με στόχο τους να διαμορφώνουν πολίτες με συνείδηση των προβλημάτων του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος, ικανούς να αντιστέκονται στην αυθαιρεσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, που θα παίρνουν οι ίδιοι στα χέρια τους τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
* Ο Χρήστος Πιλάλης είναι εκπαιδευτικός
Σχόλια
