Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Οικείες Αλήθειες
Εκείνο που τα πικρόχολα ταίρια
–αυτά που πετούν λέξεις σαν μαχαίρια –
δεν μπορούν να κατανοήσουν
είναι ότι η κότα που τσιμπά
κι όχι η ελπίδα για γλυκότερο χαλβά
κάνει τους άντρες να λακίσουν.
Από ακόρεστων πόθων τη δίνη
να γυρεύουν άλλη κλίνη;
Δεν νομίζω. Το καλύτερο κρεβάτι
δεν είναι πάντοτε του ξενοκοίτη.
Μπορούν και στο δικό τους σπίτι
να νιώσουν βαρβάτοι.
Σωτήριο φως και πιλότος
στου έγγαμου βίου το σκότος
είναι συχνά μια απαίσια φράση.
Ο άντρας την αρπάζει σαν τριχιά
που του πέταξαν σε βαθειά
φυλακή για ν’ αποδράσει.
Η άλλη έξω τον περιμένει
ολόγυμνη, λιγωμένη
με λυμένα μαλλιά μυρωδάτα,
χωρίς να ρίχνει συνεχώς μπηχτές:
που ήσουν σήμερα, που ήσουν χτες;
Μια χαδιάρα γάτα.
Συχνά τη γυναίκα η γλώσσα
την κάνει να φαίνεται κλώσσα
που τσιμπάει για να βγάλει κάποιο άχτι.
Κι ο άντρας από την τόση
μανία της για να γλιτώσει
πηδάει σ’ άλλο φράχτη.
Μετάφραση: Νάσος Βαγενάς
Σονέτο: Η καθολικότητα του Σαίξπηρ
Κατά μια έννοια η «καθολικότητα» του Σαίξπηρ ήταν τυχαία.
οφειλόταν στο γεγονός ότι έγραψε θεατρικά έργα. Όταν έχεις τόσο
πολλούς χαρακτήρες, αναπόφευκτα έχεις και πολλές απόψεις για τη ζωή.
Κανείς δεν μπορεί να πει «Γιατί γράφεις διαρκώς για τυφλοπόντικες;»
ή να σου καταλογίσει πως είσαι, θεματικά, περιορισμένος.
Το υλικό του θεατρικού συγγραφέα (εκτός κι αν είναι εξωφρενικά στρεβλό)
συνήθως έχει να κάνει με ποικίλες γνώμες. οι θεατές δεν θα πουν ποτέ
«Φυσικά αυτό το έργο είναι εντελώς αυτοβιογραφικό».
Είναι ενδιαφέρον πως τα σονέτα του Σαίξπηρ, που
(νομίζω χωρίς αμφιβολία) στηρίζονται εξ ολοκλήρου στη ζωή του,
ποιητικά είναι, εμφανώς, τα λιγότερο ικανοποιητικά.
Καλύτερα για έναν συγγραφέα, τις περισσότερες φορές,
να ’ναι περπατημένος.
Αν κολλήσει στην ψυχή του για πολύ
Κάνει τους πάντες να βαριούνται – του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου.
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός
